…ή αλλιώς «Ο δικός μας υπέροχος Payne»
Η αλήθεια είναι μία και κοινώς αποδεκτή: δεν έχουμε την κινηματογραφική κίνηση που θα θέλαμε στην Ελλάδα. Αυτό είναι γεγονός. Δεν είναι χώρος εδώ για να αναλύσουμε το γιατί. Αλλά το βλέπεις στο μάτι μας ότι διψάμε για αναγνώριση στο χώρο του σινεμά. Όταν βλέπουμε ένα δικό μας παιδί (έστω και δεύτερης ή τρίτης γενιάς μετανάστη) να προοδεύει, νιώθουμε και εμείς περήφανοι. Το δικό μας παιδί με το οποίο θα ασχοληθούμε σήμερα, είναι ο Alexander Payne. Από γονείς Έλληνες και με πραγματικό του επίθετο το Papadopoulos (ουάου!) άρχισε να βάζει πλάτη στην αντι-auter κινηματογραφική βιομηχανία και να φτιάχνει ταινίες που μας λένε, με ένα στόμα, μια φωνή: κάν’ τε σινεμά! Είναι απλό!
Η τελευταία του ταινία, Nebraska, που το ελληνικό κοινό την είδε για πρώτη φορά στο πρόσφατο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, είναι όπως όλες οι υπόλοιπες του Payne. Αμακιγιάριστες, αγουροξυπνημένες, φυσικά όμορφες. Γροθιά στο στομάχι των δήθεν σινεφίλ που αν δεν έχει μπούτια, κάμερα να τρέμει, σεξ και κλάμα δεν το θεωρούν καλό σινεμά. Αμ δε! Η Nebraska έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που φτιάχνουν μία αμιγώς κινηματογραφική ιστορία. Και τι εννοώ; Πάμε να δούμε αναλυτικά ξεκινώντας από το στόρυ:
Ο Γούντυ Γκραντ (Bruce Dern) όντας πότης και με γεροντική άνοια, έχει πείσει τον εαυτό του ότι έχει γίνει εκατομμυριούχος. Και αυτό διότι στα χέρια του φτάνει ένα γράμμα-λαχνός που λέει ότι κέρδισε (ξέρετε, απ’ αυτές τις απάτες που πρέπει να πάρεις τόμους με βιβλία, να μπεις σε κλήρωση, να πεις τρία πατερημά και τελικά να μην κερδίσεις). Το θέμα είναι ότι για να εξαργυρώσει το λαχείο πρέπει να πάει μέχρι την Nebraska. Και αφού η δυναμική γυναίκα του (June Squid) δεν τον αφήνει, αναλαμβάνει ο δευτερότοκος γιος του Ντέβιντ (Will Forte) να τον βοηθήσει να ζήσει μία από τις τελευταίες του ψευδαισθήσεις. Λόγω πολλών και απρόβλεπτων γεγονότων στο ταξίδι μέχρι την Nebraska, θα αποκαλυφθούν οι πραγματικές από τις ψεύτικες οικογενειακές σχέσεις και σχέσεις φιλίας. Ποιες απ’ αυτές στηρίζονται σε σαθρά θεμέλια και ποιες ανεξάρτητα από τα χρήματα είναι οι ουσιαστικότερες; Απάντηση δίνουν οι τεράστιοι επαρχιακοί δρόμοι, τα μικρά χωριά στην μέση του πουθενά, οι παλιές αγάπες, οι ονειροπολήσεις και το ποτό.
Ο Payne καταφέρνει στην 6η του ταινία, ήρεμα και όμορφα, χωρίς υστερίες, χωρίς ακραίες λήψεις, με μεστό και απλό τρόπο να δημιουργήσει μία γλυκιά ιστορία, με σενάριο που πρέπει να διδάσκεται στα πανεπιστήμια (του Bob Nelson), με ερμηνείες εκπληκτικές (3 υποψηφιότητες για όσκαρ υποκριτικής), σε άσπρο και σε μαύρο, με country μουσική να επιβεβαιώσει ότι είναι ένας από τους καλύτερους σκηνοθέτες του σήμερα. Γιατί αυτός είναι κινηματογράφος! Χωρίς περιττά πράματα, με απλότητα, να καταφέρνει να βγάζει την καρδιά της ταινίας, να θέτει πολλά και ξεκάθαρα υποερωτήματα και κάθε φορά να σε βάζει να σκέφτεσαι «τι θα γίνει τώρα;».
Αναπτύσσει μαεστρικά τους χαρακτήρες του και μας τους συστήνει μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα παρουσίας του καθενός. Όπως ανέφερα και πιο πάνω, οι ερμηνείες είναι το κάτι άλλο! Καταπληκτικός ο Will Forte που μας δείχνει πως με το βλέμμα και μόνο μπορείς να πεις τα πάντα στο σινεμά, απίθανος ο Bruce Dern και σπιτρόζα και δυναμική η June Squid (η γυναίκα του Τζακ Νίκολσον στο About Schmidt).
Εν κατακλείδι: Για ακόμα μία φορά, ο Payne μου πέρασε το μήνυμα: ο κινηματογράφος είναι απλός όταν ξέρεις τι θέλεις να πεις. Άρα η πολλή γκρίνια και η μιζέρια απλά μας πηγαίνει πίσω. Αν καταφέρουμε να μελετήσουμε την ιστορία μας ( εννοώ το σενάριο μας) με τον τρόπο που το κάνει ο Payne, τότε θα φτιάξουμε και εδώ στην Ελλάδα πολλές Nebraska!
Να την δω; : Absofuckinglutely!
Πόσο της βάζεις; : 8/10
Λοιπά στοιχεία: Δεν χρειάζονται! Δες την ταινία!