Κάθε ένας που διαβάζει την ιστορία του λαού στο οποίο ανήκει, όσο κατασκευασμένη και αν είναι αυτή, αισθάνεται υπερήφανος για τις νικηφόρες μάχες εναντίων εχθρών. Τις ήττες βέβαια, συνήθως διαλέγει να τις ξεχάσει.
Ως ελληνίδα, διαβάζοντας την ιστορία μας, αισθάνομαι περήφανη για τον Λεωνίδα, τον Μιλτιάδη, τον Θεμιστοκλή, που αντιμετώπισαν τους Πέρσες σε πολύ σημαντικές, για όλη την ευρωπαϊκή ιστορία, μάχες και κατόρθωσαν να τους διώξουν οριστικά από την Ελλάδα εμποδίζοντας την περαιτέρω επέλασή τους.
Ποτέ όμως δεν σκέφτηκα τι απέγιναν οι Πέρσες που επιβίωσαν αυτών των μαχών. Ποτέ δεν σκέφτηκα την τραγωδία που έζησε ένα ολόκληρο έθνος, από τον αφανισμό χιλιάδων αντρών. Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι και από εκείνη την πλευρά έμειναν γυναίκες και παιδιά απροστάτευτα, γονείς που έχασαν τα παιδιά τους, μάνες να σφαδάζουν από τον πόνο.
Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι και ο Ξέρξης είχε μητέρα. Την βασίλισσα Άτοσσα, που μπορεί να μην έχασα τον γιό της στο πεδίο της μάχης, εν προκειμένω στην Ναυμαχία της Σαλαμίνας, αλλά ως βασίλισσα αισθάνεται μάνα όλων των χαμένων αντρών. Η Άτοσσα, διχασμένη, χαίρεται που επιστρέφει ο γιος της, αλλά σπαράζει για τον χαμό των άλλων.
Ο Άκης Σακελλαρίου στον ρόλο της βασίλισσας Άτοσσας εκδηλώνει όλα τα συναισθήματα όχι με κραυγές και μαλλιοτράβηγμα, αλλά με εξαιρετικής πλαστικότητας κινήσεις των χεριών και του σώματος. Με έντονες εκφράσεις, βωβού σπαραγμού, στο πρόσωπο. Με σωστές εναλλαγές στην χροιά της φωνής του. Με την αυτοσυγκράτηση μιας περήφανης βασίλισσας που πρέπει να συμπαρασταθεί σε έναν λαό που θρηνεί και ταυτόχρονα να εμψυχώσει τον γιό της και βασιλιά που γυρίζει καταρρακωμένος από την μεγάλη ήττα.
Ο Άκης Σακελλαρίου είναι τόσο μαγευτικός που, ακόμα και όταν μιλάει κάποιος άλλος ηθοποιός, δεν μπορείς να τραβήξεις τα μάτια σου από πάνω του.
Με εξαίρεση αυτόν η παράσταση του ΚΘΒΕ, Πέρσες του Αισχύλου, είναι σε γενικές γραμμές αρκετά καλή.
Τα σκηνικά ίσως ήταν το πρώτο πρόβλημα. Η ρομβοειδής κατασκευή χωρίζει τον χορό στα δύο. Έτσι, εκτός και αν κάθεσαι ακριβώς στο κέντρο του αρχαίου θεάτρου, βλέπεις τον μισό χορό κατά πρόσωπο και τις πλάτες του υπόλοιπου. Μη φορώντας μικρόφωνα οι ηθοποιοί, χάνεις σχεδόν τα μισά χορικά.
Ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος ως Αγγελιοφόρος έχει έναν πραγματικά τεράστιο μονόλογο, καθώς αφηγείται ολόκληρη την ναυμαχία και την μετέπειτα τύχη του στρατεύματος. Εμφανίζεται κουρασμένος και λαχανιασμένος από την υπερπροσπάθεια να φτάσει γρήγορα στο παλάτι. Αλλά αυτό το λαχάνιασμα και η σπασμωδική ομιλία του κρατάει σχεδόν σε όλη την διάρκεια του μονόλογου και γρήγορα γίνεται κουραστικό.
Ο Γιάννης Φέρτης υποδύεται το φάντασμα του βασιλιά Δαρείου και εμφανίζεται αναδυόμενος από τον τάφο. Η παρουσία του επιβλητική, με μεγάλο μονόλογο που αποδίδει σωστά με φωνή στερημένη συναισθήματος, αλλά καθόλου μονότονη. Εξάλλου είναι ένα πνεύμα απαλλαγμένο από όλα τα γήινα.
Η είσοδος του Ξέρξη στην σκηνή συνοδεύεται από ένα σούσουρο από πλευράς των θεατών. Εμφανίζεται γυμνός. Έσκισε τα ρούχα του όταν, μετά την ναυμαχία, αντιλήφθηκε το λάθος του να οδηγήσει τους επιζήσαντες σε ένα μικρό νησί, όπου οι περισσότεροι σφαγιάστηκαν από τους Έλληνες. Θρηνεί για την ήττα και απαντά στις ερωτήσεις του χορού για την τύχη των δικών τους.
Πολύ καλός ο Γιώργος Κολοβός στον ρόλο του Ξέρξη αποδίδει πειστικά τον ντροπιασμένο βασιλιά.
Και εκεί στο αποκορύφωμα του θρήνου, και λίγο πριν οι γέροντες του χορού αρχίσουν να σκίζουν τα ρούχα τους μένοντας γυμνοί, ακούγεται μία φωνή καμιά δεκαριά σειρές πίσω από μένα : «καλέ, αυτός τσίτσιδος είναι…;».
Το παρατεταμένο και έντονο χειροκρότημα των περίπου 2.000 θεατών έδειξε, ευτυχώς, ότι το ταμπού του μη χυδαίου γυμνού πάνω στην σκηνή έχει ξεπεραστεί, και ότι από μία παράσταση κρατάνε τα πραγματικά ουσιώδη.