«Κανείς δεν γεννήθηκε κακός, να συγχωρείς..» Αλκυόνη Παπαδάκη
Ο καθένας μας σηκώνει καθημερινά το δικό του σταυρό. Κανείς άλλος δεν μπορεί να μπει στη θέση σου, να νιώσει, να ανταπεξέλθει όπως εσύ. Ο δρόμος του καθενός είναι ξεχωριστός και οι επιλογές του καθορίζουν ποιος είναι σ’ αυτή τη ζωή. Πόσες φορές έκανες κάτι και το μετάνιωσες, είπες λόγια που πλήγωσαν, φέρθηκες άνανδρα και άσχημα σε ανθρώπους που σε αγάπησαν, εξευτέλισες κάποιον με τη στάση σου, ειρωνεύτηκες και κορόιδεψες τα συναισθήματα κάποιου χωρίς να τον ξέρεις… όλα αυτά πληγώνουν ανθρώπους, καρδιές, την αθωότητα, την ψυχή. Ζήτα συγγνώμη.. απ’ τον εαυτό σου και μετά από τους άλλους.
Αυτές οι άγιες μέρες μας διδάσκουν το μεγαλείο της συγχώρεσης και της αγάπης. Μόνο αν αγαπάς τον πλησίον σου και σκέφτεσαι μεγαλόκαρδα μπορείς να κοιμάσαι ήσυχος και να έχεις τη συνείδησή σου καθαρή. Εγώ τουλάχιστον αυτό κάνω. Δεν κράτησα κακία σε κανένα. Ό,τι κι αν άκουσα, όπως και να μου φέρθηκαν… συγχώρησα. Γιατί έτσι είμαι σαν άνθρωπος, απλά αγαπώ. Τι να την κάνεις την κακία, τη μισανθρωπιά, τη μισαλλοδοξία, την κατινιά, το σκοτάδι, τη σιωπή, την απόσταση. Η ψυχή πρέπει να είναι υγιής και είναι καλά μόνο όταν δίνει αγάπη! Όση αγάπη δώσεις σ’ αυτή τη ζωή, τόσους τόνους θα πάρεις από τους γύρω σου.
Κλείσε τα μάτια και σκέψου όλες εκείνες τις συμπεριφορές που σε έκαναν να νιώσεις άσχημα και συγχώρησέ τους όλους. Η ανωτερότητα της ψυχής κρύβεται στη δύναμη της συγχώρεσης, μια δύναμη που ο καθένας τη βρίσκει από το μεγαλείο που κρύβει μέσα του. Δεν πρέπει να σε αφορά αν ο άλλος αξίζει ή όχι τη συγχώρεσή σου, το κάνεις για σένα, για να νιώσεις εσύ περισσότερο άνθρωπος. Κάθε βράδυ όταν ξαπλώνω, θυμάμαι τη γιαγιά μου που μου έμαθε να προσεύχομαι. Θες από συνήθεια, θες από πίστη, θες από ανάγκη να απευθύνομαι κάπου ανώτερα, προσεύχομαι κάθε βράδυ και το μόνο που ζητάω είναι υγεία, υγεία για τους δικούς μου ανθρώπους, για όλους όσους αγαπώ. Τα υπόλοιπα έρχονται, κι αν αργούν να έρθουν κάποιος λόγος θα υπάρχει. Κάθε τι που ωριμάζει μέσα μας, έχει τη δύναμη να διεκδικήσει τη θέση που του αρμόζει, κάθε τι που ξεφτίζει, αργοπεθαίνει στο χάρτη των συμβάντων και κάθε τι που ποθούμε ορέγεται την εκπλήρωσή του. Για όλα αυτά, είμαστε εμείς που παλεύουμε και εμείς που τα οριοθετούμε.
Αυτές οι μέρες λοιπόν είναι μέρες οικογενειακές, είναι μέρες που ο καθένας περνά στο σπίτι του. Επιστρέφει στις ρίζες του για να ανατροφοδοτηθεί, να πάρει αγάπη από τον πυρήνα του, να νιώσει δυνατό μέλος μιας ισχυρής και κοινωνικά βιώσιμης ομάδας, να νιώσει έτοιμος να διεκδικήσει εκ νέου τους στόχους του.Με την αγάπη και τις θύμησες που λαμβάνει κάποιος από το σπίτι του, επαναπροσδιορίζει το είναι του και ξεκινά πάλι απ’ την αρχή τον αγώνα του.
Η επιστροφή στην καθημερινότητα μετά τη σύντομη ανάπαυλα του Πάσχα, το άγχος, οι καθημερινές ανάγκες, οι γρήγοροι ρυθμοί, οι οικονομικές εκκρεμότητες δημιουργούν πίεση. Ξεχνάμε να ζήσουμε και απλά περνά ο χρόνος. Εμμένουμε στο τίποτα, σε μικρές συμπεριφορές χωρίς ουσία, σε ανθρώπους χωρίς περιεχόμενο, σε σχέσεις χωρίς προσανατολισμό. Είναι σημαντικό οι άνθρωποι που επιλέγουμε να έχουμε στη ζωή μας, να έχουν κάτι να πουν. Να αξίζουν το «μείνε», να αξίζουν οι ίδιοι ως προσωπικότητες, να θαυμάζουμε την ύπαρξή τους, να είμαστε περήφανοι για αυτά που σκέφτονται και πράττουν, να αγαπάμε τον τρόπο που μας αγαπούν και να συγχωρούμε τα λάθη τους, γιατί κι αυτοί που μας αγαπάνε, κάνουν λάθη.
Συγχωρήστε λοιπόν και ξεκινήστε απ’ το μηδέν. Η αγάπη να είναι το όπλο σας. Είθε η ψυχή μας ν’ αναστηθεί σύντομα.
γράφει η Αναστασία Νάννου