…Aναφωνώ πολύ συχνά στην καθημερινότητά μου! Για πολύ σοβαρά πράγματα και για άλλα όχι και τόσο, που, όμως, αποδεικνύουν τι κόσμος είναι αυτός που ζούμε, διερωτώμενη σε απλά ελληνικά what’s wrong with people???
Πρo εβδομάδων, χρειάστηκα κάποια πράγματα από κατάστημα καλλυντικών, όπου και πήγα για να πραγματοποιήσω τις απαιτούμενες αγορές μου. Όταν έφτασα πια στο ταμείο , συνέβη κάτι σαν το Big Bang στον εγκέφαλό μου, αλλά όχι για καλό σκοπό. Με αυτό το Big Bang θα μπορούσα να καταστρέψω τον κόσμο κι όχι να τον δημιουργήσω!
Τι συνέβη κι εξεράγη το ηφαίστειο;;; Μόλις είχαν βγάλει έναν κουμπαρά (τον γνωστό σε σχήμα σπιτιού), από το “Χαμόγελο του Παιδιού” (είναι γνωστό το τεράστιο έργο που προσφέρει και πόσες ανάγκες έχει), με το λογικό σκεπτικό, πως λίγο λίγο θα γεμίσει μέχρι τα Χριστούγεννα. Σε γενικές γραμμές το ποσό που θα αφήσει η madame ή η mademoiselle, σε ένα κατάστημα καλλυντικών, είναι πάνω κάτω 10€, με την προϋπόθεση ότι δεν θα παρασυρθεί από κάτι ακόμη που είδε σε δελεαστική τιμή, οπότε μπορεί να ανέβει, σε μια τέτοια περίπτωση στα 15€ (περίπου). Με τεράστια θλίψη, είδα να είναι γεμάτος μόνο με μονόλεπτα, δίλεπτα και πεντάλεπτα. Ωραία, λοιπόν, δίνεις με μεγάλη ευκολία 10-15 ευρουλάκια και ξαφνικά η τσιγκουνιά σου σε πιάνει στον κουμπαρά;; Τι λες τώρα; Έχεις δώσει τα χάρτινά σου και κόλλησες στο περίσσευμα;;; Της ψυχής σου;;; Για μια ακόμα φορά η έλλειψη ψυχής μού έδωσε ένα ηχηρό χαστούκι. Δεν υπήρχε διάθεση, ούτε καν για ένα 10λεπτο. Να φύγεις από το στενόκαρδο χάλυβα με επικάλυψη χαλκού και να ανέβεις level σε κράμα χαλκού!
Αυτό που με ενοχλούσε ανέκαθεν, είναι να βλέπω ανθρώπους να σπαταλάνε χρήματα σε ένα σωρό σαχλαμάρες, να δίνουν εβδομαδιαίως ένα καλό ποσό για καφέδες κι όχι απαραιτήτως take away που θα είναι πιο οικονομικός, συν το ότι μπορεί να κάθονται επί καθημερινής βάσης σε όχι και τόσο οικονομικά καφέ και μόλις έρθει η ώρα για κάποια τέτοιου είδους ανάγκη, απλά..να μην έχουν! Τέτοιοι άνθρωποι, δεν είναι απλοί άνθρωποι. Είναι ο Houdini! Τέτοια μαγικά;;;
Και πάνω που πίστευα πως το χαστούκι αυτό ήταν αρκετό για να καταστρέψει τα νεύρα μου, να που είδα το ίδιο θλιβερό σκηνικό σε…ΟΠΑΠΤΖΙΔΙΚΟ! Μην ρωτάτε πώς αλλά βρέθηκα κι εκεί! Εκεί που αφήνουν τα 20ευρα με την σέσουλα. Ο κουμπαράς του ιδίου φορέα, για ακόμη μια φορά ήταν γεμάτος από υποδιαιρέσεις του 10 λέπτου. Το κοκκινωπό χρώμα έβγαζε μάτι…Θα μου πεις, έχει λογική το όλο πράγμα! Όταν τα έχεις φάει όλα σε παίγνια πάλι καλά που έμειναν και τα μπακιρένια για ξεκάρφωμα!
Με μεγάλη μου θλίψη και ακόμα μεγαλύτερη ντροπή, ένιωσα την ανάγκη να βάλω και γι’αυτούς. Όσα μού υπαγόρευσε ακαριαία η συνείδησή μου, για να ξεπλύνω την αναλγησία και την παρακμή του όλου σκηνικού…Ω, μα τι κόσμος, μαμά…!!!
Το δεύτερο ερέθισμα για να κάτσω να αραδιάσω τούτες τις σειρές, ήταν ένα ασθενοφόρο. Η δουλειά του οποίου είναι να ηχεί σαν τρελό, όταν υπάρχει κατεπείγουσα ανάγκη. Εάν δεν ηχεί, προφανώς σημαίνει το ανάποδο, ότι δηλαδή δεν υπάρχει ανάγκη κι επομένως δεν χρειάζεται να κάνεις στην άκρη για να περάσει. Έλα, λοιπόν, που έπεσα σε ένα τέτοιο σκηνικό (με την σειρήνα να κάνει σαν τρελή), με την ατυχία να έχω έναν μπάρμπα δίπλα μου στο πεζοδρόμιο (ωσάν πεζή), ο οποίος ενοχλημένα θυμωμένος αναφώνησε “Ωωωωχ, μας ξεκούφανες κι εσύ, ντε!”.
Εν πρώτοις, να σου δώσω τα συγχαρητήριά μου, γιατί εάν και σε ηλικία Μαθουσαλίξ, έχεις ακοή Φραμπαλά. Οπότε thumbs up που έχεις άριστη ακοή και κατάφερε να ενοχληθεί κιόλας. Η αμέσως επόμενη σκέψη ήταν πως επειδή ακριβώς είσαι Μαθουσαλίξ, εάν ΕΣΥ θα ήθελες να βρισκόσουν εκεί μέσα κι ακόμα χειρότερα να μην κάνουν έγκαιρα τα αυτοκίνητα στην άκρη, για να βρεθείς ΕΣΥ έγκαιρα σε νοσοκομείο κι όχι εν τόπω χλοερώ, εν τόπω αναψύξεως. Δεν βρίσκω, ακόμα και τώρα, τον λόγο για τον οποίο εκστόμισε αυτήν την κοτσάνα και απλά ελπίζω να μην ξεκουφάνει κι αυτός με την σειρά του, όντας σε κάποιο ασθενοφόρο, κάποιον έτερο Γαλάτη που θα περπατάει αμέριμνος στο Γαλατικό χωριό.
Και μετά ζητάμε συνεννόηση σε σοβαρά θέματα..Εδώ δεν τα βρίσκουμε ούτε ενεργούμε μεγαλόψυχα στα απλά…!
Ω, μα τι κόσμος, μαμά…!!!
cityculture.gr/ γράφει η Αμαλία Ουζούνη