Ωκεανός, Ocean Sea στη μονή Λαζαριστών, μικρό θέατρο /κριτική Άγγελα Μάντζιου
Την παράσταση «Ωκεανός», παραγωγή του θεάτρου του Νέου Kόσμου, στη μετάκληση του ΚΘΒΕ, παρακολουθήσαμε στο μικρό θέατρο της μονής Λαζαριστών.
Καλλιτεχνική η αύρα της παράστασης «Ωκεανός»: σε μια συνθήκη βραδύτητας, καθαρότητας και με την υπόκρουση συμπαντικών ήχων και φωνών στο απροσδιόριστο πεδίο της μυστικιστικής και ποιητικής ετεροτροπίας της, κέρδισε την εντύπωση.
Σε ένα σκηνικό τοπίο σκοτεινού βάθους, μία επικληνής ξύλινη σχεδία, αναμμένα κεριά, κρεμασμένα ρούχα, ένας σπασμένος καθρέφτης-ιστίο, ένας μανδύας, μία πολυόμματη μάσκα, ένα ξίφος-μαχαίρι, ήταν τα ελάχιστα αντικείμενα που φωτίστηκαν με αναλαμπές και με εκτυφλωτικές αντανακλάσεις άγγιξαν την όψη του στοιχειού του Ωκεανού- ναυαγού- αφηγητή, αλλά και τα πρόσωπα των θεατών, χρωματίζοντας αισθητικά τις
μορφές και την αναμέτρηση.
Η αφήγηση με τη χρήση της μάσκας και του μανδύα και των αντίστοιχων ρούχων του αξιώματος και της αισθητικής των ταξιδευτών άλλων εποχών, έδωσε μια εκφραστική διάσταση πολλαπλών ειδώλων-φωνών στη ροή του μονολόγου.
Ροή εικόνων και ποιητικών-στοχαστικών σκέψεων που αποδόθηκαν από την ηθοποιό της παράστασης, με ήρεμο και χαρακτηριστικό τόνο άρθρωσης της φωνής και του σώματος, με τον θεατρικό τρόπο της σαγήνης των λέξεων-χειρονομιών, με αίσθηση του ελέγχου των μέσων επί σκηνής, προκειμένου να ειπωθεί η ιστορία.
Ιστορία βιωματικής έντασης και εξομολογητικού προθέματος που, παρά τις κάποιες επαναλήψεις και το στατικό μέγεθος περιδίνησης, παρουσιάστηκε καλλιγραφικά, αγγίζοντας ζωτικές σκέψεις και συναισθήματα για τον σκοτεινό Ωκεανό που μας περιβάλλει.
ΩΚΕΑΝΟΣ
ΑΛΕΣΑΝΤΡΟ ΜΠΑΡΙΚΟ
ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Μετάφραση: Λένα Ταχμαζίδου
Σκηνοθεσία – Σκηνικός χώρος: Σάκης Μπιρμπίλης
Δραματουργική επεξεργασία: Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη
Συνεργάτης σκηνοθέτης: Μενέλαος Καραντζάς
Επιμέλεια κίνησης: Ζωή Χατζηαντωνίου
Βοηθός σκηνοθέτη: Νουρμάλα Ήστυ
Κατασκευή μάσκας: Μάρθα Φωκά
Παίζει η ηθοποιός:
Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη
cityculture.gr / Ωκεανός, Ocean Sea στη μονή Λαζαριστών, μικρό θέατρο | κριτική/ Άγγελα Μάντζιου