Όταν μία παράσταση τελειώνει και εσύ αναρωτιέσαι «μα μόνο τόσο λίγο;», ενώ έχει περάσει μιάμιση ώρα, σημαίνει ότι η παράσταση ήταν τέλεια.
Τα Παντρολογήματα του Νικολάϊ Γκόγκολ, είναι ένα έργο που πραγματεύεται όχι μόνο τις συνήθειες της εποχής του, που για να παντρευτείς έπρεπε να προσλάβεις προξενήτρα, αλλά και γενικά τις ανασφάλειες, τα συναισθήματα αλλά και τους λόγους που οδηγούν τους πρωταγωνιστές στο να παντρευτούν. Ή να το αποφύγουν εντελώς.
Και φυσικά οι λόγοι ποικίλουν από τάξη σε τάξη. Ο προϊστάμενος των κλητήρων θέλει την προίκα. Ο αριστοκράτης, όχι και τόσο φανατικός άντρας, θέλει η νύφη να ξέρει γαλλικά, έστω και αν αυτός δεν ξέρει καθόλου.
Ο απόστρατος ναυτικός θέλει απλά να νοικοκυρευτεί, και φυσικά την προίκα, και ο αναποφάσιστος ανώτερος κυβερνητικός υπάλληλος του ευρύτερου δημόσιου τομέα, μάλλον δεν ξέρει τι θέλει, και ενώ είναι ο εκλεκτός όλων ακόμα και της ίδιας της νύφης, το σκάει τελικά από το παράθυρο.
Όχι ότι η νύφη στα 27 χρόνια της, για την εποχή γεροντοκόρη, είναι έτοιμη να δεχθεί τις υποχρεώσεις ενός γάμου, πόσο μάλλον όταν δεν υπάρχει αγάπη.
Τελικά, να ξέρετε, γάμος δεν γίνεται.
Πάντως το πάντρεμα των ηθοποιών με τους αντίστοιχους ρόλους, ήταν εξαιρετικά εύστοχο.
Η Ναταλία Τσαλίκη είναι η προξενήτρα, μία μπριόζα γυναίκα, που προσπαθεί να επιβιώσει με νύχια και με δόντια μέσα στο δύσκολο και απαιτητικό επάγγελμά της.
Ο Γιάννης Μπέζος είναι ο φίλος του ανώτερου υπαλλήλου. Να διευκρινίσω ότι είναι ο παντρεμένος φίλος, που τον ζηλεύει γιατί έχει χάσει την ησυχία, και τα προνόμια που δίνει σε έναν άντρα η εργένικη ζωή. Έτσι προσπαθεί διακαώς να τον πείσει να παντρευτεί.
Ο Χρήστος Λούλης είναι ο ανώτερος κυβερνητικός υπάλληλος, και φυσικά πρέπει να λέμε όλον τον τίτλο, του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Μάλλον ο τίτλος είναι το μόνο κύρος που έχει, γιατί ψιλοχρωστάει παντού και προσβλέπει στην προίκα. Αλλά μεταξύ μας, δεν θέλει με τίποτα να παντρευτεί. Τρέμει στην ιδέα.
Στους άλλους ρόλους ξεχωρίζει με το στυλ και την άνεσή του ο Κώστας Μπερικόπουλος, στον ρόλο του αριστοκράτη.
Η παράσταση δεν ξεφεύγει καθόλου στην φάρσα, κυλάει πολύ άνετα με τον γρήγορα λόγο των ηθοποιών. Ο Γιάννης Μπέζος δίνει προβάδισμα στον εξαιρετικό Χρήστο Λούλη ο οποίος σκιαγραφεί έξυπνα και ανάλαφρα τον αναποφάσιστο ανώτερο υπάλληλο. Η Ναταλία Τσαλίκη είναι αυτή που δένει όλη την παράσταση, σου δίνει την εντύπωση ότι δίνει τον ρυθμό, για να μην ξεφύγει κανένας.
Μεγάλη εντύπωση πάντως μου έκανε η όλη στάση του ζεύγους Μπέζος – Τσαλίκη, σε όλη την διάρκεια της παράστασης, που άφηναν πραγματικά χώρο στους άλλους ηθοποιούς να αναπτυχθούν, χωρίς να τους επισκιάζουν. Ακόμα και στην υπόκλιση στο τέλος, αντί να μπουν στο κέντρο της γραμμής, πλαισίωσαν τους υπόλοιπους πηγαίνοντας στις δύο άκρες.
Πολύ σημαντικό και το γεγονός ότι όλοι φορούν μικρόφωνα, όπως και στις περισσότερες παραστάσεις τελευταία. Στον υπαίθριο χώρο του θεάτρου δίνει την ευχέρεια στους ηθοποιούς να μιλούν φυσιολογικά, χωρίς να χρειάζεται να καταβάλλονται φωνάζοντας, αλλοιώνοντας έτσι την φωνή τους και υποδαυλίζοντας την φυσικότητά τους.
Βέβαια ο καιρός έβαλε το χεράκι του, και κάποια στιγμή χρειάστηκε να βάλουμε αδιάβροχα. Μπορεί σε όλη την παράσταση να υπήρχε ένας αδιόρατος διάλογος με το κοινό, την συγκεκριμένη στιγμή όμως ο κύριος Μπέζος ρώτησε τι θέλουμε, να σταματήσει ή να συνεχίσει.
Η παράσταση συνεχίστηκε κανονικά. Και ακόμα αναρωτιέμαι, μα τόσο λίγο?