Ένα σύγχρονο έργο σε έμμετρο δεκαπεντασύλλαβο, με την Ηλέκτρα να αφηγείται στον ψυχολόγο της τα προβλήματα της οικογένειάς της, και το πώς σκοπεύει να εκδικηθεί, βάζοντας τον αδελφό της Ορέστη, να δολοφονήσει την μητέρα τους και τον εραστή της…
Ο Αλέξανδρος Καλλίτσης γράφει μία παρωδία βασισμένη στις τραγωδίες Ηλέκτρα του Σοφοκλή και του Ευριπίδη. Γεμάτο με ευφάνταστες ατάκες, χωρίς να ξεφεύγει από την ιστορία της τραγωδίας, προκαλεί άφθονο γέλιο. Υπάρχουν βέβαια και σημεία όχι τόσο πετυχημένα που δεν σου επιτρέπουν ούτε να χαμογελάσεις, και εκεί ο θεατής αισθάνεται μία αμηχανία.
Όλοι οι ρόλοι παίζονται από άντρες, όπως άλλωστε συνηθιζόταν στην αρχαιότητα, εκτός από αυτόν της Κλυταιμνήστρας που ενσαρκώνει η Ελισάβετ Κωνσταντινίδη.
Και έχοντας πει αυτό θα αναφέρω τον εξαιρετικό χορό αποτελούμενο από τρεις κοπέλες μόνο, γιατί γίνονται απολύσεις και δεν υπάρχει προσωπικό. Ο Πάνος Σταθακόπουλος, ο Σταύρος Καραγιάννης και ο Κυριάκος Μαρκάτος αποτελούν τον αεικίνητο χορό που βρίσκεται σχεδόν συνεχώς στην σκηνή, δένει την παράσταση και προκαλούν αβίαστα και άφθονα γέλια.
Ο Κρατερός Κατσούλης είναι ο ψυχολόγος της Ηλέκτρας, ο οποίος προσπαθεί ανάμεσα σε Γιουγκ και Φρόιντ να βγάλει μία άκρη….. δεν τα καταφέρνει με τίποτα…..
Ο ρόλος του, μαζί με της Ηλέκτρας και του χορού, είναι οι πιο καλά στημένοι, με συνεχόμενες ατάκες. Και όταν τον ρωτάει η Κλυταιμνήστρα πως τον λένε απαντάει «my name is Bond, James Bond…».
Τι να πω για τον Πέτρο Φιλιππίδη. Ότι και να πω θα είναι λίγο. Άνετος πάνω στην σκηνή, θυμίζει πραγματικά γυναίκα σε όλα. Στις κινήσεις, στην φωνή, στις συναισθηματικές μεταπτώσεις. Είναι η τέλεια Ηλέκτρα, και ας είναι παρωδία. Και όταν την ρωτάει ο ψυχολόγος «Πείτε μου τι σας απασχολεί, και τι σας ταλανίζει». Η Ηλέκτρα απαντά «Η εκδίκηση μ’ απασχολεί που ‘γιναν κάτι φόνοι, η μάνα μου και ο Αίγισθος που είναι δολοφόνοι………Είναι η πρώτη μου φορά που πάω σε ψυχολόγο. Εδώ και κάμποσο καιρό δεν έβρισκα το λόγο……Μπαμπάς μου ο Αγαμέμνονας, μαμά μου η Κλυταιμνήστρα, που μου συμπεριφέρεται σαν να ΄μαι καμιά πλύστρα».
Τα κουστούμια υπέροχα. Η μουσική του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα προσαρμοσμένη τέλεια στην παράσταση. Η σκηνοθεσία του Πέτρου Φιλιππίδη και της Άννας Παναγιωτοπούλου κρατάει όλο το έργο πολύ κοντά στην δομή μιας τραγωδίας, ή μιας κωμωδίας, όπως αγαπάτε. Ούτως ή άλλως ο Αλέξης Καλλίτσης μπορεί να εμπνεύστηκε από τον Σοφοκλή και τον Ευριπίδη, αλλά ενσωματώνει και λίγο Αριστοφάνη.
