Με την αναφορά σε μια οσφρητική αίσθηση ξεκίνησε ο μονόλογος, Ο πατέρας του Άμλετ.
Η αμεσότητα της επικοινωνίας
Ο θεατρικός μονόλογος Ο πατέρας του Άμλετ ξεδιπλώθηκε στην αμεσότητα μιας επικοινωνίας ανάμεσα σε δύο πρόσωπα. Αυτό που υπήρξε και είναι παρόν στη σκηνή ως πνεύμα και αυτό που υπάρχει και κατονομάζεται, αλλά ο θεατής δεν βλέπει και ταυτίζεται -εν μέρει- μαζί του. Το φάντασμα του βασιλιά και πατέρα του Άμλετ, επιστρέφει για να συμβουλέψει τον γιο του και να απολογηθεί για τη ζωή και τις αξίες της, να στοχαστεί μελαγχολικά για όσα είδε και έζησε. Πατέρας και γιος, συμβολικά πρόσωπα βγαλμένα από την ζωηρή φαντασία ενός ποιητή, εμπνέουν με την ιδιαιτερότητά τους και την ιδιοσυγκρασία τους πολυπρισματικές απεικονίσεις μέσα στους αιώνες.
Σκηνοθετικά
Σκηνοθετικά η παράσταση ολοκλήρωσε τον κύκλο του συμβολικού απολογισμού σε μια ήρεμη δίνη, σε ένα σκηνικό τοπίο φθαρτών υλικών (ξύλινα κουτιά-χώματα), με μια αλλόκοσμη σκοτεινή αίσθηση στις επιμέρους σκηνές, που ενίσχυσαν οι ιδιαίτεροι φωτισμοί (από πολλές πηγές και με πολλές αποχρώσεις), οι οποίοι κατέγραψαν σχηματικά τις σκέψεις του βασιλιά, στη συνθήκη του θεάτρου.
Πρόσωπα και χρόνος, θνητότητα και αθανασία, τέχνη και πραγματικότητα, εξουσία και υποταγή, φιλοσοφία και θρησκεία, πολιτισμός και βαρβαρότητα, ευτυχία και δυστυχία, αγώνας και ματαιότητα, ζωή και θέατρο, οι άξονες του κειμένου με την αίσθηση της προσωπικής καταγραφής των επάλληλων κύκλων και την απορροή όλων των αισθήσεων στην εξέλιξή του.
Το κείμενο – ερμηνείες
Το κείμενο, με ποιητικές σκέψεις και φιλοσοφικούς στοχασμούς, με μια αίσθηση εξομολογητική- και σε σημεία θεωρητική- αναδύθηκε, ως αυτοαναφορικός απολογισμός και υποθήκη, ως κριτικό μανιφέστο-χρέος ζωής και παρακαταθήκη, από την ερμηνεία του ηθοποιού της παράστασης. Ερμηνεία λιτή και συγκρατημένη που αποκάλυψε μια διστακτική ανθρώπινη φύση πίσω από την υποκριτική συστροφή της.
Ο πατέρας του Άμλετ, ενδιαφέρουσα παράσταση ποιητικής ελλειπτικότητας, προσωπικού μελαγχολικού στοχασμού και βιωματικής θέρμης, εμπειρικής συμβουλευτικής, στους επαναληπτικούς κύκλους των ανθρωπίνων, ως ύμνος της ζωής και ως νυγμός υπενθύμισης της θνητότητας.
Ο πατέρας του Άμλετ συντελεστές
Κείμενο: Μάνος Ελευθερίου
Σκηνοθεσία: Θοδωρής Γκόνης
Ερμηνεία: Χρήστος Χατζηπαναγιώτης
Σκηνικά-Κοστούμια: Ανδρέας Γεωργιάδης
Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
Μουσική Επιμέλεια: Μικρή Άρκτος
Βοηθοί Σκηνοθέτη: Μιχάλης Αγγελίδης, Δημήτρης Καντάς
Παραγωγή: Μικρή Άρκτος, Αιώρηση
Διεύθυνση Παραγωγής: Βιβή Γερολυμάτου
cityculture.gr/ γράφει η Άγγελα Μάντζιου