Ο οδηγός του λεωφορείου ήταν παλιός συνάδελφος. Μόλις τον είδα γύρισε το μυαλό μου πολλά χρόνια πίσω. Λίγο πιο μεγάλος από εμένα, μετρίου αναστήματος. Εκείνο που ξεχώριζα πάντα πάνω του, ήταν τα ζωντανά του μάτια και ένα καθαρό χαμόγελο μικρού παιδιού. Πάντα μου άρεσαν οι άνθρωποι με παιδικό χαμόγελο. Είναι ακίνδυνοι και έτοιμοι για όλα.
Το λεωφορείο πλησίασε. Τον κοίταξα επίμονα την ώρα που έλεγχε τους καθρέφτες πριν σταματήσει στην στάση. Μάλλον έμοιαζε με κάποιον άλλον. Δε μπορεί να έκανα λάθος, ήταν αυτός. Ποιος αυτός όμως; Σκοτεινό και θλιμμένο βλέμμα, χωρίς χαμόγελο, περιποιημένος όπως πάντα, μ ένα ύφος θυμωμένο.
Πού πήγε το χαμογελαστό εκείνο παιδί; Τον είχα δει και κανα-δυο άλλες φορές αλλά δίστασα να του μιλήσω. Φαινόμαστε και οι δυο τόσο διαφορετικοί πια. Εγώ μοιάζω με κυρία πια (σαστίζω όταν με αποκαλούν έτσι) και αυτός σοβαρός και απόμακρος. Βάζω στοίχημα πως δε θα με θυμόταν και είναι κρίμα γιατί πάντα μου ήταν ο πιο αγαπητός από όλους τους συναδέλφους.
Κυριακή και η πόλη δεν έχει ιδιαίτερη κίνηση. Παρατηρώ τα αδειανά καταστήματα. Κανένας στους δρόμους. Κολλάω το πρόσωπο μου στο τζάμι και σκέφτομαι. Ελάχιστοι οι επιβάτες στο λεωφορείο. Διασχίζουμε την Εγνατία, μοναδική παρωδία το ντρικι ντρικι σα κουδουνίστρα που κάνει το άδειο λεωφορείο περνώντας τον δρόμο.
Άπειρες φορές σκέφτομαι πως ο ΟΑΣΘ μας περνάει για ζώα με τα άθλια λεωφορεία που βάζει σε κυκλοφορία. Χωρίς θέρμανση, χωρίς καλές αναρτήσεις. Βέβαια από την άλλη και η πόλη μας περνάει για ζώα με τους δρόμους που έχουμε. Λακκούβες και κακό.
Ξαφνικά, μια φωνή από πίσω ακούγεται. Στην αρχή τρόμαξα, ένας «κύριος» από αυτού στους συνταξιούχους, που έχουν άποψη για όλους και για όλα αρχίζει να φωνάζει. Διαμαρτύρεται για το κακό λεωφορείο. Φωνάζει στον οδηγό. Του πέταξε διάφορα ασυνάρτητα, πέταξε κάτι και για την κοκα κόλα, πως όλοι έτσι θα καταλήξουμε. Είπε με πολύ ωραίο τρόπο πως οι οδηγοί τα φάγανε (τα λεφτά) και πως εφόσον πληρώνει εισιτήριο ο οδηγός θα κάνει ότι του λέει ο επιβάτης.
Στην αρχή ο οδηγός δεν αντέδρασε, αλλά παρα ήταν εριστικός ο κυριούλης. Λυπήθηκα πολύ τον παλιό μου συνάδελφο. Το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω ήταν να τον υπερασπιστώ. Ζήτησα από τον θυμωμένο επιβάτη να σταματήσει γιατί δεν οδηγεί πουθενά ο εκσφενδονισμός ασυνάρτητων λόγων. Τον πλησίασα και βρέθηκα να του εξηγώ πως δεν έχει νόημα αυτό που κάνει και θα ήταν καλύτερο να απευθυνθεί στον ΟΑΣΘ και όχι να φωνάζει με τέτοια αναίδεια.
Δεν κοίταξα τον οδηγό, δε ξέρω τι θα σκέφτηκε με το να βλέπει μια άγνωστη να τον υπερασπίζεται, ίσως και να με θυμήθηκε. Πάτησα το κουδούνι φοβέρα εκνευρισμένη και στενοχωρημένη για να κατέβω και άρχισα να νιώθω για ποιο λόγο μπορεί να είχε σκοτεινιάσει το βλέμμα του μετά από τόσο καιρό.
Είναι εύκολο να εκσφενδονίζεις την ευθύνη σε κάποιον άσχετο και όχι σε αυτόν που πρέπει. Αυτό προϋποθέτει να γνωρίζεις ποιος είναι η αιτία του κακού και αυτό είναι αποτέλεσμα κριτικής ικανότητας. Είναι εύκολο για παράδειγμα να παραπονιόμαστε για τις υπηρεσίες μαζικής μεταφοράς που όλοι αντιμετωπίζουμε καθημερινά, αλλά πόσοι πήραν τηλέφωνο στην αρμόδια αρχή για να παραπονεθούν; Πόσοι άφησαν το – δε βαριέσαι και έλαβαν δράση;
Πριν κάποια χρόνια σε ένα παρόμοιο περιστατικό με κυρία που ο οδηγός της έκλεισε το χερι στην πόρτα αναφωνούσε πως – στην Γερμανία δε γίνονται αυτά. – Ναι κυρία μου! Στην Γερμανία δε γίνονται αυτά γιατί οι Γερμανοί θα διαμαρτυρηθούν για τα κακώς κείμενα. Δεν μου είπε τίποτα.
Έχω διαμαρτυρηθεί άπειρες φορές για όσα βλέπω και δεν θα σταματήσω να το κάνω μέχρι να μην ανήκω στην μειοψηφία που δρα έτσι αλλά στην πλειοψηφία.
Σκεφτείτε και αναλογιστείτε για το ποιος φταίει τελικά..!
(ίσως τελικά την επόμενη φορά του μιλήσω)