Σκηνοθεσία: Μάθιου Ουάρχους
Παίζουν: Μπεν Σνετζερ, Αμπρααμ Ρουνει, Μπιλ Νάιτι
Διάρκεια: 119′
Αγγλία, 1984, με Θάτσερ στην εξουσία και τους μεταλλωρύχους στην μεγαλύτερη σε διάρκεια απεργία της σύγχρονης Ευρώπης. Παράλληλα με την ταξική ορμή του κινήματος, ακμάζει ένα άλλο κίνημα, δικαιωμάτων αυτή την φορά, που δεν είναι άλλο απ’ αυτό των ομοφυλόφιλων. Πόσο ταξικά φορτισμένο είναι ένα κίνημα διεκδίκησης δικαιωμάτων και δη την δεκαετία του ’80; Μάλλον καθόλου. Ο Μαρκ όμως, ένας ονειροπόλος αγωνιστής ομοφυλόφιλος, κάνει τα πάντα για να ενώσει στην πράξη τα δύο κινήματα. Και τα καταφέρνει. Αρχικά με ενστάσεις, με προστριβές αλλά κυρίως με την άρνηση πολλών μελών του κινήματος των μεταλλωρύχων. Και αν ακούγεται βαριά μία τέτοια θεματική, τελικώς μόνο ως τέτοια δεν την χαρακτηρίζεις.
Εντελώς ανάλαφρη, με σκέρτσο που μόνο το πολύχρωμο κίνημα των ομοφυλόφιλων μπορεί να δώσει, με ένταση, χωρίς βαρύγδουπα πολιτικίστικα μηνύματα αλλά με ουσία που μόνο το υπογείως πολιτικό σινεμά μπορεί να δώσει. Σημαντική σημείωση βέβαια είναι αυτή που αναφέρει πως ελάχιστα ενδιαφέρει τον Μάθιου Ουάρχους να περάσει κάποιο μήνυμα. Προφανώς και κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει επακριβώς τα γεγονότα. Πάντως η ταινία κεντράρει όχι τόσο στην αλληλεγγύη μεταξύ των κινημάτων, αλλά στην δυσπιστία των μεν για του δε (και τούμπαλιν) και το τελικά πόσο κακό κάνει στα κινήματα (αλλά και στους ανθρώπους) η ιδεολογική αποστείρωση.
Όποιος περιμένει να δει μία “στρατευμένη” ταινία, ας την αποφύγει. Όπως επίσης και όποιος θέλει να παρακολουθήσει μία ταινία με σπιρτόζικη σεξουαλική διάθεση. Να την προτιμήσει όμως όποιος θέλει να δει μια καλοστημένη ταινία, χωρίς υπερβολές, χωρίς συναισθηματικούς και πολιτικούς εκβιασμούς, με ολίγον επιφανειακή προσέγγιση της ουσίας των γεγονότων αλλά με ηθελημένα αισιόδοξη και ευχάριστη διάθεση. Αν και βρετανική, η ταινία χολιγουντιανίζει παραπάνω απ’ όσο θα περιμέναμε. Εν τούτοις δεν χάνει την βρετανική βάση της οπτικής της. Μουσική, κέφι, γέλιο και λίγο πολιτική.