Ο Εγωϊστής Γίγαντας, το πανέμορφο- και προσωπικά, το αγαπημένο μου- παραμύθι του Όσκαρ Ουάιλντ ανέβηκε για όλη τη σεζόν από την “Παιδική Σκηνή Θεσσαλονίκης” στο Θέατρο Αριστοτέλειον. Είχα κι εγώ την ευκαιρία να παρακολουθήσω αυτήν την μουσική διασκευή του παραμυθιού, υπάρχει άλλωστε η υποσημείωση μιούζικαλ στην αφίσα, στην τελευταία παράσταση.
Το παραμύθι έχει ως κεντρικό ήρωα τον ομώνυμο ρόλο που δεν αφήνει τα παιδιά να παίξουν στον κήπο του γιατί είναι σκληρόκαρδος. Βλέποντας όμως ότι τα παιδιά καταφέρνουν να φέρουν την άνοιξη στην αυλή του, μετανοεί και τα δέχεται κοντά του και παύει να είναι πια τόσο τραχύς κι απότομος. Στην παράσταση που παρακολουθήσαμε, όμως, η μεταστροφή αυτή δυστυχώς δεν ήταν τόσο εμφανής. Δόθηκε περισσότερο βάρος στη μουσική και τα τραγούδια και λιγότερο στο περιεχόμενο αυτό καθ’ αυτό και στα μηνύματα που ήθελε να μεταδώσει ο συγγραφέας του έργου. Υπήρχαν δηλαδή, λόγω της διασκευής, ορισμένα κενά στη δράση ή πράγματα που δεν εξηγούνταν αν δεν ήξερες το παραμύθι από πριν. Η Λένα Γεωργιάδου υπογράφει τη διασκευή, όπως και τη σκηνοθεσία, η οποία είχε τουλάχιστον ένα πολύ ωραίο σημείο στο τέλος της παράστασης. Παρακολουθήσαμε μέσω αργής κίνησης, ένα rewind της παράστασης, των όσων συνέβησαν.
Η μουσική του Νίκου Ξανθούλη διατρέχει όλο το έργο κι είναι βασικό συστατικό της παράστασης, με τους μουσικούς Θάνο Παπαγεωργίου και Ιωάννα Παπανικολάου, άλλοτε να παίζουν ζωντανά κι άλλοτε να προσποιούνται ότι παίζουν και μάλιστα να μετακινούνται από και προς το κέντρο της σκηνής, χωρίς όμως να συμμετέχουν στα δρώμενα. Πάντως η μουσική αφήνει πολύ καλές εντυπώσεις, αν και δεν χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερη πρωτοτυπία. Δυστυχώς, οι στίχοι της Μαρίας Μπουράνη δεν βγάζουν πάντα νόημα, ή είναι ασαφής ή σχέση τους με το σκηνικό γίγνεσθαι.
Οι χορογραφίες κι η κίνηση είναι του Κώστα Γεράρδου. Η αλήθεια είναι πως η κίνηση ήταν κάπως υπερβολική, όπως συνηθίζεται στις παιδικές παραστάσεις, και καθόλου ρεαλιστική. Κανένα παιδί, όσο ταραχοποιό στοιχείο κι αν είναι, όσες σκανταλιές κι αν κάνει, ποτέ δεν περπατά ή δεν τρέχει μ’ αυτόν τον τρόπο. Ίσως όμως θεωρούν πως είναι αυτός ένας τρόπος να κρατήσεις το ενδιαφέρον του νεαρού ηλικιακά κοινού, που αφαιρείται εύκολα. Αλλά κι οι χορογραφίες εκτελούνταν λίγο βιαστικά, λίγο άγαρμπα.
Τα σκηνικά και τα κοστούμια επιμελήθηκε η Κατερίνα Παπαγεωργίου κι είχαν ενδιαφέρον. Ειδικά τα σκηνικά, με τα δέντρα και τα κλαδιά-κρόσια. Έδιναν πολύ ωραία εικόνα με τα αναμμένα φαναράκια.
Τον Εγωϊστή γίγαντα ερμηνεύει ο Νικόλας Κλωντήρας, ο οποίος είναι πολύ χαριτωμένος στο ρόλο του κι ειδικά προς το τέλος έχει μερικές πολύ καλές στιγμές. Ήταν κι ο μόνος που προκάλεσε γέλιο στα παιδιά, κι οι παιδικές παραστάσεις το χρειάζονται το γέλιο, αν μη τι άλλο. Τα παιδιά που μπαίνουν στην αυλή του παίζουν οι Κωνσταντίνος Μυλωνάς, Πέννυ Γραικού, Ντέπυ Ασληχανίδου και Ιωάννης Κοντέλλης. Αν θα ξεχώριζα κάποιον, αυτός θα ήταν ο Μυλωνάς, καθώς θεωρώ ότι ήταν ο λιγότερο υπερβολικό στο παίξιμό του απ’ όλους, αλλά για την υποκριτική οδηγία μάλλον ευθύνεται η σκηνοθέτις. Τέλος, ως Δέντρο εμφανίζεται η Ανδρονίκη Μαλακόζη, η οποία ήταν σίγουρα συμπαθής κι είχε ως μόνα εκφραστικά της μέσα το πρόσωπο και τη φωνή, και δεν τα πήγε καθόλου άσχημα. Να σημειωθεί, ότι κάθε Κυριακή εμφανίζεται σ’ έναν μικρό, αλλά σημαντικό ρόλο, ο Φώτης Ασβεστάς.
Σε γενικές γραμμές η παράσταση ικανοποιεί. Έχει δράση, μουσική, χρώματα αλλά ίσως υστερεί σε παιδικά γέλια. Παρατήρησα, όμως, πως κανένα παιδάκι δεν δυσανασχέτησε κατά τη διάρκεια της παράστασης, νομίζω πως τους άρεσε.
Εγώ θέλω να κρατήσω κυρίως μια εικόνα: Όταν πήγαινα, ήταν μπροστά μου μια μητέρα με το κοριτσάκι της -καλοντυμένο είτε λόγω Κυριακής, είτε λόγω θεάτρου- και το κοριτσάκι χοροπηδούσε πραγματικά απ’ τη χαρά του που θα πήγαινε θέατρο… Απ’ τις πιο όμορφες κι ελπιδοφόρες εικόνες που ‘χω δει ποτέ.