Το αινιγματικό έργο του Ιρλανδού συγγραφέα Σάμουελ Μπέκετ, Περιμένοντας τον Γκοντό, παρακολουθήσαμε από το ΚΘΒΕ, στο Βασιλικό θέατρο.
Έργο θραυσματικών σύντομων διαλόγων, σιωπών και μη δράσης. Έργο στατικής αναμονής και παραδοχής της αδιέξοδης μοίρας, ιδωμένης σε μικρές σκηνές συναναστροφών και σε απόπειρες συγχρωτισμού και επικοινωνίας ετερόκλητων ανθρώπινων τύπων, σε ένα τοπίο άχρονης μνήμης.
Με συμβολισμούς και ποιητικές παρατηρήσεις, με λαμπερές σκέψεις αλλά και με εκφράσεις καθημερινές και, φαινομενικά, κενές νοήματος, περιγράφεται, με τρόπο ήρεμα προφητικό και απαισιόδοξα ανάλαφρο, το δυσοίωνο μέλλον, στη συνθήκη παραδοχής της ζωής και του θανάτου, μέχρι το τέλος του παιχνιδιού και το τέλος του κόσμου.
Τα πρόσωπα κινούνται στο οριακό σημείο του τραγικού και του κωμικού αναζητώντας την επικοινωνία, την θαλπωρή και την ευτυχία και διεκδικώντας τη θέση τους σε έναν κόσμο αντιφατικό και αδιέξοδο, στον επαναληπτικό κύκλο και πέρα από τον χρόνο των ανθρωπίνων. Πολλές οι αναγνώσεις του έργου αυτού που διαβάζει τον κόσμο σε δυαδικά σχήματα αντιθετικών και συμπληρωματικών εικόνων.
Στην παράσταση που παρακολουθήσαμε τα πρόσωπα ενσάρκωσαν τον λόγο του κειμένου και έπλασαν την στατική εικονοποιΐα του με τεχνικές που κέντρισαν το ενδιαφέρον και την προσοχή των θεατών σε πολλά σημεία της «δράσης».
Σκηνοθετικά η παράσταση συστήθηκε χωρίς περιττά στοιχεία και εντυπωσιασμούς. Ενεργοποιώντας τον λόγο του κειμένου με μια ομάδα ικανών ηθοποιών, πρότεινε την ανάγνωση ενός δύσκολου έργου, με τρόπο άμεσο σε μια ενδιαφέρουσα λιτότητα θεατρικής αντιστροφής.
Οι ηθοποιοί της παράστασης κατάφεραν να ενσωματώσουν τον λόγο τους σε πολλά σχήματα θεατρικής επικοινωνίας απευθυνόμενοι προς εαυτούς και αλλήλους και τα νοήματα του έργου κύλησαν σε σχηματοποιημένα μοτίβα, μέσα από το θεατρικό τους παιχνίδι, αφήνοντας χώρο στην σκέψη των θεατών. Η κίνησή τους, πολύ δουλεμένη και εκφραστική, έδειξε και μια όψη της φαντασίας τους πάνω στις γραμμές του έργου προτού γίνει σχήμα, χειρονομία και λόγος. Η μουσική έντυσε ποικιλότροπα τις φράσεις ακολουθώντας τα νοήματα στη φιλοσοφική τους ροή.
Το σκηνικό της παράστασης, ένα δέντρο και ένας δρόμος, στο συμβολισμό του χρόνου της φύσης, της κίνησης και της ακινησίας, της αφετηρίας και του τέρματος, του προορισμού και του ταξιδιού, έτσι όπως σχηματοποιήθηκε, δεν έμοιαζε ιδιαίτερα εμπνευσμένο. Τα κοστούμια είχαν επίσης μια παλιομοδίτικη και μονοδιάστατη αισθητική τάση. Οι φωτισμοί, ενώ έστησαν αντιθετικά πλαίσια, διαχωρίζοντας τον χώρο, δεν δημιούργησαν ατμόσφαιρα ανάλογη με την ουσία του έργου στην ρευστή ποιητική της δυναμική, παρά φώτισαν άγαρμπα εκτυφλωτικά το σκοτεινό σημείο.
Περιμένοντας τον Γκοντό, έργο αναμονής, βραδύτητας, παραδοχής, φωνών, καθημερινών συζητήσεων, ποιητικών εκλάμψεων, κενών και σιωπής. Υπαρξιακό όραμα μεταβολής στο ρυθμό μιας αστραπής που προοιωνίζεται το μέλλον των ανθρώπων. «Όλες τις νεκρές φωνές. Κάνουν έναν ήχο σαν φτερά. Σαν φύλλα. Σαν άμμος. Μιλάνε όλες μαζί. Κάθε μια στον εαυτό της…»
Βγαίνοντας από την αίθουσα του θεάτρου μας γεννήθηκε το ερώτημα: Πώς θα ακούγονταν άραγε τα λόγια του έργου αυτού, από πρόσωπα ντυμένα με τα μοντέρνα τους ρούχα στα σκηνικά τοπία των σύγχρονων μητροπόλεων; Πώς θα ακούγονταν τα λόγια τους μέσα στον θόρυβο της εποχής;
Περιμένοντας τον Γκοντό του Σάμουελ Μπέκετ – Συντελεστές
Μετάφραση: Μίνως Βολανάκης
Σκηνοθεσία: Γιάννης Αναστασάκης
Σκηνικά – Κοστούμια: Κέννυ ΜακΛέλλαν
Πρωτότυπη Μουσική Σύνθεση: Μάνος Μυλωνάκης
Επιμέλεια Κίνησης: Δημήτρης Σωτηρίου
Φωτισμοί: Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Σαμψών Φύτρος
Βοηθός Σκηνογράφου – Ενδυματολόγου: Μαρία Μυλωνά
Φωτογράφιση παράστασης: Τάσος Θώμογλου
Οργάνωση παραγωγής: Ηλίας Κοτόπουλος
Παίζουν: Γιώργος Καύκας (Βλαδίμηρος), Κωνσταντίνος Χατζησάββας (Εστραγκόν)
Παναγιώτης Παπαϊωάννου (Πότζο), Θανάσης Ραφτόπουλος (Λάκυ)
Το Αγόρι ερμηνεύει ο Φούλης Μπουντούρογλου.
cityculture.gr/ γράφει η Άγγελα Μάντζιου