O Μαραθώνιος μας κάνει καλό!

Written by

Τα πιο  ωραία πράγματα παραφυλάνε εκεί που δεν το φανταζόμαστε, περιμένοντας να μας χαρίσουν τις ωραιότερες συγκινήσεις.

Δε φανταζόμουν ποτέ πως η συμμετοχή σε έναν αγώνα δρόμου θα έκρυβε τόσες συγκινήσεις. Οι περισσότερο από εμάς βαριούνται το τρέξιμο, ποιος τρέχει τώρα από τους Αμπελόκηπους μέχρι τον Λευκό Πύργο ή από την Πέλλα στη Θεσσαλονίκη; Και όλοι αυτοί που τρέχουν τι καταλαβαίνουν τελικά; Δύσκολο να το εξηγήσεις, κατανοητό μόνο αν βρεθείς στη θέση να το ζήσεις.

running_ekswΜέχρι στιγμής μετράμε 3 συμμετοχές και ενώ κάθε φορά βαριέμαι τόσο πολύ το να τρέξω, μόλις γίνει η παραλαβή του νούμερου και της μπλούζας, ανυπομονώ για τη στιγμή του αγώνα.

Σημασία δεν έχει η επίδοση αλλά το ότι θέτεις ένα στόχο κάνοντας την προσπάθεια σου για να τον επιτύχεις. Και εκεί γίνεται το θαύμα με το να  γίνεσαι ένα με όλον τον κόσμο που συμμετέχει.

Κάπως έτσι μαγικά, σαν σε μεγάλη γιορτή, ήταν η Κυριακή που μας πέρασε. (9ος Αλεξάνδρειος Μαραθώνιος)

Κόσμος όλων των ηλικιών και των κυβικών να τρέχει ο καθένας με τον ρυθμό του.

Μαμάδες και μπαμπάδες να τρέχουν παρέα με τα πιτσιρίκια τους. Τα χάζευα ενώ αναρωτιόμουν τα άτιμα τα μικρά τι δυνάμεις μπορεί να έχουν και να αντέχουν ενώ εμείς οι μεγάλοι να ψιλο-ζοριζόμαστε!

Άνθρωποι σε αναπηρικά αμαξίδια να δίνουν και αυτοί τον αγώνα τους ισάξια με τους υπόλοιπους. (Η δύναμη της θέλησης!)

Κυρίες μεγάλες σε ηλικία να προσπαθούν να τρέξουν όπως μπορούν. Παρέες ανθρώπων ανταλλάσσοντας κουβέντες εν κινήσει.

Διάφορα χρώματα. Διάφορες φόρμες και χαμόγελα σε όλα τα μεγέθη και τα είδη. Λίγο αργότερα θα γίνουν κόκκινα τα προσωπάκια, ιδρωμένα. Τσούρμο ανθρώπων να γεμίζουν τον δρόμο.Τόσο παράξενη αυτή η εικόνα και τόσο ιδιαίτερο να περνάς από μέρη που ενώ καθημερινά η κίνηση χτυπάει κόκκινο, τώρα να βρίσκονται στα «πόδια» των δρομέων.

Ιδιαίτερη στιγμή τα τύμπανα λίγο πριν την Αριστοτέλους δίνοντας  ρυθμό. Συγκεντρωμένο το πλήθος να κοιτάει τους δρομείς. – Άραγε τι να σκέφτονται βλέποντας αμέτρητους τρελούς να τρέχουν(!)

Ο Λευκός Πύργος μοιάζει κοντινός. Και η βροχή που μας έκανε παρέα μέχρι τον τερματισμό  ήταν το ομορφότερο δώρο. Πόσοι από εσάς έχετε ονειρευτεί να τρέξετε με βροχή;  Μαγικές εικόνες.

Δύο στιγμές υπάρχουν έντονες στο μυαλό μου. Τη στιγμή του τερματισμού πατώντας πάνω στον τάπητα της λήξης (στην κυριολεξία πήδηξα πάνω του) και το μήλο που καταβρόχθισα λίγο αργότερα. Μετά από τόσο δρόμο ήταν το πιο νόστιμο μήλο του κόσμου!

Στη συνέχεια γίναμε όλοι μια παρέα, χαρούμενοι που τα καταφέραμε αξιοπρεπώς για άλλη μια φορά. Αν και το μυαλό μου ήταν σε αυτούς που έτρεξαν τον πραγματικό μαραθώνιο από την Πέλλα, άθλος δηλαδή 42 χιλιομέτρων. Τι μπορεί να σκέφτεται κάποιος διανύοντας τόσο μεγάλη απόσταση και πώς περνάνε  3,30 ώρες  τρέχοντας;

Δεν έχει σημασία πόσο θα τρέξεις άλλα ο στόχος που θέτεις κάθε φορά στον εαυτό σου. Το να βάζεις στοίχημα με τις αντοχές σου είναι μεγάλη υπόθεση κα απόλυτα υγιές. Έστω κι έτσι, είναι ωραίο να αναγνωρίζουμε, να πλησιάζουμε και τελικά να ξεπερνάμε τα όριά μας σχεδιάζοντας κάθε φορά τον επόμενο στόχο και ούτε που φαντάζεσαι την επόμενη φορά πού θα βρεθείς.

Μήπως να ξεκινούσαμε με ένα τρεξιματάκι;

 

Ντίνα Γιαννουπλάκη