«Ακούτε Τρίτο Πρόγραμμα; Ρώτησε, σχεδόν τρυφερά, τον ηλικιωμένο ιδιοκτήτη που τον πλησίασε.Ναι, απάντησε εκείνος, έκπληκτος. Κι εσείς;»
Δοκίμια που αναφέρονται στη μουσική, μικρά κείμενα αποκωδικοποίησης μιας μουσικής γλώσσας, απόηχος της εμπειρίας ακρόασης της μουσικής τόσο των ήχων όσο και των λέξεων, μια ταξιδιωτική περιπλάνηση στο έσω τοπίο και στη χώρα της μουσικής, που προβάλλει στο φόντο των πόλεων και των μνημείων, μια βιωματική, εξομολογητική υπενθύμιση, των μουσικών εντυπώσεων στον αέρα της κυριολεκτικής και μεταφορικής πρόσληψης. Όταν το έργο περιγράφεται ως τίτλος μιας άριας.
«Τελικά θα μου πεις την υπόθεση;…Ασφαλώς! Η υπόθεση είναι CastaDiva ! της απάντησα».
Σπιρτόζικη γραφή που υπαινίσσεται, με έκδηλη ζωηρότητα, αναγνώσεις και ακουστικές ερμηνείες της μουσικής, σε ένα ευρύ φάσμα και με εμβάθυνση προσωπικού στοχασμού, μιας συγκριτικής σκέψης που περιλαμβάνει εκτελέσεις, ερμηνείες, επεξηγήσεις, προσεγγίσεις, στο διαμεσολαβητικό πεδίο. Από τον δημιουργό- συνθέτη, τον διευθυντή μιας ορχήστρας, τον ερμηνευτή- καλλιτέχνη, τους χορωδούς, τις αίθουσες των θεάτρων, μέχρι τον θεατή, ακροατή της μουσικής, ως την τεχνολογία παραγωγής και κατανάλωσης των προϊόντων Δυτικής μουσικής. Από την κλασσική μουσική, την όπερα, το μελόδραμα, την ποίηση, τις εικόνες, τη σύγχρονη καθημερινότητα, μουσική ως ερεθιστικός αναπαλμός σκέψης, που χρωματίζει με ποιητικό σουρεαλισμό την επικοινωνία του συγγραφέα με φράσεις από την Ιταλική όπερα. Από τις στιχομυθίες των αεροδρομίων, στην τυχαιότητα της καθημερινότητας που προηγείται του έντεχνου συμβάντος στην αίθουσα του θεάτρου και της μουσικής πράξης, όπως τη συνέλαβε το πνεύμα του δημιουργού σε μιαν άλλη εποχή, μουσική θεωρία λέξεων και ήχων .
Ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου, με καλλιεργημένη γλώσσα, γράφει για τη μουσική με τρόπο προφορικό και άμεσο, με τόνο εμπειρικό και μιαν απλότητα, που υποδηλώνει θεωρητική κατάρτιση και ευαισθησία, που υποδεικνύει και άλλους τρόπους ακρόασης.Ποίηση, μουσική, καθημερινότητα, φύση, σε μιαν προσωπική συνδυαστική ακρόασης. Πάνω στη μουσική και στο υπόβαθρό της, σκέψεις για το παλαιό και το σύγχρονο των ερμηνειών, τις εκτελέσεις, τον ποιητικό λόγο ως μουσική ή την έκφραση της μουσικής ως λόγο, τις ηρωίδες της όπερας, τη διεύθυνση μιας ορχήστρας, τις συνειρμικές αναγνώσεις, λόγος για το παιγνιώδες βλέμμα της μουσικής. Ανάλαφρη αίσθηση παντοδυναμίας της τέχνης της μουσικής στο αισθαντικό πεδίο μιας αλφαβήτας. Μουσική ως άγγιγμα μνήμης στη συλλογική ταυτότητα.
«Τελικά, ίσως, πατρίδα να είναι και η μελωδία».
«Όμως μόνο η μουσική έχει τόση (κυριολεκτικώς)αναδρομική ισχύ:ένα οποιοδήποτε λαϊκό τραγούδι, ένα ασήμαντο ρεφρέν της πατρίδας, κινητοποιεί καλύτερα και από τη γλώσσα τους μηχανισμούς της αναδρομής, επαναφέροντάς μας σε άλλους ηδύτερους τόπους και χρόνους. Στις ζώνες δικαιοδοσίας της μουσικής, είναι η εξισορρόπησητης καθημερινής πεζότητας με το ονειροπόλημα του ανεπίστρεπτου».
Μουσική, στο τρίτο βιβλίο των αντιστίξεων, πνευματώδης περιδιάβαση προσωπικών ακροάσεων, απόλαυση, ως καθημερινή γαστρονομία, ανάγνωση του ποιητικού με νότες και των νοτών με το ποιητικό των λέξεων, σε αλληλεπίδραση κριτικής μεταποίησης και μετατοπισμού του νοήματος.
« Α οι υπέροχες ηρωίδες της όπερας! Βιολέτα, Τόσκα, Μιμή, Λεονόρα, Τζίλντα, Λουτσία… Α, οι εξαίσιες ηρωίδες της ουτοπίας!…Γιατί η μουσική, ακόμα κι όταν είναι πένθιμη, δεν πενθεί ποτέ».
«Πώς είναι η μουσική όταν δεν την ακούμε;»