Γέμισε με παιδικά χάχανα το θέατρο Αθήναιον σήμερα Κυριακή, χάρη στην παράσταση για παιδιά “Λάχανα και Χάχανα”, η οποία βασίζεται στα ήδη γνωστά τραγούδια του Τάσου Ιωαννίδη, που μιλούν για την προπαίδεια, για τα ζώα, για τα γράμματα, για όλα αυτά τα θέματα που είναι μέσα στην καθημερινότητα των παιδιών.
Η μουσική παίζει τον βασικότερο ρόλο στην παράσταση, πρόκειται άλλωστε για μιούζικαλ όπως αναφέρεται και στην αφίσα. Οι μουσικές του Τάσου Ιωαννίδη πάνω στους στίχους της Μελίνας Παμπούδη, ήταν ξεσηκωτικές, χαρούμενες, σου έμεναν στο μυαλό. Τα παιδάκια έδειχναν να διασκεδάζουν, χόρευαν, τραγουδούσαν, χτυπούσαν παλαμάκια, τους ενδιέφερε αυτό που έβλεπαν. Τα κείμενα του Τάσου Ιωαννίδη ήτανε λίγο διδακτικά σε κάποια σημεία, πράγμα όχι και τόσο καλό θεωρώ, αλλά κατά τα άλλα δεν είχαν κανένα πρόβλημα.
Η σκηνοθεσία της Αποστολίας Παπαδαμάκη ήταν ενδιαφέρουσα, είχε ευρήματα και είχε ως κυρίαρχο ατού τον σχηματισμό ωραίων εικόνων. Το μόνο πρόβλημα που εντόπισα ήταν η αδικαιολόγητη είσοδος και έξοδος προς και από τη σκηνή ορισμένων ρόλων. Γιατί να μπει και η άλλη η πράκτορας στο τέλος; Για να χαιρετήσουν όλοι μαζί; Ας βρισκόταν κι ένας λόγος για να γινόταν δικαιολογημένα αυτό. Ένα ακόμη μείον ήταν η παρουσία της ιπποποταμίνας που χόρευε που κατά την προσωπική μου άποψη, επρόκειτο για ένα κακόγουστο σημείο. Οι χορογραφίες, που επιμελήθηκε η ίδια, έτειναν προς την ίδια κατεύθυνση, της δημιουργίας δηλαδή, ωραίων αισθητικά εικόνων. Ο χορός ήταν επίσης ένα από τα βασικά συστατικά της παράστασης.
Ιδιαίτερα πρωτότυπα τα σκηνικά της Αθανασίας Σμαραγδή, με τα καφάσια, την καρέκλα -καρότσι, το κρυφό σπιτάκι με τις πολύχρωμες ρόδες, όλα αυτά ευχαριστούσαν το μάτι. Έχω όμως κι εδώ μια μικρή ένσταση και μια πρόταση. Η ένστασή μου έγκειται στις κουρτίνες με τις πορτοκαλί “ανταύγειες” και το γενικώς ξεβαμμένο τους χρώμα που μου χτύπησε κάπως άσχετα. Όσο για την πρόταση, σκεφτόμουν πως το γραφείο του κ. Φαταουλίδα είναι μεν μια χαρά, τονίζεται η αντίθεση με το υπόλοιπο σκηνικό, αλλά θα μπορούσε να είναι και λίγο πιο καρτουνίστικο, μια που ο κ. Φαταουλίδας μοιαζει κι εκείνος με καρτούν. Αυστηρό μεν, καρτουνίστικο δε. Λειτουργικά και ταιριαστά και τα κοστούμια της Ιωάννας Τσάμη με μόνη εξαίρεση το γαλάζιο φόρεμα του ονείρου. Επίσης, δεν κατάλαβα για ποιο λόγο έχουν πορτοκαλί μαλλιά και μέλη αυτά τα ανθρωπάκια, και δεν το κατάλαβα γιατί δεν κατάλαβα ακριβώς και τι είναι. Το καροτί χρώμα έχει να κάνει με το καρότο και τα λοιπά λαχανικά;Ο σχεδιασμός των φωτισμών της Κατερίνας Μαραγκουδάκη λειτούργησε μια χαρά, όπως και το βίντεο του Απόστολου Νικολαίδη, αν και δεν ακούγονταν πολύ καθαρά τα πάντα. Η εικονογράφηση (της αφίσας;) είναι της Βανέσσας Ιωάννου.
Η Παλμύρα Δημητρακοπούλου στο ρόλο της Χαχαχένιας ήταν πολύ γλυκιά, πολύ παιδί χωρίς να παίζει παιδιάστικα και έδειξε πως έχει εξαιρετική φωνή. Ο ‘Αγγελος Ρούσσος από την άλλη, στο ρόλο του Ατσίδα, προσπαθούσε να μας δείξει ότι είναι παιδί αλλά δεν νομίζω πως κανένα παιδί είδε τον εαυτό του στο πρόσωπό του Ατσίδα. Πολύ υπερβολή. Αυτός που έκανε τα παιδιά να γελάνε όμως ήταν ο Γιάννης Τσότσος, ο οποίος έπαιζε απέριττα και διασκέδαζε. Αν και για να είμαι ειλικρινής, αυτό που χάρηκα περισσότερο στην παράσταση είναι ότι όλα τα παιδιά που παίζανε φαίνονταν να το διασκεδάζουν κι ελπίζω να είναι και αλήθεια. Ο Αντώνης Χαχούμης στο ρόλο του πατέρα μού φάνηκε κάπως αμήχανος, σαν να μην κολλούσε πολύ καλά με όλους τους υπόλοιπους. Υπερβολικός, αλλά όχι άσχημα υπερβολικός, αντίθετα σαν τους κακούς των κινουμένων σχεδίων ήταν ο λυρικός τραγουδιστής Γιάννης Κετικίδης. Στην παράσταση χορεύουν με περισσή ενέργεια και καλή διάθεση οι Παναγιώτης Καλαντίδης, Δέσποινα Καπουλίτσα, Μαρία Στεφάνου, Ελένη Χρυσομάλλη.
Στο τέλος της παράστασης ανέβασαν πάνω στη σκηνή τα παιδιά, κατέβηκαν οι ηθοποιοί στο ύψος τους, έδειξαν ένα κάποιον ενδιαφέρον γι’ αυτά αν μη τι άλλο… Είναι μια παράσταση διασκεδαστική, που ειδικά στο α’ μισό της παράστασης δεν σ’ αφήνει να βαρεθείς. Και γελάς. Επιτέλους μικροί και μεγάλοι γελάνε σε μια παράσταση.