Philomena …ή αλλιώς «Μία έμμεση κριτική στην ρωμαιοκαθολική εκκλησία»
Ο ιδιαίτερος σκηνοθέτης Στίβεν Φρίαρς επιστρέφει με ακόμα ένα ανθρωποκεντρικό θέμα, αυτή την φορά αναπτύσσοντας το γύρω από το παράξενο και φαινομενικά αταίριαστο ντουέτο του Μάρτιν Σιξσμιθ (Στιβ Κουγκαν) και της Φιλομένα (Τζούντι Ντενς). Ο Μάρτιν, πρώην υπεύθυνος του γραφείου τύπου του Τόνυ Μπλερ και σε προκαταθλιπτικό στάδιο βρίσκει ενδιαφέρον και νόημα στην ιστορία της Φιλομένα και αποφασίζει να επιστρέψει στην δημοσιογραφία γράφοντας για το «δράμα» της. Και ποιο το ενδιαφέρον στην ιστορία της αξιαγάπητης ηλικιωμένης; Μα στο ότι θέλει να ξαναδεί τον γιο της μετά από 47 χρόνια. Και για να γίνουμε πιο ξεκάθαροι: η Φιλομένα στάλθηκε σε μοναστήρι από τον πατέρα της όταν βρισκόταν σε νεαρή ηλικία, γιατί έκανε το «αμάρτημα» να μείνει έγκυος από έναν όμορφο νεαρό. Το συγκεκριμένο μοναστήρι πωλούσε τα παιδιά των αμαρτωλών και βρώμικων ψυχικά έγκλειστων σε ανάδοχες οικογένειες στις ΗΠΑ (να σημειώσουμε ότι το μοναστήρι βρίσκεται στην Ιρλανδία). Και η Φιλομένα με την υπόσταση της μάνας ως κυρίαρχο χαρακτηριστικό κρατά καλά κρυμμένο για 47 χρόνια το νεανικό της αμάρτημα και μαζί την κάψα στην καρδιά της για να ξαναδεί τον γιο της. Όμως η μητρική επιθυμία επανασύνδεσης με τον γιο της την βγάζει από την σιωπή της και κάνει την ντροπή της δύναμη. Αρωγό στην προσπάθεια της βρίσκει τον Μάρτιν και μαζί φτιάχνουν ένα υπέροχο ζευγάρι που οι τόσες αντιθέσεις τους σε ξαφνιάζουν ευχάριστα και δημιουργούν ένα κράμα που σου προκαλεί ένα συνεχές ελαφρό μειδίαμα .
Η ταινία δεν κάνει το λάθος να ξεφύγει από την δραμεντί. Αν το έκανε η κριτική που ασκεί τώρα στο μάρκετινγκ που έχει αναπτύξει η εκκλησία θα περνούσε σε δεύτερη μοίρα και θα κυλούσε εύκολα στο μελό και ίσως επισκίαζε τον ρόλο του Μάρτιν στην δράση. Ειδικός στην ανάπτυξη προσωποκεντρικών θεμάτων και στη σκιαγράφηση των σχέσεων μεταξύ ανθρώπων, ο Φρίαρς δεν μπαίνει στο ατόπημα της σκληρής κινηματογράφησης για ένα τόσο σκληρό θέμα όπως έκανε στις Κόρες της ντροπής ο Πίτερ Μουλαν. Επίσης, για να τα λέμε και αυτά, επιτέλους ξανακάνει καλή ταινία μετά την Βασίλισσα! Τέσσερις ταινίες χωρίς ενδιαφέρον και χαμηλότερου επιπέδου απ’ αυτές που μας έχει συνηθίσει, ε παραείναι αρκετές!
Η ταινία κυλάει εύκολα, το θέμα έχει ενδιαφέρον και το τέχνασμα με τον κύκλο στην ιστορία σε κάνει να τα βάζεις με την μοίρα και την τύχη. Ο Στίβεν Κούγκαν επιμελείται του σεναρίου. Υποκριτικά δεν ξεφεύγει προς τον κωμικό τρόπο παιξίματος που τον έχουμε συνηθίσει.(άσχετο αλλά το The Trip όσοι δεν το ‘χετε δει! Θα πεθάνετε στο γέλιο!) Η Τζούντι Ντενς είναι για μία ακόμα φορά εκπληκτική και αποδεικνύει ότι η καλή ηθοποιός μπορεί να παίξει σε οποιοδήποτε ρόλο, από την Μ στον Τζέιμς Μποντ μέχρι την ευχάριστη γιαγιούλα στην Φιλομένα.
Εν κατακλείδι: Δεν έχω κάτι αρνητικό να πω για την ταινία. Πιστεύω πως αν ήμουν γυναίκα θα με άγγιζε πιο πολύ το θέμα. Μου άρεσε ο τρόπος που προσεγγίζει την ομοφυλοφιλία (όταν η Φιλομένα μαθαίνει ότι ο γιος της ήταν γκέι), που βγάζει «φάουλ» τον Μάρτιν στο ότι δεν δίνει τόπο στην οργή , που η μητρική αγάπη και η έλλειψη του παιδιού κάνει την Φιλομένα πιο προοδευτική και από τους «ηγέτες» του Μάη του ’68.
Πόσο της βάζεις; : 6,5/ 10 γιατί ωραία η σκηνοθεσία, ωραίο το θέμα, αλλά για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να και δεν χρειάζεται να καταλάβω, δεν είναι από τις ταινίες που θα ξαναδώ ή που θα ανατριχιάσω και θα συγκινηθώ.
Λοιπά στοιχεία: Απ’ όσο γνωρίζω, η ταινία εξακολουθεί να παίζεται στην πόλη (βλ. Θεσσαλονίκη) πράμα που δείχνει ότι αρέσει στον κόσμο! Οπότε, περάστε μία βόλτα από κάποιο σινεμά και δείτε την!