Το παρακάτω κείμενο προέρχεται από το λογαριασμό του facebook του Αύγουστου Κορτω, γνωστού συγγραφέα και δημοσίου προσώπου, ιδιαίτερα στο χώρο του ίντερνετ.
Δεν είναι λίγες φορές που με τις αναρτήσεις του θίγει καίρια κοινωνικά ζητήματα, όπως τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, καθότι ο ίδιος είναι παντρεμένος με τον επί 11 χρόνια σύντροφο του, ψυχολογικά προβλήματα, τα οποία έχει προσωπικά βιώσει, λόγω της αρρώστιας της μητέρας του η οποία την οδήγησε στην αυτοκτονία, και άλλα πολλά.
Με τις καυστικές και συνάμα ουσιώδεις παρατηρήσεις του θα τολμούσα να πω πως σε ορισμένες περιπτώσεις ασκεί “λειτούργημα”, αφού μονίμως απαντά σε ερωτήσεις διαδικτυακών φίλων που εξομολογούνται τα προβλήματα τους μέσα από το προστατευτικό κάλυμμα της ιντερνετικής “ανωνυμίας”.
Στη φίλη που μου γράφει ότι νιώθει να την πλακώνει στ’ αλήθεια το πάπλωμα σαν μαρμάρινη πλάκα, ότι έχει μέρες να βγει απ’ την κρεβατοκάμαρα ή να λουστεί, κι ότι κοιμάται με τα χίλια ζόρια το βράδυ και ξυπνάει το πρωί με κλάματα – αλλά και σ’ όλους τους φίλους που παλεύουν με την κατάθλιψη, μερικές συμβουλές από καρδιάς. Πρώτα απ’ όλα, κάνε τον ανθρώπινο περίγυρό σου να καταλάβει ότι αυτό που έχεις δεν είναι μια απλή κακοδιαθεσία, ούτε παραξενιά, αλλά αρρώστια, και μάλιστα διαδεδομένη – θα περίμεναν από σένα να είσαι μες στην τρελή χαρά αν, φερ’ ειπείν, είχες σπάσει το πόδι σου; Να είσαι αυστηρή με τον εαυτό σου όποτε μπορείς – κάνοντας μικρές δουλειές, κι ας σου φαίνονται βουνό (να πληρώσεις έναν λογαριασμό, να πας στο σούπερ μάρκετ – ό,τι αντέχεις) – κι επιεικής όταν λυγίζεις. Ο καθένας άλλωστε ανάλογα με τις δυνάμεις του ζει και πράττει. Διάβαζε όσο μπορείς, έστω κι ανάλαφρα αναγνώσματα. Δεν υπάρχει αποτελεσματικότερος τρόπος να ξεκολλήσεις απ’ το τέλμα της δικής σου ζωής απ’ το να περιπλανηθείς σε άλλες ζωές και ιστορίες. Μικρά κόλπα μπορούν να βοηθήσουν: αντί για το ντους που φαντάζει άθλος, γέμισε την μπανιέρα – η χαλάρωση του νερού, το αίσθημα ότι πλέεις ασφαλής μες σε μια μήτρα, είναι ένα κι ένα για την κατάθλιψη. Αν δεν λαμβάνεις ήδη ψυχιατρική βοήθεια, αναζήτησέ την άμεσα – με την κατάλληλη ψυχοθεραπεία, κι ενδεχομένως με φαρμακευτική αγωγή (που μην τη φοβάσαι – το πιθανότερο, θα είναι προσωρινή), μπορείς σύντομα να ξαναβρείς το χαμόγελό σου. Και πάνω απ’ όλα, να θυμάσαι ότι είμαστε πολλοί και πολλές που περάσαμε και περνάμε την ίδια σκοτεινιά, κι ότι κάποια στιγμή, όσο κι αν η ύπουλη φύση της αρρώστιας την κάνει να μοιάζει αιώνια, περνάει, θεραπεύεται, γίνεται παρελθόν. Κανείς δεν είναι τόσο ανήμπορος, μόνος, ή καταδικασμένος όσο νομίζει – απλώς, καμιά φορά, ο ψυχισμός κάμπτεται από το άχθος της ζωής. Αλλά η ευτυχία είναι εκεί, στο χέρι μας, και μας περιμένει την αδράξουμε.