Νίκος Πορτοκάλογλου: Δεν έρχεται μόνο η φθορά και η παραίτηση με τα χρόνια, έρχονται και καλά πράγματα *συνέντευξη

Written by

Ύστερα από τις sold out εμφανίσεις τους στην Αθήνα, η Ελευθερία Αρβανιτάκη, μια από τις κορυφαίες μας ερμηνεύτριες κι ο Νίκος Πορτοκάλογλου, από τους  σημαντικότερους σύγχρονους τραγουδοποιούς, συνεχίζουν το μουσικό τους ταξίδι και συναντώνται για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη.  Ο Χρήστος Μιχαλέρης είχε μια απολαυστική συνομιλία με τον Νίκο Πορτοκάλογλου


Επιτέλους και με την Ελευθερία…

Επιτέλους με την Ελευθερία, χρόνια το λέγαμε, όλο κάτι συνέβαινε και φαίνεται πως ήταν τυχερό να βρεθούμε το 2015, κάλιο αργά παρά ποτέ.. Τώρα σε αυτή τη φάση το να αισθάνεσαι ότι δεν είσαι μόνος, ότι συντροφεύεσαι με μία καλή συνεργασία, το ότι μοιράζεσαι όλη την προετοιμασία της παράστασης, αλλά και την ίδια την παράσταση, ήταν για μένα ένα πολύ ευπρόσδεκτο δώρο. Συνήθως παίζω μόνος μου, δεν κάνω συνεργασίες συχνά, αλλά αυτή ήταν μια συνεργασία που είχα στο μυαλό μου, την είχα άχτι… είμαι πανευτυχής.. Η πρεμιέρα στη Θεσσαλονίκη ήταν πολύ δυνατή κι ελπίζω και η συνέχεια να είναι ανάλογη…

nikos2

Τι σε προκαλεί στη συνάντηση αυτή;

Έχει την πρόκληση το ότι συνεργάζομαι με μία τραγουδίστρια που την παρακολουθώ και την θαυμάζω εδώ και 30 χρόνια, υπάρχει η πρόκληση που τραγουδάει δικά μου τραγούδια, να μπλέξουμε τις φωνές μας και εγώ στα δικά της τραγούδια… Γι’ αυτό και το πρόγραμμα στήθηκε στη λογική του ντουέτου.. το 95% του προγράμματος είμαστε και οι δύο στη σκηνή.. έχουμε δύο πολύ μικρές ανάσες ο καθένας μόνος του.. Η μπάντα είναι κυρίως η μπάντα της Ελευθερίας που είναι δεμένη εδώ και πολλά χρόνια και είναι μια τελείως άλλης αισθητικής και ήχου μπάντα, αλλά αυτό είναι και το ζητούμενο.. με ιντριγκάρει να αλλάζω ήχο και να πειραματίζομαι..

 

Αρκετά χρόνια πια μέσα σε δυσκολίες, τι αφουγκράζεσαι;;

Έχει δημιουργηθεί ένα τοπίο τα τελευταία χρόνια στα ραδιόφωνα που δυσκολεύει να αναδειχθούν καινούρια τραγούδια, δηλαδή, κι εντάξει εγώ και οι άλλοι που έχουμε ένα μεγάλο ρεπερτόριο κι αν δεν παίξουν το καινούριο μας τραγούδι θα παίξουν τα παλιότερα, για τους νέους δημιουργούς και τραγουδιστές αυτό είναι καταδίκη, πασχίζουν να βρουν λίγο χώρο μέσα στην παρελθοντολαγνεία. Τα ραδιόφωνα πουλάνε νοσταλγία κανονικά, την ανάγκη του κόσμου να αναπολήσει τις καλές του εποχές.. Η κοινωνία κοιτάει πίσω.. κι ελπίζω αυτό να έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του και να αλλάξει, γιατί επειδή ίσως αισθάνομαι αιωνίως 25 χρονών, συμπάσχω με τους νέους που γράφουν τραγούδια και παλεύουν μέσα από το YouTube να επικοινωνήσουν με κάποιο κοινό και βρίσκουν τις πόρτες των ραδιοφώνων κλειστές, γιατί παίζουν για χιλιοστή φορά ένα χιτ της δεκαετίας του ’70 ή του 80 ή του ’90, του παρελθόντος..

 

Έχοντας ένα τραγούδι που με τα σημερινά δεδομένα διεισδύει σε υπολογιστές και ακουστικά.. η ικανοποίηση της “επιτυχίας” είναι ίδια όπως και στα πρώτα χρόνια;;

Η επιτυχία είναι πάντα ίδια, αλλά όχι όπως στα 25, όπως δεν είναι ίδια και η αποτυχία, στα 25 μου μια αποτυχία έφερνε την κατάρρευση, σα να ακυρωνόμουν συνολικά.. αυτό με τα χρόνια άλλαξε… Δεν έρχεται μόνο η φθορά και η παραίτηση με τα χρόνια, έρχονται και καλά πράγματα… Κάποια στιγμή άρχισα να καταλαβαίνω ότι μπορεί να γράφω τραγούδια με όλο μου το πάθος και την ψυχή, αλλά ένας δίσκος κι ένα τραγούδι δεν είναι ταυτισμένο με μένα και με την ύπαρξη μου.. Δεν με καταρρακώνει μία αποτυχία πια ενός τραγουδιού.. νιώθω και πιο χορτασμένος κα δικαιωμένος σε σχέση με τα 30 μου, οπότε είμαι πολύ πιο χαλαρός.. Παρ’ όλα αυτά πάντα όταν ένα τραγούδι σου σπάει αυτό το καβούκι της εσωστρέφειας και απευθύνεται σε πολύ κόσμο, όταν συμβαίνει είναι γιορτή… είναι ένα μαγικό γεγονός, δε συμβαίνει κάθε μέρα..

 Συνέντευξη στον Χρήστο Μιχαλέρη