Την προηγούμενη εβδομάδα, καθώς σουλατσάριζα μετά του συζύγου επί της Εγνατίας και συγκεκριμένα στο ύψος της Ιασωνίδου (όλα θα τα πω), άκουσα ακριβώς πίσω μου μια νεαρή κοπελίτσα να συζητά με ένα επίσης νεαρό αγόρι, για κάποια συνάθροιση στην οποία παρευρέθη έτερος νεαρός “μελαχρινός, ευθυτενής, μερακλής”! Με το που άκουσα αυτούς τους τρεις χαρακτηρισμούς, χαμογέλασα στον άντρα μου ο οποίος είχε ακούσει κι αυτός αυτήν την “μερακλίδικη” περιγραφή! Να σημειώσω πως δεν φταίμε εμείς, η κοπέλα μιλούσε δυνατά οπότε και να θέλαμε δεν θα μπορούσαμε να αποφύγουμε το άκουσμα του σχολίου!
Προβληματίστηκα, όμως, έκτοτε η γυναίκα με αυτούς τους ενθουσιώδεις χαρακτηρισμούς…Μέχρι εκείνη την στιγμή μού ήταν αδιανόητο να χρησιμοποιήσω τον χαρακτηρισμό για νεαρό. Λεβέντη, ναι. Θα το έλεγα. Μερακλής, όμως; Στο μυαλό μου ένας ‘Μερακλής’ είναι άνω των 45, με μυστάκιον πλουσιοπάροχο, κάμποσο στομάχι αποτέλεσμα της λατρείας κρασοκατανύξεων, μπουγιουρντί και λοιπών λιπαρών μερακλομεζέδων, με κομπολόι ανά χείρας, έτοιμος να το πετάξει για να χορέψει ένα βαρύ ζεϊμπέκικο (μπορεί και να το κρατάει-δεν μας πειράζει-), τραγουδώντας με βαριά φωνή κάτι και πάλι βαρύ, γεμάτο καημό. Τον Μερακλή δεν μπορώ να τον φανταστώ με freddo espresso, παρά μόνο με διπλό ελληνικό κι αυτόν, επίσης, πολλά βαρύ. Γενικώς, απαιτείται βάρος σε όλα τα επίπεδα.
Να, λοιπόν, που ήρθε αυτή η κουβέντα να με εκτροχιάσει και να σκεφτώ αυτόν τον Mερακλή σε πιο νεαρή ηλικία και μάλιστα μελαχρινό. Εδώ ξεκίνησαν οι συνειρμοί του μυαλού μου να χτυπούν υπερωρίες, θέτοντάς μου αδιαλείπτως το ερώτημα: Μπορεί ο Μερακλής να είναι ξανθός ή κοκκινομάλλης;
Πρώτα ξεκίνησα την προσπάθεια με το ξανθό: Λίγο τα πρότυπα με τα οποία βομβαρδιστήκαμε από μικρά, λίγο η πραγματικότητα γύρω μας, όταν λέω “ξανθός”, θα σκεφτώ αυτομάτως ανοιχτόχρωμο μάτι, αεράτο, υγρό, με αλμύρα μαλλί, όνομα αμερικάνικο, κατά προτίμηση μονοσύλλαβο, τύπου Jay ή σκέτο J, Jack, Jim, John (συμβιβάζομαι και με Tom), με μια σανίδα του surf ανά χείρας, δηλαδή ουδεμία σχέση με το μπεγλέρι του μελαχρινού Μερακλή. Πάσχισα να τον βαφτίσω “Μερακλή”. Η βάφτιση ανεβλήθη επ’ αόριστον. Αθλητικός τύπος, ναι! Αλλά αυστηρά μέχρι εκεί.
Είπα μετά να τον κάνω κοκκινομάλλη: Το κόκκινο μαλλί το συνδυάζω υποχρεωτικά με φακίδες, ζιβάγκο και καμπάνα, τουτέστιν μια ωδή στα 60’s και 70’s, make love not war και if you’re going to San Francisco. Συμβιβάζομαι και με συμμετοχή σε κάποια φοιτητική πορεία (πάντα, όμως, με ζιβάγκο και καμπάνα) και με όνομα παραπάνω συλλαβών, τύπου Jonathan ή Thierry. Το δεύτερο πιο γαλλοπρεπές, με καλύπτει περισσότερο. Χαλαρός τύπος, ναι. Μερακλής;
Αφού ηττήθηκα με τις αποτυχημένες, χρωματικές προσπάθειες, είπα να σταθώ στο επίθετο “ευθυτενής”. Εδώ προσπάθησα να σκεφτώ κάτι σε πιο γυρτό: Κάτι ανάμεσα στον Hunchback της Παναγίας των Παρισίων και του Μπαρμπα-Πανώφ της υπέροχης, γνωστής μας ιστορίας. Πάλι δεν μπόρεσα να φανταστώ τον Μερακλή σε κάπως πιο κατιούσες διαστάσεις. Είναι μονόδρομος. Ο Μερακλής είναι λαμπάδα και δεν τον λυγάν ούτε φόβοι, ούτε άγχη, ούτε αγωνίες.
Αφού, τελικά, παραδέχτηκα πως ο Μερακλής μπορεί να υπάρξει και σε νεότερη εκδοχή, ναι θα είναι αποκλειστικά και μόνο μελαχρινός και οπωσδήποτε στην απόλυτη ευθεία σαν σκουπόξυλο, υποχρέωσα εαυτόν να κάνει format και restart, για να τον φανταστώ να πίνει φραπέ, καθώς νέος είναι, ας μην τον καταδικάσω από τώρα στον ελληνικό (μολονότι μου αρέσει πολύ και τον τιμώ συχνά σαν καφέ), οπότε του έδωσα έναν αέρα επιλογής ως προς τον καφέ και σίγουρα του αφαίρεσα το κομπολογάκι. Τελικά με όλες τις προσθαφαιρέσεις ο ολοκαίνουργιος Μερακλής γύρω στα 20, βγήκε (κάτι σαν να έβγαλα τον Frankestein από το εργαστήριο) και είναι έτοιμος προς λανσάρισμα!
Υ.Γ. Όποιος κι είσαι, όπου κι αν είσαι μελαχρινέ, ευθυτενή, μερακλή, καλά να είσαι! Δεν έχεις ιδέα πόσο με προβλημάτισες!
cityculture.gr / γράφει η Αμαλία Ουζούνη