Όλοι μας έχουμε πλήθος φίλων. Το λέμε και χαιρόμαστε ανακουφίζοντας την μοναξιά μας. Γεμάτο το τηλέφωνο από επαφές που ελπίζουμε ότι θα εμφανιστούν την στιγμή της ανάγκης. Διάφοροι άνθρωποι. Με όλους είπαμε μια καλή κουβέντα κάποια στιγμή. Μοιραστήκαμε κάποια στιγμή φευγαλέα και τη σκέψη μας. Στους πόσους καφέδες όμως χαρακτηρίζεται κάποιος φίλος; Πόσα από τα αποθηκευμένα τηλέφωνα στο κινητό είναι χρήσιμα τελικά; Πόσα από αυτά που μοιραστήκαμε έγιναν κατανοητά;
Εκεί στη λύπη μας πόσοι έχουν την ικανότητα να δουν πίσω από τις λέξεις και να μην παρεξηγήσουν όσα τυχόν πούμε; Η περίοδος κρίσης είναι οι στιγμές που έχουμε την ανάγκη να μοιραστούμε τη λύπη μας.
Υπάρχουν οι φίλοι –ασκώ δριμεία κριτική– που με την πρώτη σύγκρουση βγάζουν προς τα έξω όλα όσα έκρυβαν πίσω από το πλατύ χαμόγελο και την επιφάνεια της μπύρας, απαριθμώντας τα ελαττώματά μας. Μα καλά αν είμαστε τόσο τέρατα γιατί κάνουν παρέα μαζί μας;
Υπάρχουν οι φίλοι εγώ, εγώ, εγώ που ξεκινάς να τους λες αυτό που σε απασχολεί και αντί να σου πουν τη γνώμη τους, θυμούνται τις δικιές τους ιστορίες, τα δικά τους βιώματα γυρίζοντας την συζήτηση γύρω από τον εαυτό τους και κάνοντάς σε να μετανιώσεις που μίλησες. -εγωκεντρική συμπαράσταση-οξύμωρο όσο και κουφό.(μετρήστε πόσους τέτοιους έχετε δίπλα σας).
Είναι και αυτοί που απομακρύνονται μόλις δουν τα άσχημα για να σου δώσουν δήθεν χρόνο, θέλοντας να κρύψουν την αναπηρία τους στο να συμπαραστέκονται στα δύσκολα. –Πάρε τώρα το χρόνο σου και όταν όλα περάσουν έρχομαι να γελάσουμε ξανά!-ποιος θέλει να ασχολείται με προβλήματα;
Είναι οι φίλοι α λα καρτ! Μετά τον άντρα, το παιδί, τη δουλειά, το γυμναστήριο, το «φοβερό πρόγραμμα» ίσως βρουν κάποια στιγμή να σε ακούσουν. Όποτε βολέψει -είναι πάντα εκεί- για να σου πουν ότι δε μπορείτε να τα πείτε γιατί πάντα υπάρχει κάτι πιο σοβαρό.
Οι φίλοι, ζω ένα δράμα, που πάντα βάλλονται από τις δυνάμεις του κακού, από τέρατα, σημεία, δράκους και που για να ασχοληθούν θα πρέπει να καθίσεις και να σου φορτώσουν όλη την αρνητική ενέργεια του διαστρικού σύμπαντος που κουβαλάνε μέσα τους. Αν καταφέρεις να μείνει όρθιος από την αρνητική καταιγίδα μπορεί και να καταφέρεις να πεις δυο λέξεις.
Οι φίλοι, δε βλέπω το πρόβλημα. Τους λες δεν είμαι καλά και σου λένε ότι δε ξέρεις τι σου γίνεται. Ότι είναι η ιδέα σου, ότι όλα είναι μια χαρά, να μην έχεις παράπονο και γκρινιάζεις. άλλοι περνάνε χειρότερα και τα παιδάκια στην Αιθιοπία δεν έχουν να φάνε..
Τελευταία κατηγορία είναι οι φίλοι «θετική ενέργεια» . Για ό,τι τους πεις κατεβάζουν μια σοφία θετικής σκέψης, αφού πίσω από την κρούστα της υπεραισιοδοξίας κρύβεται ο φόβος τους να μην πέσουν και εκείνοι συναισθηματικά. Άλλο η αισιοδοξία όμως και άλλο η υπεραισιοδοξία. Η ζωή έχει και λύπες και δεν είναι κακό να αναγνωρίζεις τις στιγμές που όλα δεν είναι ρόδινα. Και αυτό ζωή είναι.
Και υπάρχουν και οι φίλοι που εμφανίζονται χωρίς λόγο και αιτία κρατώντας μια σοκολάτα επειδή διαισθάνθηκαν την λύπη σου. Που θα σε πάρουν την κρίσιμη στιγμή τηλέφωνο γιατί από το πρωί ήσουν στη σκέψη τους. Που θέλουν να μοιράζεστε πράγματα γιατί-δε λέει-να κάνεις πράγματα μόνος.
Ο καθένας επιλέγει τον φίλο που επιθυμεί επιβεβαιώνοντας το άλλο ρητό
– Δείξε μου τον φίλο σου να σου πω, ποιος είσαι! Δείχνοντας αν έχει σημασία τελικά η ποσότητα ή η ουσία.
Γράφει η Ντίνα Γιαννουπλάκη φιλόλογος-ιστορικός