Το Εθνικό θέατρο Ρουμανίας παρουσίασε την παράσταση “OIDIP”, στο θέατρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών και στο πλαίσιο του θεσμού των 50ων Δημητρίων, σε σκηνοθεσία SilviuPurcarete. Παράσταση ανάγνωσης του μύθου της μοίρας του Οιδίποδα από το τέλος προς την αρχή. Όταν ο τυφλός ικέτης εισέρχεται στο ιερό άλσος της πόλης της Αθήνας γυρεύοντας τόπο θανάτου για τα δεινά που προξένησε η άνομη πράξη. Ο Οιδίποδας φτάνει στον Κολωνό, διωγμένος από την πόλη Θήβα, ζητώντας από τον βασιλιά Θησέα άσυλο θανάτου. Μ’ αυτή τη σκηνή προοικονομίας, του ξένου που στέκεται στις θύρες του ιερού άλσους, το συμβολικό λουτρό που του παραθέτουν οι κόρες του Ισμήνη και Αντιγόνη και τις φωνές του λαού που διερευνούν, ως όχλος, την ταυτότητα του ξένου, αρχίζει η παράσταση. Όταν οι πύλες ανοίγουν ο Οιδίπους εισέρχεται στον άδηλο και άδυτο τόπο και ο θεατής στον πυρήνα εξιστόρησης του μύθου και της μοίρας του ήρωα, που αποκαλύπτεται στο συνδυασμό χρησμών, πράξεων και λόγων και αποκαλύπτει την τραγική πλάνη και το μοιραίο τέλος που ολοκληρώνει ο κύκλος της αναζήτησης της αλήθειας.
Πυκνής έκφρασης παράσταση, με επικέντρωση στον πολιτικό χαρακτήρα, που διερευνά και το ατομικό-ψυχολογικό δράμα από πολλές οπτικές. Ένας αγώνας λόγων σε ένα περιβάλλον εισόδου σε υπονοούμενο χώρο, σε διαχωριστικές- επαναπροσδιοριζόμενες γραμμές, παρατηρητή-θεατή-παρατηρούμενου. Αισθητικά –εικαστικά, στο αναφορικό -κριτικό σχήμα στατικότητας και μοντερνισμού, όπως αυτό εισπράττεται χρωματικά από την καθεστηκυΐα πολιτική επιβολή και τη φόρμα της τέχνης.
Από τον κλειστό, απρόσωπο, αναγνωρίσιμο χώρο του σκηνικού, που παραπέμπει σε εικόναδικαστηρίου- θεάτρου περασμένων δεκαετιών και σε ένα ηχητικό περιβάλλον που συνδυάζει φυσικούς ήχους -νερού που τρέχει, ανέμου που φυσά -, νοσταλγικές μελωδίες – με μιαν επίκαιρη αίσθηση πολυπολιτισμικότητας – και μιαν- διακριτά υπογραμμισμένη- ασάφεια ήχων δραματικής έντασης,οι ηθοποιοί της παράστασης ξετύλιξαν τον μύθο των τραγωδιών, «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ», του αρχαίου ποιητή Σοφοκλή. Παράσταση με υπόβαθρο σκέψεων, αναπτυγμένων και σε υπόδειξη, κράτησε τον μίτο της εξιστόρησης του μύθου, σε ένα περιβάλλον πολιτικής έκφρασης και στη διαχωριστική γραμμή των συναισθηματικών μεταπτώσεων, που αποδόθηκαν δυναμικά και με σαφήνεια. Τα πρόσωπα του δράματος και ο χορός, με πολλές τεχνικές μίμησης, εισήλθαν στο πλέγμα του μύθου και η σκηνοθετική σκέψη καθοδήγησε τη συλλογική έκφραση, σε μία αναπαράσταση εγγεγραμμένη στο ιστορικό-πολιτικό πλαίσιο με στοιχεία ψυχολογικής- βιωματικής διαχρονικότητας.
Ενδιαφέρουσα παράσταση επάλληλων κύκλων ατομικής και συλλογικής έκφρασης, που ανέδειξε τη συνθετότητα και τον φιλοσοφικό χαρακτήρα της τραγωδίας, ως επίκαιρο σχήμα ανάγνωσης του σύγχρονου κόσμου. Η ζωή ως μυστήριο και πορεία πλάνης, ο φόνος και η ανόσια πράξη, ο χρησμός της ύπαρξης και η αναζήτηση της αλήθειας, η ενόραση και ο πόθος, η άτη και ο θεϊκός νόμος, η αυτοτιμωρία, η συντριβή και η περιπλάνηση, αποκάλυψαν – στο πρόσωπο του Οιδίποδος που ζητά άσυλο θανάτου στη δημοκρατική πόλη της Αθήνας- τον ξένο ως εικόνα παραδείγματοςστο σύγχρονο αίτημα.
«…Όλα ξεκινούν από ένα τίποτα και η ειρήνη σας θα γίνει σκόνη…»