Σκηνοθεσία: Μπένεντικτ Έλινγκστον
Παίζουν: Ίνγκαβρ Έντερ Σίγκουρσον, Σαρλότ Μποβίνγκ, Κριστμπεργκ Κιελντ
Διάρκεια: 80′
Σ’ ένα μικρό χωριό της Ισλανδίας. Ξερότοπος, ελάχιστοι άνθρωποι, πάμπολλα άλογα. Όμορφα άλογα, έξυπνα, δυναμικά. Και εκεί, στην μικρή αποδυτικοποιημένη κοινωνία ένα και μόνο πράμα διακυβεύεται: η ισορροπημένη συμβίωση των αλόγων με τους ανθρώπους. Η ταινία ειπωμένη από την βαθιά ματιά των αλόγων. Τα άλογα ζουν με τους ανθρώπους ή οι άνθρωποι με τα άλογα. Ειδύλλια, παρεξηγήσεις, εδαφικές διαφορές, επιβίωση, σεξ. Και όλα αυτά κάτω από το άγρυπνο μάτι πρώτα των αλόγων και έπειτα των συγχωριανών. Οι δύο κοινωνίες αλληλεπιδρούν και όπως σε κάθε αλληλεπίδραση, έτσι και δω, υπάρχουν εκατέρωθεν απώλειες, πάντα μα πάντα από ανθρώπινο φταίξιμο.
Οι άνθρωποι με τα μικρά και ασήμαντα προβλήματα τους, υστερούν τελικά της αδάμαστης φύσης των ζώων, κυριαρχημένοι από την ανεξάντλητη ματαιοδοξία και συνεπικουρούμενοι από την βαθιά γνώση του θανάτου μπλέκουν σε καταστάσεις που η αλογίσια περηφάνια βλέπει με σκωπτικό βλέμμα. Και αν για τους κατοίκους του άστεως η συνύπαρξη με άλλα ζώα περιορίζεται στα κατοικίδια (σκυλιά, γατιά), για τους κατοίκους των χωριών, εδώ και αιώνες, η ομαλή συμβίωση με πολλά είδη ζώων επιβαλλόταν και αρκούσε για μία αρχική βάση θαλπωρής. Η εξουσιαστική ροπή των ανθρώπων εκτονώνεται απαράδεκτα στα ζώα τα οποία με μία απαράμιλλη βλακογενής απλοποίηση στρέφουν τα βέλη της κακής τους τύχης και της αδυναμίας τους.
Στην ταινία θα μπορούσαμε να πούμε ότι δεν γίνεται και κάτι που να έχει εξαιρετική δραματοποιημένη σημασία. Η παρουσία όμως των αλόγων που τελικά καταφέρνουν να δομήσουν την αφήγηση είναι καταλυτική και κατα κάποιο τρόπο ανακουφιστική στο νεοαποκτηθέν ένστικτο του ανθρώπου για εκμαυλισμό (ηθικό κυρίως). Οι άνθρωποι φαίνονται διάφανα ηλίθιοι μπροστά στα αγέροχα ζώα που δείχνουν να έχουν βρει τον μπελά τους μ’ αυτή την συνύπαρξη. Τιμωρούν τα ζώα για κάτι που κάνουν κι αυτοί (πχ σεξ). Η περηφάνια τους (των ανθρώπων) μετρά πολύ παραπάνω από την ζωή του αλόγου. Τελικά, οι άνθρωποι αποδεικνύουν περίτρανα ότι, αν και ευνοημένοι από την εξέλιξη, παρέμειναν ζώα και μάλιστα τα χειρότερα.
Η κινηματογράφιση του (άγνωστου για μένα) Έλινγκτον όχι μόνο τραβάει στα άκρα τον οπτικό και αφηγηματικό πυρήνα αλλά κυρίως καταφέρνει να εντάξει με ομαλότητα το παράξενο της κινηματογραφικής συμβίωσης των ανθρώπων (εκουσίως) και των αλόγων (επακτός). Το καθαρό φως του βορρά προσφέρει την μαλακότητα της υφής που καταφέρνει να αναδείξει την χρωματική παλέτα του πράσινου, του κίτρινου και του λευκού. Εξαιρετικός ήχος που σε βάζει από τον καναπέ σου στο άγονο έδαφος, ομαλά πλάνα και σταθερές, έμπειρες ερμηνείες από ένα (για μένα) άγνωστο καστ ηθοποιών. Ένα παρολίγον βουκολικό δράμα, με πολύ χιούμορ, με υπό-μηνύματα, με στραπατσαρισμένα φόβητρα, με παρεξηγήσιμη σκηνοθεσία και με ένα Ισλανδικό σινεμά που καταφέρνει να ακουστεί και να βάλει τα δικά του τοπικά στοιχεία στην ανάδειξη των επιμέρους προβληματικών γύρω από τα αιώνια ερωτήματα του ανθρώπου.
Δυστυχώς οι Έλληνες διανομείς δεν εκτίμησαν την αξία της και μπορείτε ή να επισκεφτείτε μία κάποια ξένη χώρα απ’ αυτές που παίζεται, ή να παρανομήσετε! Βλέπετε, στην Ισλανδία ζουν μαζί με τα άλογα, και στην Ελλάδα μαζί με κάθε είδους ανθρωπόμορφο ζώο. Απεταξάμην.