Νομίζω πήγαινα λύκειο. Θυμάμαι εκείνο το βράδυ. Κάποιος στην τηλεόραση σε τηλεοπτικό σταθμό νομίζω που δεν υπάρχει πια, έβγαζε πύρινους λόγους περί ηθικής, σεμνότητας και οικογένειας. Τα πίστευε όλα αυτά που έλεγε. Τα μάτια του πετούσαν φωτιές. Κι ύστερα θυμάμαι έναν τραγουδιστή να κάνει έρωτα με μια κοπέλα σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου. Και η χώρα να παρακολουθεί με βδελυγμία πόσο χαμηλά μπορεί να πέσει κάποιος. Πόσο χαμηλά μπορεί να πέσει κάποιος; Μέχρι το έσχατο σημείο να θέλει να κάνει έρωτα με κάποιον άλλον ας πούμε; Θυμάμαι το βλέμμα του δημοσιογράφου. Θυμάμαι ότι η εκπομπή του χτυπούσε υψηλή τηλεθέαση. Θυμάμαι ότι η καλλιτεχνική πορεία του τραγουδιστή καταβαραθρώθηκε από τότε. Θυμάμαι ύστερα ότι ο ίδιος μαζί με έναν άλλον μπήκανε σε μια μπανιέρα και έπιναν σαμπάνια. Και έγιναν εκδότες. Κι ύστερα τα χαλάσανε. Έσπασε η συνεργασία. Κρίμα γιατί μου φαινόταν τόσο αγαστή. Ταιριάζανε οι δυο τους. Οι πορείες τους ακολούθησαν δρόμους παράλληλους. Κομιστής που συνεντευξιάζεται και χαριεντίζεται με νεοναζί ο ένας, κατακίτρινος δημοσιογράφος ο άλλος με το όνομά του να ακούγεται σε υποθέσεις που φτάσανε ακόμα και στο θάνατο. Θυμάμαι. Δεν ξεχνώ.
Αλλά εγώ δεν θέλω να μιλήσω γι’ αυτά. Όσοι τα ξέρετε τα ξέρετε, οι υπόλοιποι δεν με ενδιαφέρετε. Το αίμα μου όμως έχει ανέβει στο κεφάλι. Και όχι λόγω σεξουαλικής επιθυμίας. Για ποιο πράγμα μιλάτε, άνθρωποι; Για ποιον λόγο κατηγορείτε έναν άνθρωπο; Για ποιο ακριβώς γεγονός γίνεστε σύμμαχοι του καθημερινού φασισμού, που νιώθω πια ότι κατέκλυσε τις ζωές μας; Σας ρωτήσαμε εμείς ποτέ με ποιον ερωτοτροπείτε, γιατί δεν πηδιέστε, πόσες τσόντες τη μέρα κατεβάζετε από τα πορνογραφικά σάιτ, αν σας αρέσουν οι μπανάνες ή τα καρότα, αν είστε ετεροφυλόφιλοι ή ομοφυλόφιλοι, αν σας αρέσουν οι παρτούζες ή το διαδικτυακό σεξ, αν έχετε αραχνιάσει ή όχι, αν την τελευταία φορά που κάνατε έρωτα είχαμε οθωμανική κατοχή, αν πάτε κάθε μέρα και με άλλον ή άλλη, αν έχετε αφροδίσια ή όχι, αν ο αριθμός των ερωτικών σας παρτενέρ φτάνει τον αριθμό όλων των παικτών που πήρανε μέρος στην αιματοβαμμένη φιέστα της βραζιλίας;
Ο αγώνας γίνεται για να μπορεί ο καθένας από σας να κάνει ό,τι του γουστάρει. Τόσο απλά. Το ζητούμενο είναι η ελευθερία.
Δεν σας ρωτήσαμε τι κάνετε τις νύχτες γιατί δεν μας νοιάζει. Εσείς γιατί σηκώνετε το χέρι και δείχνετε κάποιον σαν τους ταγματασφαλίτες; Σας ενόχλησε; Σας καταπάτησε κάποιο δικαίωμα; Κάποια ελευθερία ίσως; Ποιοι στο διάολο είσαστε όλοι εσείς που μπήκατε νταβατζήδες στα κρεβάτια των ανθρώπων; Σας έδερναν μικρούς; Σας βίαζαν; Σας κορόιδευαν στο σχολείο; Κι εμένα με λέγανε φυτό στο σχολείο αλλά δεν μου ‘μεινε κουσούρι ρε μάγκες. Όσο εγώ γούσταρα να είμαι άριστη άλλο τόσο γούσταρε ο άλλος να μένει από απουσίες. Πόσο γαμημένα απλό είναι το θέμα;
Δεν με ενδιαφέρει ποια είναι η αλήθεια. Στ’ αρχίδια μου τι κάνει ο κόσμος στο κρεβάτι του. Πώς αλλιώς να το πω; Όταν λάτρεψα τον Καβάφη βρέθηκε ένας φιλόλογος να μου απαγγείλει πρώτα ένα ποίημά του κι ύστερα να μου πει πως ο Καβάφης ήταν ομοφυλόφιλος. Μα τι να με νοιάξει; Τι σημασία είχε αν οι ερωτικές του περιγραφές αφορούσαν νεαρά αγόρια; Είναι κομμάτια τέχνης. Πώς επηρεάζει τη δική σου τη ζωή πώς και με ποιον κοιμάται ένας πολιτικός τα βράδια; Τα πρωινά πρέπει να σε ενδιαφέρουν αδερφέ. Τα πρωινά του έχει αφιερώσει σε σένα. Οι νύχτες του ανήκουν και θα του ανήκουν πάντα.
Πώς φτάσαμε να συζητάμε τα αυτονόητα; Πόσο πίσω γυρίζουμε; Ο φασισμός δεν έχει μόνο σβάστικα. Έχει και χριστιανορθόδοξο σταυρό. Περιέχει και φληναφήματα περί ηθικής. Φασισμός είναι η σεμνοτυφία. Η σεμνότητα. Οι κλειδαρότρυπες. Ο φασισμός σκοτώνει και τον έρωτα. Και την καύλα. Ποιοι είσαστε εσείς που θα ορίσετε την ερωτική επιθυμία; Νομοθέτες των ερωτικών περιπτύξεων; Καρφάκι δεν σας καίγεται για τους νόμους που ορίζουν την κοινωνική σας ζωή και σας απανθρακώνουν ως πολιτικές οντότητες, αλλά η κάψα σας είναι ποιος πηδιέται και με ποιον τρόπο.
Δεν με ενδιαφέρει ποια η αλήθεια και ποιο το ψέμα. Με πονάει που δεν στέλνουμε στο διάολο όλους αυτούς τους γαιοσκώληκες που μας τρώνε τη σάρκα. Με τρομάζετε όλοι εσείς που δεν ονειρευτήκατε ποτέ μια κοινωνία ελευθερίας και ελευθεριότητας. Σας μισώ όλους εσάς που δεν βλέπετε το υψωμένο ναζιστικά χέρι των μπράβων της νύχτας χωμένο παντού. Στους υπονόμους και στα σπίτια σας. Στη μανωλάδα και στην τέταρτη εξουσία. Στο αιγαίο και στα αστυνομικά τμήματα. Στην εκκλησία και στο στρατό. Αντέχετε να βλέπετε τον κάθε νεοναζί να γελάει εις βάρος των νεκρών και ζωντανών παιδιών σας αλλά γουστάρετε να φοράτε τη στενή σας κουκούλα, να σκύβετε στην κλειδαρότρυπα και να αυνανίζεστε με τις ζωές των άλλων.
Μόνο που ρε μάγκες έτσι χτίζονται οι χούντες. Κι ύστερα θα αποζητάτε ήρωες να αγωνιστούν για την ελευθερία. Μα για ποια κοινωνία να αγωνιστούν οι ήρωες;
Δεν γνωρίζω την αλήθεια. Δεν με ενδιαφέρει η αλήθεια. Δεν είμαι ψηφοφόρος του δήμου Αθηνών. Αλλά απόψε και κάθε απόψε είμαστε όλοι Γαβριήλ.Και οι υπόλοιποι είσαστε εχθροί μας. Ξεκάθαρα. Και ξηγημένα. πηγή:nullapoenasinelege.wordpress.com
by nullapoenasinelege