Passa tempo = gypsy jazz  (συνέντευξη)

Τι κοινό έχουν ένα ακτινολόγος, ένας βιολιστής, ένας σκηνοθέτης και ένας οδοντίατρος; Τους ενώνει η μουσική, οι passa tempo (Αλέξανδρος, Γιώργος, Νακης και Γιάννης) γνωρίστηκαν πριν μερικά χρόνια με διαφορετικές επιρροές και έκαναν ένα project όπου μπλέκονται τα ρεμπέτικα, με τα παλιά λαϊκά του 30 & 40 με τα Γαλλικά τραγούδια.

Πειράζουν, μαγειρεύουν μουσικές διασκευάζοντας τραγούδια σε swing, gypsy jazz,  bossa nova, ρετρό, ήχους..Κρατούν ατόφια τα πρωτογενή στοιχεία και με δικές τους ιδέες και αυτοσχεδιασμούς μας τα ξαναστήνουν

Στο επερχόμενο live τους είναι μια ωραία ευκαιρία να ακούσουμε ζωντανά αυτά που ετοιμάζουν και με τόση αγάπη και μεράκι μας προτείνουν.. Οι Passa Tempo στο Καλλιτεχνικό Καφενείο Νέον στη Θεσσαλονίκη, το Σάββατο 1 Δεκεμβρίου.

Συνέντευξη: Μαριλού Φυντανίδου

Δεν είναι μπάντα, είναι project…Δεν είναι project, είναι παρέα…

Aλ. Καλλιφατιδης: Από τον Πασατέμπο του αξέχαστου Μανώλη Χιώτη, από το χρόνο που περνάει (le temp qui passe), το πάθος που κυλάει…as time goes by…

Γ. Ποιμενίδης: Passa tempo …δηλαδή χόμπι, διασκέδαση, ελεύθερος χρόνος γιατί δεν είναι για μας επάγγελμα, είναι μεράκι… Αλλά Passa tempo, μ ένα μικρό λογοπαίγνιο, μπορείς να το μεταφράσεις και ως «για κάθε τέμπο»….

Ν. Πετρόπουλος: Ένα από τα αγαπημένα μας τραγούδια, σαφώς και είναι ο πασατεμπος του μεγάλου Μανώλη Χιώτη. Φανταστείτε ομως, ποτε τρωμε πασατεμπο; Όταν περναμε την ωρα μας, κανοντας ή παρακολουθωντας κατι, που μας αρεσει. Απο ολο αυτό λοιπον, βαφτιστηκε το project.

Γ. Νεράντζης: ..το γνωστό αγαπημένο τραγούδι του Χιώτη, και η “ροκιά” που κρύβει μέσα του ώστε να μας συγκινεί ακόμη

Aλ. Καλλιφατιδης: Εκεί που συναντώνται η jazz manouche με το ρεμπέτικο, η Μεσόγειος με τα blues, η Λατινική Αμερική με τα Γαλλικά Chansons και το Musette, η Δύση με την Ανατολή…

Γ. Ποιμενίδης: Το συγκρότημα δε δημιουργήθηκε σε μια στιγμή, δεν βρεθήκαμε και είπαμε ας κάνουμε ένα συγκρότημα… Η αγάπη μας για την gypsy jazz μάς ένωσε, αρχίσαμε να τζαμάρουμε, σιγά σιγά ο καθένας μας έβαζε ένα κομμάτι τού εαυτού του κι κάπως έτσι γεννήθηκε αυτό το project που λέγετε Passa tempo.

Ν. Πετρόπουλος: Στον ερωτα με το τσιγγανικο σουινγκ και συγχρονως στην αγαπη στο ρεμπετικο τραγουδι.

Γ. Νεράντζης: ..το μεταμοντέρνο δεν είναι παρά ένας ακόμη διάλογος με το κλασικό…Πατήματα όμορφα μελωδικά και αρμονικά με Τζαζ συγχωρδίες μια γεύση από Παρίσι και τσιγγάνους της Ρουμανίας μαζί…μέσα σε μια αέναη μυθική σχεδόν ελληνική μουσική κουλτούρα

Aλ. Καλλιφατιδης: Η αίσθηση ελευθερίας που αποπνέει, το διαρκές ταξίδι…

Γ. Ποιμενίδης: Η gypsy jazz σου δίνει μια ελευθερία στον αυτοσχεδιασμό, χωρίς όμως να χάνεται η μελωδική γραμμή κι έτσι βάζοντας ο κάθε μουσικός το στίγμα του, αυτό που γεννιέται κάθε φορά, είναι διαφορετικό… Κι εμάς μας εκπλήσσει πολλές φορές…

Ν. Πετρόπουλος: Η μαγεια,που κάνει την δεξιοτεχνία να φαίνεται τόσο «απλη» υποθεση

Γ. Νεράντζης: Η ικανότητά να ζει με το τίποτα…Ο έρωτας που σε παραπέμπει στο τώρα, στην κάθε στιγμή. Τα ολοζώντανα μάτια… Είναι μια ήσυχη επανάσταση, πάντα

Aλ. Καλλιφατιδης: Τα τελευταία χρόνια ευτυχώς και στην Ελλάδα υπάρχει ένα ευρύτερο κοινό που έχει ανακαλύψει (ή ξαναθυμηθεί) το συγκεκριμένο είδος, το έχει αγκαλιάσει και έχει γοητευτεί από αυτό. Στο παρελθόν αρκετοί δεξιοτέχνες και ορισμένοι ερμηνευτές είχαν περάσει τέτοια στοιχεία μέσα στα παιξίματα και τα τραγούδια τους…αλλά και σήμερα ταλαντούχοι καλλιτέχνες δραστηριοποιούνται, δημιουργούν και εμπνέονται από την ευρύτερη Τσιγγάνικη μουσική…

Γ. Ποιμενίδης: Κι όμως είναι πιο διαδεδομένο απ όσο νομίζουμε… Απλά πολύς κόσμος δεν γνωρίζει ότι αυτές οι μελωδίες, που χει ακούσει τόσες φορές κι έχουν περάσει μέσα του, ανήκουν στη gypsy jazz…Όταν όμως σε κάποιον, που δεν είναι «μυημένος» ,συστήσουν ξανά αυτή τη μουσική, η αλήθεια είναι πως δεν ξεκολλάει εύκολα

Ν. Πετρόπουλος: Εδώ θα διαφωνησω. Κι όμως είναι πολύ πιο γνωστο πια,από καποια αλλα ειδη μουσικης. Μην ξεχνατε,το djangofest ,που γινεται κάθε χρονο στην Αθηνα, εδώ και 5-6 χρονια με αξιοσημειωτη επιτυχια. Επίσης το ίδιο φεστιβαλ, πραγματοποιηθηκε και δυο φορες στη Θεσσαλονικη.Επισης, εάν προσεξετε,τελευταια, πολλες εκπομπες, διαφημισεις κλπ «ντυνονται» μουσικα με gypsy jazz standards.Ολο αυτό λοιπον,σε συνδυασμο με το παντρεμα της gypsy jazz με το ρεμπετικο και όχι μονο, κανει αυτό το «αγνωστο», αμεσως οικειο.

Γ. Νεράντζης: “Επιμένει” ο κόσμος να θέλει να μας δει, να έρχεται όπως επιμένει και στις δικές στου αισθητικές προτιμήσεις…Και ‘μεις εκεί σιγά σιγά , γλυκά γλυκά αντιπροτείνουμε ευγενικά, αλλά επίμονα ποιοτικά…Όλο αυτό μοιάζει με την συνταγή ενός αφράτου κεικ που στο τέλος σου βγήκε…

Aλ. Καλλιφατιδης: Οι 2 αυτές ξεχωριστές προσωπικότητες αποτέλεσαν σταθμό στην ιστορία της Ευρωπαϊκής jazz, με ερμηνείες μοναδικές που σημάδεψαν και ενέπνευσαν γενεές καλλιτεχνών…Προσωπικά ανακαλύπτοντας τους ένιωσα τη δύναμη του απέραντου…Οι επιρροές βέβαια και τα βιώματα μου συνολικά τόσο από την Ελληνική μουσική όσο και το παγκόσμιο στερέωμα περιλαμβάνουν μια αρκετά μεγάλη γκάμα ξεχωριστών προσωπικοτήτων, που με σημάδεψαν και συνεχίζουν να με σημαδεύουν καλλιτεχνικά και να μου κεντρίζουν τα συναισθήματα…και το ταξίδι συνεχίζεται…και ο χρόνος κυλάει…

Γ. Ποιμενίδης: Είμαστε μια μίξη μουσικών με διαφορετικές καταβολές, και κάθε ένας από μας βάζει την πινελιά του..

Ν. Πετρόπουλος: Οι επιρροές έρχονται από τα βιωματα, που εχει ο καθενας από μας, από την παιδικη του ηλικια εως τωρα.

Γ. Νεράντζης: Πολλές, θα σας πει ο Α.

Aλ. Καλλιφατιδης: Σαφώς…Προσωπικότητες με βλέμμα που δεν έχει όρια, Καλλιτέχνες χωρίς στεγανά και ταμπέλες, με βήματα προς τα μπρος και ανοιχτούς ορίζοντες…Πολύ αγαπημένος…Bireli Lagrene!!!

Γ. Ποιμενίδης: Με το Django Reinhardt και τον Stephane Grappelli, αλλά έχουμε τεχνικές δυσκολίες….

Ν. Πετρόπουλος: Προσωπικα,θελω να συνεργαζομαι με ανθρωπους,οι οποιοι,θα με κανουν καλυτερο σε όλα. Εαν είναι γνωστοι με την εννοια της αναγνωρισιμοτητας, λιγο με απασχολει.

Γ. Νεράντζης: Bireli Lagrene, Angelo Debarre, Didier Lockwood, Antonio Faraò, Eddie Gomez, Bireli Lagrene, lenny White …Thomas Dutronk, Ζαμπέτα Γ (κάποτε)… πολλοί

Aλ. Καλλιφατιδης: Οι συγκυρίες για να δημιουργηθεί κάτι πραγματικά αξιόλογο δεν είναι πάντα οι ευκολότερες…η δύναμη μέσα μας και η πίστη στην εσωτερική μας αλήθεια είναι και θα είναι πάντοτε οι καλύτεροι σύμμαχοι.

Γ. Ποιμενίδης: Η μουσική για μας είναι ανάγκη, όχι βιοποριστική, αλλά ανάγκη επικοινωνίας, δημιουργίας, εκτόνωσης… Με αυτή την έννοια, σε περίοδο κρίσης,

το να “κάνουμε” μουσική σε δύσκολους καιρούς,  μάς βγαίνει πιο αβίαστα…

Ν. Πετρόπουλος: Το να κάνεις μουσική, σε περίοδο κρισης, είναι πιο εύκολο απ ότι σε καιρούς «ευμαρειας». Το να την «κοινωνησεις» όμως, είναι λιγο δυσκολο.

Γ. Νεράντζης: Εμεις δημιουργήσαμε την κρίση για να κάνουμε μουσική…

Aλ. Καλλιφατιδης: Παρελθόν, Παρόν, Μέλλον…ο Χρόνος αφήνει τα σημάδια του και ?μεις με τη σειρά μας αναδεύοντας μέσα μας χρώματα κι αρώματα βαδίζουμε στο νέο με οδηγό το παλιό…και ο Χρόνος γίνεται…ένα.

Γ. Ποιμενίδης: Το άκουσμα ενός παλιού αγαπημένου τραγουδιού, είναι ταυτόχρονα ένα ταξίδι στο χρόνο… Είναι ένα πισωγύρισμα, σε χρόνια πιο ανέμελα κι έτσι γεμίζουμε λίγο τις “μπαταρίες” μας, για να συνεχίσουμε…

Ν. Πετρόπουλος: Αυτό που ειπα παραπανω. Στην ουσια, συστηνουμε το μουσικο κι όχι μονο χαρακτηρα μας.

Γ. Νεράντζης: Μια εγγενής – αφού το πάτε τόο βαθιά –  εμμονή μας, να ελκόμαστε από την Θλίψη …Drank zur depression

Aλ. Καλλιφατιδης: Γενικώς ως σχήμα, αλλά και προσωπικά μιλώντας, μας αρέσει να «πειράζουμε» αγαπημένα τραγούδια και μουσικές, να πειραματιζόμαστε με εκδοχές διαφορετικές…δεν είναι εύκολο αλλά αν η συνταγή πετύχει τότε προκύπτει κάτι πραγματικά μαγικό.

Γ. Ποιμενίδης: Πόσα κομμάτια που αγάπησε στη ζωή του ένας άνθρωπος μπορεί να μετρήσει?

Ν. Πετρόπουλος: Σιγουρα θα υπάρχουν. Αυτά που θέλαμε, έως τώρα, τα έχουμε ήδη διασκευάσει.

Γ. Νεράντζης: Nαι πολλά…Το κοριτσάκι μου (του Μανώλη Χιώτη) είναι το επόμενο πιστεύω…Θα το διασκευάσουμε σε πολυφωνικό…γιατί όσο και να πεις μια τσιριχτή και μονόφωνη φωνή δεν είναι και ότι καλύτερο . Συμφωνείτε; Αχααχαχα

Aλ. Καλλιφατιδης: Κάθε εποχή έχει τις δικές τις ομορφιές και αδυναμίες…Η υψηλή αισθητική πάντως, η οξύνοια και το πρωτοποριακό πνεύμα ορισμένων καλλιτεχνών της δεκαετίας του 30, 40, 50, 60 είναι κάτι που θα με έκανε να γυρίσω πίσω στο χρόνο

Γ. Ποιμενίδης: Η εποχή εκείνη ήταν δύσκολη… Πιο δύσκολη από τη σημερινή…Κραχ, πόλεμος, φτώχια… Παρ όλα αυτά  η gypsy jazz, βγάζει μια απίστευτη χαρά, ζωντάνια και αισιοδοξία, σαν να θελαν εκείνοι οι άνθρωποι, να ξορκίσουν το κακό μέσα από τη μουσική τους… Αυτό είναι ένα μεγάλο μάθημα ….

Ν. Πετρόπουλος: Δεν μπορώ να εκφέρω αποψη, μην εχοντας ζησει εκεινη την εποχη! Ισως…..

Γ. Νεράντζης: Ναι, το φιλότιμο κυρίως και το να μπορεί  κανείς πάλι να διαβάζει και να συγκρατεί ένα μεγαλούτσικο κείμενο…με την προσοχή του. Εγώ μάλιστα έχω και ένα μικρό “φετιχ” με τις γυναίκες σε συνδυασμό με το πλυσταριό. Πλυσταριά πάντως δεν έχει πια…

Aλ. Καλλιφατιδης: Δεν είχε ποτέ…

Γ. Ποιμενίδης: Τα σύνορα, σε όλες τις περιπτώσεις, τα βάζουμε εμείς οι άνθρωποι…

Ν. Πετρόπουλος: Ισως ο ορος «παγκοσμιοποιηση»,στο θεμα της μουσικης,να εχει θετικα στοιχεια. Σιγουρα εχει θετικα και μονο…

Γ. Νεράντζης: την ψυχή..

 Η gypsy jazz δεν είναι μια μουσική που μόνο την ακούς

Aλ. Καλλιφατιδης: Διαδραστικά, συνήθως ένθερμα…(εντάξει όχι όπως και στον Elvis… )

Γ. Ποιμενίδης: Η gypsy jazz δεν είναι μια μουσική που μόνο την ακούς… Είναι και μια μουσική που τη βλέπεις. Την βλέπεις να “γεννιέται” εκείνη την στιγμή κι έτσι ο κόσμος εκπλήσσεται, ενθουσιάζεται και στο τέλος εντάσσεται στους “μυημένους”… Όσοι μας έχουν δει, ξέρουν…

Ν. Πετρόπουλος: Αναλογα, πως θα ανταποκριθουμε, εμεις οι ιδιοι..

Γ. Νεράντζης: Το αγαπάμε, δεν μπορεί να κάνει τίποτα….για αυτό. Σκλαβώνεται

Aλ. Καλλιφατιδης: Έχουν τη δική μας ρομαντική ματιά…όπως τη βιώνουμε στο σήμερα… είναι επικίνδυνο να πέσεις στην παγίδα του να μην ζεις το σήμερα και να εγκλωβιστείς μονάχα στο παρελθόν…life is here

Γ. Ποιμενίδης: Ο άνθρωπος, από ένστικτο, πολλές φορές αναζητά αυτό που έχει ανάγκη… Δεν είναι τυχαίο που ξαφνικά στις διαφημίσεις άρχισε να ακούγεται αυτή η μουσική…

Ν. Πετρόπουλος: Με ένα φιλτραρισμα και συνδυασμο του «κατι» αλλου που τα συνοδευει.

Γ. Νεράντζης: Την εποχή την σκληρύναμε εμείς για να την μαλακώσει μετά το τραγούδι…Έτσι μόνο μπορεί να εξηγήσει γιατί παίζαμε μικροί τόσο “ροκ”. Ξέρετε βάζετε ενδιαφέροντα και βαθιά ερωτήματα. Με εμπνέεται τώρα δα να πω πως η κατανόηση είναι σπουδαίο πράγμα και θέλει κατανόηση για να ρήξεις μια τέτοιου είδους “γέφυρα”…όπως αυτή στην οποία αναφέρεστε

Aλ. Καλλιφατιδης: Δε διασκευάζουμε μόνο ρεμπέτικα…στην ουσία μέσα από αυτή τη διαδικασία μαζί με τα ρεμπέτικα διασκευάζουμε και κάθε άλλη αγαπημένη μουσική που σαν μια κόκκινη κλωστή δεμένη ξετυλίγεται στην ανέμη αυτού του ταξιδιού…

Γ. Ποιμενίδης: Ουσιαστικά δεν το αποφασίσαμε… Βγήκε μόνο του…

Δε  διασκευάζουμε μόνο ρεμπέτικα, “πειράζουμε”  κι άλλα αγαπημένα κομμάτια, για να ξυπνήσουν λίγο…

Ν. Πετρόπουλος: Προσωπικα, μεγαλωνοντας και ωριμαζοντας, οσο αυτό είναι εφικτο, ασχολουμενος με τη μουσικη(χαχαχα),το ρεμπετικο είναι ο μαναδικος προορισμος…

Γ. Νεράντζης: Είναι επικίνδυνα τα ρεμπέτικα, περιέχουν “άσχημα”, “κακά ” λόγια με ωραίο τρόπο και δεν φοβούνται και τόσο….Είναι τραγούδια που τα γέννησε μια ανάγκη λίγο περισσότερο ανάμεσα στην ζωή και την ψυχή. Τώρα έχω την αίσθηση πως τα τραγούδια είναι αρκετά εσωστρεφή…Πόσα όμως να μοιραστείς με τον άλλον, κλεισμένος μέσα σου…, μέσα στις διάφορες μικρο ανάγκες σου. Προσέξατε πόσο “φωνάζουν” τα Ρεμπέτικα, μοιάζει με εκείνο το γνωστό θεραπευτικό Urschrei ….(πρωτόγονη κραυγή)

Aλ. Καλλιφατιδης:  Αυτή τη στιγμή δουλεύουμε ήδη πάνω σε υλικό το οποίο ελπίζουμε να κυκλοφορήσει…και με δικές μας συνθέσεις

Γ. Ποιμενίδης: Όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο Θεός γελάει…

Ν. Πετρόπουλος: Σιγουρα. Και με δικο μας υλικο…

Γ. Νεράντζης: ….Εγώ προσωπικά κανένα μελλοντικό σχέδιο, μιας και δεν μου είναι εύκολο να αφήσω την πραγμάτωση των τωρινών…Δίσκος ναι…

Ευχαριστώ για τον χρόνο σας!
Να μη τους χάσετε: Oι Passa Tempo στο Καλλιτεχνικό Καφενείο Νέον