Τον Αιμίλιο Χειλάκη να αναμετριέται με το πιο εμβληματικό έργο του Σαίξπηρ παρακολουθήσαμε στο θέατρο Αριστοτέλειον. Ένα one man show στο οποίο ο ηθοποιός ερμήνευε όλα τα πρόσωπα, αν και η καταλληλότερη λέξη θα ήταν το “έπαιζε” όλα τα πρόσωπα, γιατί επρόκειτο για ένα παιχνίδι, με την πιο θετική έννοια που έχει ο όρος.
Η παράσταση “Μόνος με τον Άμλετ” είναι μια παράσταση που στην αρχή την φοβήθηκα. Όχι τόσο πριν πάω, αλλά κυρίως στην αρχή της παράστασης που ένιωσα πως τα πράγματα γίνονται πολύ γρήγορα κι αναρωτήθηκα αν καταλαβαίνει κάποιος που δεν γνωρίζει το έργο, τι παρακολουθεί. Όμως, σύντομα όλα έγιναν ξεκάθαρα και βρήκαν ρυθμό. Ήταν αν μη τι άλλο μια πολύ ενδιαφέρουσα κι ευχάριστη παράσταση, μακριά από μουσειακές προσεγγίσεις και ψευτοσοβαροφάνειες. Ο Χειλάκης δεν δίστασε να κοροϊδέψει φράσεις, να τις πετάξει σαν χείμαρρο από το στόμα του, να “γελάσει” με τα λόγια του. Η υποκριτική δεν μπορώ να πω ότι είχε κάτι το ξεχωριστό, ήταν μάλλον μέτρια αλλά λόγω εμπειρίας και καλών εκφραστικών μέσων ίσως, ήταν καθηλωτικός. Δεν σε άφηνε να βαρεθείς ή να αφαιρεθείς.
Σ’ αυτό ασφαλώς βοήθησαν κι οι γρήγορες εναλλαγές. Πολύ εκτίμησα τον συνδυασμό δράσης και λόγου, που συνήθως απουσιάζει από τις παραστάσεις. Η σκηνοθεσία, που ανέλαβαν ο ίδιος ο ηθοποιός και ο Μανώλης Δούνιας (όπως και τη διασκευή), δημιούργησαν πολύ ωραίες αισθητικά εικόνες, ενδιαφέροντα παιχνιδίσματα. Εξαιρετική η αρχή και το τέλος με το καμαρίνι και τον ηθοποιό να ετοιμάζεται μπροστά μας, αλλά και να ξεβάφεται.Αν υπήρχε όμως πραγματικός καθρέφτης στο καμαρίνι (εννοώ εντός του φωτεινού πλαισίου) τότε η επίδραση που θα είχε πάνω μας, στο κοινό, θα ήταν ακόμη μεγαλύτερη. Λειτούργησε πολύ, επίσης, η εικόνα με τον πνιγμό της Οφηλίας. Πολύ δυνατή. Προσωπικά διασκέδασα πολύ με την απόδοση της τελευταίας σκηνής της μονομαχίας και των αλλεπάλληλων θανάτων.
Από την αρχή ιδιαίτερα θετική εντύπωση μου προκάλεσαν τα αντικείμενα που βρίσκονταν πάνω στη σκηνή. Οι σερπαντίνες, οι ξανθές κούκλες σε μπουκέτο εν είδει λουλουδιών, τα μπαλόνια, οι σκονισμένες επιφάνειες. Πολύ ταιριαστά όλα για αυτήν την παιχνιδιάρικη προσέγγιση του Άμλετ. Τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι έργο της Κένι Μακλέλλαν. Συγχαρητήρια. Την επίσης ενδιαφέρουσα μουσική επένδυση και τον ηχητικό σχεδιασμό ανέλαβε ο Γιώργος Σπανός. Η μετάφραση του έργου είναι του Γιώργου Χειμωνά. Ο σχεδιασμός των (λειτουργικών) φωτισμών είναι του Νίκου Βλασόπουλου. Την κίνηση επιμελήθηκε η Αμάλια Μπένετ. Η Λαμπρίνα Καραγιαννίδου είναι βοηθός σκηνοθέτη. Την κατασκευή των σκηνικών πραγματοποίησε ο Θανάσης Θαλασσινός, τις ειδικές κατασκευές ο Βασίλης Σακής και την κατασκευή της κούκλας η Μάρθα Φωκά.
Για το κείμενο του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ δεν χρειάζεται να πω τίποτα, είναι εξαιρετικό, το αγαπημένο μου ίσως από όλα τα θεατρικά έργα, που ταυτόχρονα είναι και τόσο ποιητικό. Στο κοινό – κυρίως νεανικό και γυναικείο- υπήρχε μια χαριτωμένη δεσποινίς που δεν γνώριζε το έργο και λίγο πριν τον θάνατο της Γερτρούδης φώναξε “Μη!”. Το έργο μιλάει και σήμερα επομένως. Πιο ξεκάθαρη απόδειξη από αυτήν δεν θα μπορούσα να βρω.
Παρακολουθώντας τον Αιμίλιο Χειλάκη επί σκηνής, αναλογίστηκα πόσο εξαιρετική είναι η δουλειά του ηθοποιού όταν σου δίνει την ευκαιρία να είσαι 40 χρονών και να παίζεις με μπαλόνια, κούνιες, κούκλες και σερπαντίνες για να ζήσεις. Όνειρο.