Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Γιάννη Βεσλεμέ κατάφερε και έκανε τον απαραίτητο ντόρο για να γεμίσει το Ολύμπιον το βράδυ της Τετάρτης πραγματοποιώντας την πανελλήνια της πρεμιέρα. Δεν συνηθίζω να γράφω κακές κριτικές (άλλωστε ο ρόλος της στήλης “Η ταινία της ημέρας” είναι να προτείνει ταινίες για να δείτε και όχι για να μην δείτε) αλλά μία κριτική από γνωστό μέσο που τυγχάνει να είναι και επίσημος χορηγός του φεστιβάλ με έβγαλε απ’ τα ρούχα μου. Ναι το δικαίωμα στην ελεύθερη διατύπωση άποψης είναι ιερό και αναφέρετο. Αλλά εξίσου ιερό είναι και το δικαίωμα στο θάψιμο κάποιας ταινίας και στην έκφραση έστω και ακραίας μορφής, κάτω από συναισθηματική βάση, κριτικής. Ναι, θα παραβώ όλους τους ακαδημαϊκούς κανόνες γύρω από την προσέγγιση της ταινίας και θα ξεχάσω αυτά που διδάχτηκα στη σχολή. Πάμε να τα δούμε αναλυτικά;
Ο Ζανό, ένας βρικόλακας φτάνει στην Αθήνα με τον καρβουνιάρη για πρώτη φορά. Πάει σε ένα ξενοδοχείο στο οποίο τον υποδέχεται μία πόρνη με την οποία (μάλλον) κάνουν έρωτα ενώ αυτός βλέπει πορνό σε μία οθόνη σινεμά. Αν ως τώρα υπάρχει κάποιο μήνυμα, ομολογώ πως είμαι πολύ χαζός και δεν το κατάλαβα. Ο Ζανό θέλει να διασκεδάσει και πηγαίνει σε ένα μπαρ. Πίνει και χορεύει “γιατί αν σταματήσει να χορεύει θα σταματήσει να χτυπά και καρδιά του”. Η σεκάνς του μπαρ κρατά χωρίς λόγο αρκετά λεπτά Και σ’ αυτο το κωλόμπαρο δεν γίνεται τίποτα ουσιαστικό!ΤΙΠΟΤΑ!!! Αντε πες πως είναι μια εξέλιξη που γνωρίζει την Αλίκη (κάποια στιγμή πέφτει και το βαθυστόχαστο “η Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων”) βαμπίρ κι αυτή. Και αφού λοιπόν δεν γίνεται τίποτα ουσιαστικό για την εξέλιξη της ιστορίας, η Αλίκη λέει στον Ζανό πως του χει μια δουλειά. Μέχρι να πάνε σ αυτήν την ριμάδα την δουλειά μεσολαβεί τέτοιο διάστημα που πάλι δεν γίνεται τίποτα. Και όταν λέω τίποτα, εννοώ σε σχέση με την εξέλιξη της ιστορίας. Η Αλίκη κάνει σεξ με έναν τύπο που όταν την πηδάει βγάζει φωτιές (παναγία μου!!!) και φορούν και οι δύο αντιασφυξιογόνες μάσκες! ΓΙΑΤΙ?? Γιατί στην ευχή θα πρέπει να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον αυτό; Ναι οκ και καλά τις δίνει κάποιες οδηγίες και χέστηκα και γλίστρησες. Α στο μεταξύ χάνουν το παλικάρι ημιβρικόλακα που έχουν πάρει μαζί τους, που προηγουμένως ο Ζανό τον δάγκωσε και αυτός πέταξε μπλε αίμα σαν πίδακα (α ρε καημένε Ταραντίνο). Πριν τον χάσουν όμως είναι σε ένα κωλόδασος και κάνουν σεξ. Έτσι, γιατί μπορούν. Γιατί το σεξ και οι βρισιές στο ελληνικό σινεμά είναι και γαμώ τις φάσεις. Θα πω τρεις φορές “μαλάκα” άλλες τρεις “στ’ αρχίδια μου” θα ρίξω και ένα γρήγορο και όλα καλά! ΓΙΑΤΙ; Μην τα πολυλογώ, φτάνουν στην δουλειά του Ζανο. Και ποια είναι αυτή η ριμάδα η δουλεια; Να δαγκώσει τον Χίλτερ για να του χαρίσει την αιώνια ζωή! Τι στο διάολο βλέπουμε;; Και ο Ζανό σαν γνήσιος επαναστάτης βρικόλακας λέει “όχι ρε φίλε, δεν γουστάρω να ούμε”. Έτσι ρε Ζανό! Καλά τα λές. Να ρωτήσω τώρα που το σκέφτηκα, μόνο ο Ζανό μπορεί να δαγκώσει τον Χίτλερ; Άλλοι βρικόλακες δεν παίζουν;
Και εδώ έρχομαι και λέω στον εαυτό μου. Λοιπόν Ευριπίδη, ή εσύ είσαι πολύ χαζός (πράμα πολύ πιθανό) για να καταλάβεις το βάθος του Βεσλεμέ ή αυτό που βλέπει είναι μία μαλακία και μισή (πολύ πιθανό και αυτό). Χωρίς νόημα, ασύνδετο, πολύ κακό για το ΤΙΠΟΤΑ, ένα δήθεν συνονθύλευμα εικόνων που μπουκώνουν την ταινία, χωρίς καμιά συνοχή, με δήθεν ποιητική διάθεση, με την εγωμανία στο κόκκινο και την ποζεριά να χαριεντίζεται με την χίπστερ φιλοσοφική προσέγγιση του σινεμά. Η εικόνα και ο λόγος στην Νορβηγία παίρνουν διαζύγιο από την αρχή της ταινίας και η ανυπόφορη πλοκή του έργου προσπαθεί να την κάνει καλτ αλλά δεν την κάνει, σουρεάλ αλλά δεν τα καταφέρνει, ποιητική αλλά αποτυγχάνει. Είναι μία ταινία που θέλει να γίνει κάτι αλλά δεν μπορεί. Μία κενή ταινία ψυχαναλυτικού τύπου, με μία εκκωφαντική καταθλιπτική στάση του δημιουργού απέναντι στον θεατή. Ένας Μουρίκης που προσπαθεί να σώσει τα άσωστα και ο οποίος το χοροπηδητό του μοιάζει αστείο στην αρχή αλλά μετά από λίγη ώρα τον παρακαλάς να κάτσει κάπου ήσυχος. Το σενάριο μοιάζει με σουρωτήρι, οι διάλογοι εκτός τόπου και χρόνου (αλήθεια, έτσι μιλάμε μεταξύ μας;), οι ποιητικές τσόντες μοιάζουν με φθηνό πορνό, η πρέζα απαραίτητο στοιχείο του ελληνικού σινεμά και το υποτιθέμενο πολιτικό μήνυμα δεν φτάνει στο μυαλό του θεατή ΠΟΤΕ!Ναι εικαστικά είναι πολύ ωραίο. Αλλά τι να το κάνω; Ας μου βγάλει δέκα φωτογραφίες να τις θαυμάσω. Πρέπει να κάτσω μία ώρα και δεκαπέντε λεπτά να δω την πιο ΔΗΘΕΝ ταινία της δεκαετία; Όχι γλυκέ μου, προτιμώ να δω Ψάλτη! Α και κάτι τελευταίο: έλεος με την λαγνεία με τα παλιά αντικείμενα! Έλεος! Νισάφι!