Ωρε που πάμε…!

Written by

γράφει η Σωτηρία.
Μια φορά κι έναν καιρό η ανάπτυξή μας εξαρτιόταν αποκλειστικά και μόνο από την φροντίδα που μας χάριζαν οι μεγάλοι.. οι τέλος πάντων μεγαλύτεροι μας.. μιας και βάση νόμου ως τα δεκαοκτώ θεωρείσαι παιδί -χωρίς να ξέρεις το πλεονέκτημα… κακώς πολύ κακώς- έχεις κάθε δικαίωμα να είσαι «βάρος» στον τυχερό που σε μεγαλώνει ..

όρε που πάμε ρε

έρχεται όμως αγάπη μου η μέρα, η ξαφνική σαν χαστούκι , σαν κρύο νερό που σου πετάνε να ξυπνήσεις από λήθαργο, να σου επιστήσουν την προσοχή ότι έχεις την ευθύνη της ύπαρξης σου… πως αυτό το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε..» πρέπει να συνεχίσει να τρέφεται και μάλιστα.. από μόνο του!!?? Σοκ… δύο λεπτά σιγή γιατί το ένα πράγματι δεν φτάνει.. Θυμάμαι τον κόσμο να χάνεται κάτω από τα πόδια μου την στιγμή που συνειδητοποίησα ότι δεν θα ξανακαθίσω τρεις μήνες καλοκαίρι..

Και μετά το πρώτο σοκ

θηκα να ακούω την λέξη πεντάμηνα.. σαν αρρώστια πιο πολύ.. χαρά με ημερομηνία λήξης.. ) Όταν, τέλος πάντων, με τον καιρό έρθει κι η δική σου σειρά να πάρεις μια θέση , γιατί έρχεται σε όλους..αλήθεια.. υπάρχει η λεγόμενη τυχερή ατυχία(!) μπαίνεις σ έναν καινούριο κόσμο με κλίκες , με παρεάκια κουλ, με μοναξιά, με πολυκοσμία και δέχεσαι χιλιάδες μηνύματα από διαφορετικές προσωπικότητες, αλλά και από απρόσωπα σώματα που φυτοζωούν, μιας και συνεχίζουν να είναι βάρος κάποιου, όχι πλέον μεγαλύτερου αλλά και μικρότερου και ίδιας ηλικίας.. αυτοί είναι μάγκες για πάντα.. Κι αρχίζει ο πόλεμος της επιβίωσης. Μ έναν μισθό που όλο και μικραίνει, με θέλω που δεν προσαρμόστηκαν ακόμα στον μισθό, με την ψυχή κάπου χαμένη σ ένα σώμα ξένο καθώς δεν μένει και πολύς ποιοτικός χρόνος να γνωριστείτε άλλο..και μεγαλώνεις.. και ξαφνικά το μόνο που ζητάς είναι την ικανοποίηση μέσω υλικών αγαθών. Αυτό σου στερούν αυτό θέλεις πιο πολύ. Και γίνεται μέσα σου η μόνη ανάγκη.. κι όλα θα γίνουν πραγματικότητα αν έχεις λεφτά…ουυααουυ

Μπορώ να συνεχίσω να χαμογελάω και να σας παραθέτω όλη την άρνηση της δουλειάς και της ενηλικίωσης όπως την διανύουμε.. δεν θα μας παέι πουθενά όμως.. γι αυτό , όπως έλεγε, κι όχι όπως πραγματικά εννοούσε, ο Φωτούλης « ελάτε να παίξουμε»..
Ας σκεφτούμε τις πιο ευτυχισμένες μας στιγμές….
Λίγο ακόμα…..
Δεν μπορώ να σκεφτώ ούτε μία που να χει σχέση με χρήματα, με έξοδα, με υλικά.. Όλες πλημμυρίζουν από γέλιο, κρύβουν συγκίνηση, προκαλούν χτυποκάρδι… Έχει τόση σημασία το με ποιους τις έζησα και θα μείνουν για πάντα στην καρδιά μου αναλλοίωτες ..

Ας αλλάξουμε νοοτροπία

Κανένα άψυχο αντικείμενο, όσα κι αν αποκτήσουμε με πολύ κόπο δεν θα μας κάνει ευτυχισμένους.. τα βασικά πράγματα που κάνει ένας άνθρωπος καθημερινά είναι να τρώει και να κοιμάται.. άρα θέλουμε ένα σπίτι κι ένα πιάτο φαΐ κι ως εκ θαύματος ζούμε.. όχι όχι καλή μου αν το σπίτι είναι 60 τετραγωνικά κ όχι 100 δεν αλλάζει ο αέρας, αρκεί να αερίζουμε αυτό κι όχι το κεφάλι μας.. Ας αλλάξουμε επιτέλους νοοτροπία.. Να καταλάβουμε, πρώτα, πως οδηγούμε εντελώς αντίθετα από την ευτυχία μας.. κι όταν το νιώσουμε είμαι εδώ να σας πω προς τα πού θα ταξιδέψουμε..
Με αγάπη στον συνάνθρωπο,

cityculture.gr / Σωτηρία