Το όνομά του ένας θρύλος πλέον. Μας χάρισε στιγμές δόξας, ρίγη συγκίνησης, δημιούργησε μαγικές εικόνες, μας έκανε να αγαπήσουμε ένα άθλημα μάλλον παρεξηγημένο και θεωρούμενο «κατώτερο», μας έκανε να νιώσουμε περήφανοι ως Έλληνες.
Ο Έλληνας από την Αλβανία. Ξένος εκεί, ξένος κι εδώ, όταν πρωτόρθε και όχι μόνο. «Εκεί με φώναζαν γκρέκο μασκαρά και εδώ ήμουν Αλβανός» μας εξομολογήθηκε με αφοπλιστική ειλικρίνεια και αμεσότητα.
Απλές κουβέντες που μας ξάφνιασαν με την ευαισθησία τους και την αμεσότητά τους σε θέματα που καίνε πάντα και καίνε σήμερα ακόμα περισσότερο. Ο διαφορετικός, ο άλλος, ο ξένος. Μαθήματα για την αποδοχή του διαφορετικού και συναισθήματα που όλοι μας μια στιγμή μπορεί να βιώσουμε, γιατί για κάποιους, κάποτε μπορεί να είμαστε εμείς οι «άλλοι» και οι «διαφορετικοί». Μαθήματα ζωής για τα παιδιά, για τους μαθητές τους οποίους ήρθε να γνωρίσει, να συνομιλήσει και να απαντήσει στα ερωτήματά τους.
Έτσι τον συνάντησα κι εγώ, συνομίλησα μαζί του και με εντυπωσίασε. Ως άνθρωπος αυτή τη φορά. Ως αθλητή τον ήξερα, τον καμάρωνα και εγώ μαζί με τα εκατομμύρια όλων των άλλων και όχι μόνο των Ελλήνων.
Βουλευτής πια και όχι μόνο, ανταποκρίθηκε με προθυμία και ήρθε να μιλήσει στο 1ο Δημοτικό Σχολείο Τριανδρίας. Τα παιδιά τον περίμεναν με αγωνία και είναι αλήθεια ήταν προετοιμασμένα καλά από τους δασκάλους τους για να τον υποδεχθούν όπως του αρμόζει και του πρέπει. Είχαν προετοιμάσει τις ερωτήσεις τους και καίγονταν να τα πουν όλα. Και ο Πύρρος απάντησε σε όλα τα παιδιά και τόνισε τις βασικές αξίες του αθλητισμού και του ολυμπιακού ιδεώδους. Και μετά στάθηκε υπομονετικά να υπογράψει αυτόγραφα για όλα τα παιδιά ώστε κανένα να μην μείνει παραπονεμένο. Και να φωτογραφηθεί με όλους που έσπευδαν να αποθανατιστούν μαζί του μη εξαιρουμένης της γραφούσης.
Πράος, υπομονετικός, με ζεστασιά και με πραγματικά αληθινή επαφή με τα παιδιά, φαινόταν να το χαίρεται περισσότερο και από αυτά. Εξάλλου και ο ίδιος είναι πατέρας τεσσάρων παιδιών. «Δεν μπόρεσα να τα χαρώ τα τρία πρώτα και το τελευταίο το παραχάιδεψα είναι αλήθεια» παραδέχεται. Παιδί και αυτός με εκείνη την έμφυτη ευγένεια που χαρακτηρίζει τους αληθινούς ανθρώπους.
Τι να πούμε για τον αθλητή Πύρρο. Τρεις φορές χρυσός (Βαρκελώνη, Ατλάντα, Σίντνεϋ), μία χάλκινος (Αθήνα) και με άπειρες διακρίσεις, μετάλλια, ρεκόρ. Στους Ολυμπιακούς αγώνες της Ατλάντα και της Αθήνας ήταν ο σημαιοφόρος της ελληνικής ολυμπιακής αποστολής. Τον Μάρτιο του 2005, στην Κωνσταντινούπολη, βραβεύτηκε από την Παγκόσμια Ομοσπονδία ΄Αρσης βαρών ως ο καλύτερος αθλητής του αιώνα. Τον Μάιο του 2012 μαζί με τον Κινέζο Ολυμπιονίκη της γυμναστικής Λι Νιγκ άναψαν το βωμό στο Παναθηναϊκό στάδιο κατά τη διάρκεια της τελετής παράδοσης της ολυμπιακής φλόγας στη διοργανώτρια πόλη του Λονδίνου. Για την προσφορά του στον ελληνικό αθλητισμό έχει τιμηθεί με το Χρυσό Σταυρό του Τάγματος της Τιμής της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Τα γεύθηκε όλα στη ζωή του. Χορτάτος από όλα, ήρεμος, κατασταλαγμένος. Αξιωματικός του στρατού και βουλευτής επικρατείας από το 2012 και μάλιστα επικεφαλής του ψηφοδελτίου επικρατείας του κόμματος. Και όμως ο ίδιος λέει με αφοπλιστική ειλικρίνεια: «Κακώς εμείς οι αθλητές εξαργυρώνουμε τη φήμη και τη δόξα μας με θέσεις στον στρατό και στην πολιτική. Εμείς αυτό έπρεπε να κάνουμε, να γυρνάμε στα σχολεία ως πρέσβεις του αθλητισμού, του ολυμπιακού ιδεώδους και των αξιών που μεταφέρουν».
Και είναι οι αξίες αυτές που έχουμε όλοι ανάγκη μικροί και μεγάλοι. Ήταν μαθήματα αυτά που άκουσαν οι μαθητές εκείνη την Παρασκευή. Μαθήματα μεγάλα. Το πώς ξεκίνησε παιδάκι επτά χρονών, τον αγώνα που έκανε, τη θέληση και το πείσμα. Γιατί τίποτε, όπως τόνισε, δεν γίνεται χωρίς κόπο.
Μίλησε για τις αξίες του αθλητισμού και έκανε διάκριση ανάμεσα στον αθλητισμό και τον πρωταθλητισμό με όλο το βαρύ φορτίο που ο πρωταθλητισμός κουβαλάει. Θυμήθηκε τα παιδικά του χρόνια, την αγάπη του για το άθλημα και το πείσμα του να πετύχει, τις θυσίες που έκανε όλα αυτά τα χρόνια του σκληρού πρωταθλητισμού. Δεν παρέλειψε να μας πει και για τον καλύτερο του φίλο, τον Γερμανό αντίπαλό του, που όμως, όταν ετοιμαζόταν και εκείνος να αγωνισθεί, τον εμψύχωνε και του ευχόταν πάντα «Καλή Επιτυχία». Γιατί αυτό σημαίνει αθλητικό ιδεώδες και ευγενής άμιλλα.
Ο κ. Πύρρος Δήμας απάντησε στις ερωτήσεις μας
Πείτε μας κύριε Δήμα, μετά από τόσο γεμάτη ζωή και ημέρες λαμπρές, πώς είναι η καθημερινότητά σας σήμερα; Όπως και η καθημερινότητα χιλιάδων Ελλήνων που ζουν και μοχθούν στην Ελλάδα της κρίσης και της ύφεσης. Έχω τέσσερα παιδιά που μεγαλώνουν, πάνε σχολείο, σπουδάζουν, και προσπαθώ με όλες τις δυνάμεις μου να τα στηρίξω σε μια πολύ δύσκολη -όπως είπαμε- εποχή στο δικό τους «άθλο» να κατακτήσουν το μέλλον.
Ποια ήταν για εσάς η καλύτερη και η χειρότερη ανάμνησή σας από την αθλητική σας καριέρα; Στην κατάκτηση του «άθλου», στον αθλητισμό και πρωταθλητισμό, δεν υπάρχουν άσχημες αναμνήσεις. Γιατί ακόμα και μια ήττα πρέπει να αποτελεί για έναν αθλητή το εφαλτήριο και κίνητρο για την επόμενή του νίκη. Η χειρότερη ανάμνηση που θα μπορούσα να είχα στην αθλητική μου καριέρα, θα ήταν, εάν για διάφορους λόγους, δεν θα μπορούσα να συμμετάσχω σε έναν αγώνα παρότι θα το ήθελα. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 στην Αθήνα, στην τέταρτη Ολυμπιάδα μου, παρά τους βαρείς τραυματισμούς μου κατάφερα να αγωνιστώ και να νικήσω. Αυτή είναι η καλύτερη μου ανάμνηση, την οποία είχα την ευτυχία να μοιραστώ με όλους τους Έλληνες που παρακολουθούσαν τους Αγώνες.
Θα αλλάζατε κάτι σήμερα από ότι έχει συμβεί στο παρελθόν; Μετανιώνετε για κάτι που κάνατε ή δεν κάνατε; Όπως σας είπα και παραπάνω, για το μόνο που θα μετάνιωνα στη ζωή μου θα ήταν, εάν δεν έδινα μια μάχη, εάν δεν αγωνιζόμουν. Όποιος αγωνίζεται ποτέ δεν χάνει. Και λογικό είναι, να μη μετανιώνει κιόλας. Αντίθετα, όποιος δεν αγωνίζεται, αναμενόμενο είναι, κάποια στιγμή να το μετανιώσει για ό,τι δεν έκανε. Αυτό άλλωστε θέλω να μάθω στα νέα παιδιά: Να αγωνίζονται.
Στη συζήτηση με τα παιδιά στο σχολείο, αναφερθήκατε στις διακρίσεις που έχετε υποστεί λόγω της καταγωγής σας και στην Αλβανία αλλά και στην Ελλάδα. Πώς βλέπετε τη σημερινή κατάσταση που έχει διαμορφωθεί; Επειδή είστε και πολιτικός, ποιες ενέργειες θεωρείτε ότι πρέπει να γίνουν ως προς την καταπολέμηση των διακρίσεων; Ο αθλητισμός είναι πολιτισμός. Είναι τεράστια η συμβολή του αθλητισμού στην καταπολέμηση των διακρίσεων. Παράλληλα με την κατάκτηση της γνώσης, ο αθλητισμός λειτουργεί και ως βασικός μοχλός κοινωνικοποίησης και συμμετοχής στα κοινά και στα δρώμενα. Αποτρέπει αποκλεισμούς και περιθωριοποιήσεις. Με τα εφόδια και τις εμπειρίες που ως αθλητής απέκτησα, μπήκα στην πολιτική για να συνδράμω στην κατάκτηση του άθλου του πολιτισμού που, όπως πολύ σωστά έχει ειπωθεί, είναι, ό,τι έχει απομείνει όταν έχουν χαθεί όλα.
Είστε όμως και δάσκαλος. Το έμαθα τώρα και σας συγχαίρω και γι’ αυτό. Σαν δάσκαλος τι πιστεύετε ότι πρέπει να γίνει στα σχολεία γι’ αυτό το θέμα; Μόνο η παιδεία και η μόρφωση μπορούν να τα «βάλουν» με τα τέρατα του ρατσισμού και της βίας και να τα νικήσουν. Και σε αυτή την προσπάθεια, βασικό, όπως σας είπα, ρόλο παίζει ο αθλητισμός. Ο αθλητισμός τροφοδοτεί τους νέους με άλλως δυσεύρετες και δυσπρόσιτες αρετές και γνώσεις που, άσχετα από την αθλητική πορεία και εξέλιξη καθενός, θα τους συντροφεύουν και θα τους επικουρούν σε όλη τους τη ζωή. Με τον αθλητισμό ο νέος μαθαίνει να μαθαίνει. Εισχωρεί σε πρωτόγνωρα, για το νου και την εμπειρία του, πεδία και καλείται να ανταποκριθεί, άμεσα, σε νέα ερεθίσματα και προκλήσεις, ώστε να κατακτήσει τον «άθλο» που έχει επιλέξει και να ανοίξει νέους ορίζοντες. Τελικά αυτό είναι και το ζητούμενο που κάθε δάσκαλος έχει την υποχρέωση να πράξει: Να βοηθήσει τον μαθητή να διευρύνει τον ορίζοντά του.
Γενικά ποια είναι η άποψή σας για την πολιτική; Θα εξακολουθήσετε την πορεία αυτή συμμετοχής σας στα κοινά; Μπήκα στην πολιτική, πρώτα και κύρια, για να ακούσω, να μάθω, να εκτιμήσω και μετά να προσφέρω στο γενικό καλό ό,τι καλό η εμπειρία μου στον πρωταθλητισμό μού έχει δώσει. Δεν μπήκα στην πολιτική για να επιβεβαιωθώ ή να δικαιωθώ. Η είσοδός μου στην πολιτική δεν αποτελεί για μένα το τέλος μιας ένδοξης καριέρας στον αθλητισμό. Είναι, εν γνώσει μου, η αρχή μιας μακράς και δύσκολης πορείας. Η μέχρι τώρα πολιτική διαδρομή μου μού επιτρέπει να κοιτάξω τους πολίτες αυτής της χώρας στα μάτια, ζητώντας την εμπιστοσύνη τους. Στο δρόμο ο κόσμος εξακολουθεί να μου φωνάζει «βάστα Πύρρο, βάστα», όπως μου φώναζε πριν μερικά χρόνια στα γυμναστήρια. Τα βάρη είναι παντού και πάντα τα ίδια. Σημασία έχει να μπορείς να τα σηκώνεις. Προσωπικά από επτά χρονών παιδί σηκώνω βάρη. Έχω μάθει να στέκομαι αγόγγυστα κάτω από την μπάρα και να παλεύω ενάντια στο νόμο της βαρύτητας.
Αν είχατε να δώσετε μια συμβουλή στα παιδιά ποια θα ήταν αυτή; Όπως και παραπάνω σας είπα: Να αγωνίζονται. Να μην παραιτούνται όσες δυσκολίες και αν συναντήσουν. Δεν θα το μετανιώσουν.
Και σε μας τους κάπως «μεγαλύτερους» τι θα λέγατε; Να σταματήσουμε με τα λάθη και τις παραλείψεις μας, να βάζουμε υποθήκη το μέλλον των παιδιών μας.
Σας ευχαριστώ πολύ