Η κάπως παραλλαγμένη αυτή φράση του πασίγνωστου έργου του Άμλετ θα μπορούσαμε να πούμε με μεγάλη ευκολία, ότι αντιπροσωπεύει ένα μεγάλο μέρος της κοινωνικής κατάστασης του Σήμερα. Το όλο ενδιαφέρον της μεταγενέστερης φράσης έγκειται στο γεγονός, ότι αποτελεί κάποιες αρνητικές συνυποδηλώσεις και στην ουσία παγιώνει κατά κάποιο τρόπο όλους αυτούς που είτε λόγω των πεποιθήσεων τους, είτε λόγω της υπεροψίας και ματαιοδοξίας τους, εκλαμβάνουν τον εαυτό τους ως κάτι εκ των πραγμάτων καλύτερο και ανώτερο. Δεν θέλω ούτε να εμπλακώ σε κομματικές αντιπαραθέσεις, ούτε να εκφράσω κάποιο είδος πολιτικής άποψης. Στο κάτω κάτω κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα της επιλογής του ή τουλάχιστον αυτό θα έπρεπε να ισχύει ως κάτι εδραιωμένο. Απλά είναι ένα προς παρατήρηση φαινόμενο της σημερινής εποχής η τάση μας να εκφραζόμαστε μέσα από τις ακραίες ιδέες οποιασδήποτε κατεύθυνσης.
Το περιστατικό που με κινητοποίησε να γράψω ένα τέτοιου θεματικού πλαισίου άρθρο είναι η αυτοκτονία ενός μαθητή κατά την περίοδο των πανελλαδικών εξετάσεων. Δεν θέλω να επεκταθώ στο συγκεκριμένο περιστατικό αλλά στο γεγονός ότι τέτοια κρούσματα έρχονται συχνά πυκνά στην δημοσιότητα. Ορμώμενος λοιπόν από αυτή την αδικαιολόγητη πράξη αυτού του νεαρού στοχεύω στην επιτέλους επαναπροσδιόριση ορισμένων βασικών αρχών που απ ότι φαίνεται έχουν χαθεί με την πάροδο του χρόνου και που αντικαταστάθηκαν με άλλα πιο επιφανειακά και ανούσια πράγματα. Όλη αυτή η σημερινή κατάρρευση αν μπορούμε να πούμε αυτών των θεωρούμενων ως κάτι το θεμελιώδες αρχών οφείλεται στην κοινωνία και τα πρότυπα ‘’μοντέλα ‘’που προωθεί. Ο κύριος όμως πυρήνας κάθε κοινωνίας είναι η οικογένεια , η οποία αποτελεί την κύρια πηγή διαμόρφωσης του χαρακτήρα ενός παιδιού. Βέβαια ζούμε σε μια ‘’γρήγορη κοινωνία’’ που ο θεσμός της οικογένειας και οι αξίες που πρέπει να μεταβιβαστούν σε ένα παιδί παραμελούνται όλο και περισσότερο. Αλλά δυστυχώς η κοινωνία σήμερα είναι ανταγωνιστική, πολύ πιεστική και επιλεκτική ως προς το ποιους θα απορροφήσει και ποιους όχι. Πράγμα το οποίο υπερνικά έστω και αυτή την προσπάθεια που καταδείχνουν οι γονείς, οι οποίοι λειτουργούν ως ένας φορέας βασικών αξιών.
Θα αναρωτηθεί κανείς πώς συνδυάζονται αυτά τα δύο πράγματα που ανέφερα. Μα είναι απλό. Όλη αυτή η συμπεριφορά μας και η ματαιοδοξία μας, που είναι αποτέλεσμα μιας κοινωνικής αντίδρασης, αποτελεί μια έκφανση του ρατσιστικού λόγου. Σκεφτείτε το καλύτερα. Πόσες φορές έχουμε υπάρξει οι ίδιοι ή οι γύρω μας αντικείμενο περιθωριοποίησης απλά και μόνο επειδή τυχαίνει με τον οποιοδήποτε τρόπο να μην συνάδουμε με τις επιτάσεις της κοινωνίας? Ή σκεφτείτε την προσπάθεια που καταβάλουμε για την επίτευξη ορισμένων στόχων μόνο και μόνο για να γίνουμε αρεστοί στον υπόλοιπο κόσμο. Η ανάγκη μας για υποδοχή πολλές φορές μας αναγκάζει να βάλουμε στην άκρη τα θέλω και τις επιθυμίες μας. Ακόμα και οι ίδιοι μας οι γονείς ή τα άτομα που μας πλαισιώνουν, προσδοκώντας κάτι καλύτερο από μας, μας πιέζουν να ακολουθήσουμε κάτι που δεν μας εκφράζει. Κι άν όλα αυτά τα απαρνηθούμε, τότε δεν είμαστε ’’άξια μέλη της κοινωνίας’’. Στην ουσία η κοινωνική μας υπόσταση προκαθορίζεται πριν ακόμα να είμαστε έτοιμοι να επιλέξουμε εμείς οι ίδιοι το κατάλληλο για τον εαυτό μας.
Κλείνοντας θα ήθελα να υπερτονίσω την πολύτιμη αξία της ζωής και να υπενθυμίσω σε όλους αυτούς που έχουν αποστρατήσει από τον δρόμο τους, ότι υπάρχει πάντα η δυνατότητα επαναπροσδιόρησης των δικών τους στόχων. Κακεντρέχειες υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντοτε, το θέμα είναι να μάθει κανείς να μην τις δίνει σημασία. Έτσι όχι μόνο θα τις αποδυναμώσεις στο έπακρο αλλά και ίσως μπορέσεις να τις χρησιμοποιήσεις με έναν δημιουργικό τρόπο για την κατασκευή ενός καλύτερου ΕΓΏ.
γράφει ο Ηλίας Δρυστέλλας