Η παράσταση “Ντε Σαντ: Στη Ζυστίν” είναι (σύμφωνα με το δελτίο τύπου) ένας κωμικός μονόλογος βασισμένος σε μοτίβα από το “La nouvelle Justine”, καθώς και αποσπάσματα από τα πιο γνωστά κείμενα του Μαρκήσιου ντε Σαντ. Έχοντας διαβάσει στο παρελθόν κείμενα του Μαρκήσιου ντε Σαντ ήμουν εξοικειωμένη με το λόγο και τις ιδέες του ντε Σαντ, για τον οποίο είχα σχηματίσει τη γνώμη πως όλα τα κείμενα του έχουν έναν άλλον, βαθύτερο στόχο – πολιτικό, θρησκευτικό καθώς και έναν ξεκάθαρα κοινωνικό σχολιασμό τον οποίο “τυλίγει” με αμπαλάζ όλες αυτές τις πικάντικες ή και αποκρουστικές -ίσως- ιστορίες για να αποκτήσει το κυρίως θέμα, που θέλει να σερβίρει, ενδιαφέρον. Να κάτσει να τον διαβάσει ο αναγνώστης εν ολίγοις, “να έχει θέμα με έρωτα και αίμα” που λέει και το τραγούδι.
Παρακολουθώντας την συγκεκριμένη παράσταση αναρωτήθηκα ποιος ο λόγος να μεταφέρει κάποιος επί σκηνής αποσπάσματα κειμένων του ντε Σαντ. Τι θέλει να πετύχει; Ποιος είναι ο στόχος του; Και κυρίως, αξίζει να γίνει το κείμενο του ντε Σαντ θεατρικό ή είναι καλύτερα να το διαβάζουμε μόνο όπως κάναμε τόσα χρόνια;
Δυστυχώς, παρακολουθώντας την παράσταση απάντησα πως δεν αξίζει. Όχι έτσι τουλάχιστον, όχι μ’ αυτόν τον τρόπο. Η σκηνοθεσία του Cezaris Grauzinis ήταν ολότελα απούσα. Αυτήν την φορά είχα πάει με μικρότερες προσδοκίες από την τελευταία φορά (βλ.Αγριος Σπόρος) για να μην απογοητευτώ. Αλλά δεν μπόρεσα ούτε καν να διακρίνω την παρουσία σκηνοθέτη στην παράσταση. Ο ίδιος ο Grauzinis συνέρραψε και το κείμενο κι επιμελήθηκε και τους φωτισμούς, από τους οποίους μόνο ο τελευταίος με το φως σε κόκκινο χρώμα δημιουργούσε ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον παραμορφωτικό αποτέλεσμα. Τον μοναδικό ρόλο της παράστασης ερμηνεύει η Μάρω Παπαδοπούλου, αδύναμα πρέπει να ομολογήσω. Δεν μπορούσε να με πείσει για την όποια διαστροφή της, κάποια σημεία έφευγαν χωρίς να περνάνε κάτω στο κοινό. Υπήρχαν γενικώς προβλήματα.
Το εξαιρετικό κοστούμι που φορούσε η ηθοποιός επιμελήθηκε η Vilma Galeckaite-Dabkiene. Το περίεργο/ μη σαφές ηχητικό περιβάλλον είναι δουλειά του Martynas Bialobzeskis. Η μετάφραση των κειμένων είναι της Αλεξάνδρας Ιωαννίδου.
Εν κατακλείδι, είναι μια παράσταση που θα μπορούσε να έχει κοινό (περιορισμένο ίσως), θα έπρεπε μάλλον να ανεβεί και σε κάποιον μικρότερο θεατρικό χώρο, έχει μερικές λίγες καλές στιγμές αλλά τίποτα παραπάνω. Φεύγεις με κάτι το ανικανοποίητο.