Η Αμερικανίδα Susan Anderson, θεωρείται διεθνώς ως μια από τις πιο ευφάνταστες και δημιουργικές καλλιτέχνιδες του πηλού.
Από τα εφηβικά της ακόμη χρόνια, όταν έπιασε στα χέρια της για πρώτη φορά πηλό, έως και σήμερα, προσπαθεί να αναδημιουργήσει το φυσικό κόσμο μέσω της γλυπτικής του πηλού.
Κάθε υλικό που περιέχει την διαδρομή της μνήμης της δημιουργίας του, αποκτά συνείδηση της ποιότητας και της ουσίας του. Έτσι και ο πηλός με την επεξεργασία του αρχίζει να επικοινωνεί µε έναν δικό του προσωπικό τρόπο.
Βασικό στοιχείο του έργου της, είναι η απλότητα και η αναζήτηση μιας ουσιαστικής μορφής, στην οποία η αποτύπωση των λεπτομερειών συντείνουν σε μια καθαρότητα της φόρμας και συμπύκνωση του ουσιώδους.
Αυτό που αναζητά διαρκώς είναι η «συναισθηματική σημασία των σχημάτων», η οποία γίνεται άμεσα αντιληπτή από τον θεατή. Απαραίτητες προϋποθέσεις για τις δημιουργίες της, θεωρεί την απλότητα και την αναγωγή στο στοιχειώδες, την εφευρετικότητα και την ευαισθησία, ενώ οι λείες επιφάνειες και τα καθαρά περιγράμματα, η συνέπεια προς το υλικό που χρησιμοποιεί, η ζωτικότητα, η περίοπτη πληρότητα και η ελευθερία ολοκληρώνουν το έργο της.
Η δύναμη και το σφρίγος των σχημάτων δεν εξαιρούν μια αναδυόμενη τρυφερότητα και στοργή που τα συγκεκριμένα κεραμικά υποβάλλουν, εκφράζοντας αρχετυπικά αλλά με πνοή, τις δυνάμεις της φύσης και της ζωής που μας αποκαλύπτουν αλήθειες και που αποτελούν ένα μικρό μόνο μέρος από όσα γνωρίζουμε, παραμένοντας αφανείς και ασύλληπτες. Με τα έργα της η καλλιτέχνης τις υπαινίσσεται, απελευθερώνοντας τη φαντασία του θεατή και τη διάθεσή του να ανιχνεύσει πίσω και πέρα από τις βεβαιωμένες του κατακτήσεις, προς έναν κόσμο γνωστό αλλά ακατοχύρωτο, οικείο και ταυτοχρόνως παράδοξο που μας περιλαμβάνει και τον εμπεριέχουμε, με όλη τη μαγεία του μυστηρίου και τα ερέβη του, τόσα όσα αντανακλώνται μέσα από την ενδοχώρα του καθενός μας: «…διότι έτσι είναι η ανθρώπινη ψυχή. Ας μην έχεις τίποτα να περιμένεις, όλα τα περιμένεις. Χωρίς ψευδαίσθηση δεν ζει ο άνθρωπος. Πόσες φορές δεν κάθεται με κλειστά τα μάτια, λες και αγναντεύει παραδείσους που εκτείνονται πέρα από της λογικής τα στενάχωρα τοπία;» (Μάρω Δούκα, Ένας σκούφος από πορφύρα).
Χειροποίητες κατασκευές, έχουν όλες τους σχεδόν σφαιρικό σώμα. Η ιδιαιτερότητα βρίσκεται στο στόμιο των αγγείων, το οποίο διαμορφώνεται σε πέταλα ανθέων. Όπως και ο γνωστός υαλουργός της Art Nouveau, Tiffany, εμπνέεται από την μορφή και την δομή της φύσης και ιδιαίτερα από τις γραμμές και τους όγκους των φυτών και των λουλουδιών.
Από τα αρχαία χρόνια ο άνθρωπος κατάλαβε ότι µε το να ανακαλύψει το σχήμα ενός πράγματος έχει ολοκληρωθεί ως νοήμων ζώο. Έχει κατακτήσει αυτό για το οποίο έχει γεννηθεί. Εκ των υστέρων βέβαια, όλα τα συμπεράσματα τα οποία έχει βγάλει ο άνθρωπος από την Φύση, παραδίδονται ως αποτελέσματα της Λογικής. Αλλά δεν είναι η Λογική που µας ενδιαφέρει στην Τέχνη. Η Τέχνη, όπως είπε ο Renoir, είναι ένα πράγμα που δεν ξέρουμε τι είναι. Επάνω στον προβληματισμό αυτό ο γλύπτης Bourdelle μαθητής του Rodin συμβούλευε τους μαθητές του: «να µην χάνετε τον καιρό σας µε ιδέες που θέλουνε να λέγονται καινούργιες γιατί στη δουλειά του γλύπτη καινούργιο τίποτα δεν υπάρχει. Το καινούργιο στοιχείο είναι η σταδιακή τελειοποίηση εκείνου που ο καλλιτέχνης ήδη γνωρίζει».
