Μια πόλη, μια γοητεία, μια μαγεία θα τολμούσα να πω. Ποιος δεν θέλει τις ατελείωτες βόλτες στην παραλιακή, τη μέρα με έναν καφέ ή έναν χυμό στο χέρι και το βράδυ με πατατάκια, λουκουμάδες, καλαμπόκια, popcorn (..πείνασα). Τι καλύτερο από μια απλή, καθημερινή βόλτα με φίλους, σχέση, οικογένεια ακόμα και μόνος. Βλέπεις τον κόσμο, τις συμπεριφορές του, μιλάς με αγνώστους, γνωρίζεις άτομα, γελάς, κλαις, τρέχεις, κάνεις γυμναστική, δε νιώθεις μόνος σε αυτή την πόλη. Είναι ωραίο να κάθεσαι στα βραχάκια στον Λευκό είτε στις ομπρέλες είτε ακόμα και στο λιμάνι. Πηγαίνεις στα Κάστρα και αγναντεύεις την θέα της πόλης, τριγυρνάς σε σκοτεινά σοκάκια που στο τέρμα τους ξεπροβάλλουν μικρά μαγαζάκια γεμάτα κρασί. Τόσα πολλά και συγχρόνως τόσο θολά που πρέπει να επιλέξεις.Θες βουνό; τρέχεις στο Πανόραμα (αχ αυτά τα τρίγωνα…πεινάω), θες θάλασσα; τρέχεις στον Θερμαϊκό (ξεπερνάς ακόμα και την δυσοσμία..).
Γενικώς σε αυτή την πόλη τρέχεις. Κατέβα στο κέντρο μία Τρίτη πρωί. Θα αντικρίσεις φοιτητές πανικόβλητους να διασχίζουν τους δρόμους με μανία, άλλοι για σχολές άλλοι για καφέδες (το today της καμάρας γεμίζει από τις 8… για να μην αναφερθώ στο mikel..). Άνθρωποι πηγαίνουν στις δουλειές τους, άλλοι με αμάξια, άλλοι με μηχανάκια, με τα πόδια (το φοιτητικό πεζό..), με λεωφορεία (σαν τον ΟΑΣΘ δεν έχει…. ΠΟΥ ΕΊΝΑΙ ΤΟ ΜΕΤΡΌ ΕΠΙΤΈΛΟΥΣ😉 ακόμα και με ποδήλατα. Ησυχία δεν βρίσκεις ποτέ. Αλλά ως φοιτητής τι να την κάνεις την ησυχία; Το καλύτερο, βέβαια, είναι το βράδυ. Οι βραδινές βόλτες είναι ίσως αυτό που αξίζει περισσότερο στην συγκεκριμένη πόλη. Αμάξια και φώτα παντού. Στυλ ρουχισμού για όλα τα γούστα και μαγαζιά επίσης. Ατελείωτο περπάτημα μέχρι Λαδάδικα, Βαλαωρίτου, Αριστοτέλους, Λιμάνι (για εμάς που μένουμε Ανατολικά και ως συνήθως χάνουμε τα τελευταία λεωφορεία..) .
Σε μία τέτοια πόλη ζεις χαρές, λύπες, συγκινήσεις, θυμό. Όλα τόσο θαυμαστά πλασμένα που αντέχεις το κάθε τι. Ίσως να φταίει η πόλη, ίσως απλά ο φιλόξενος κόσμος, ίσως και το κλίμα.. Όπου όμως και να πας πάντα θα θυμάσαι πως έμεινες σε αυτή την πόλη και θα νοσταλγείς εκείνα τα χρόνια. Γιατί; Επειδή εκεί αγάπησες, ερωτεύτηκες, θύμωσες, ξέσπασες, αγκάλιασες, φίλησες, απογοητεύτηκες, έπεσες και φυσικά όλα αυτά με κάποια ανταπόκριση (ή και όχι). Έχετε, άραγε, ακούσει αυτό το “Όλα για μια Θεσσαλονίκη γίνονται ” ;
Αν όχι τι περιμένετε;
cityculture.gr / γράφει η Μαρια Καραβασιλη