Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ακούω τους ανθρώπους να λένε γι’αυτό το περίεργο “άλλο μισό”. Ψάχνουν μία ζωή για να βρουν το ιδανικό, το τέλειο, σ’έναν άνθρωπο για να δημιουργήσουν μία αψεγάδιαστη σχέση. Με λίγα λόγια να ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα… Κανείς, βέβαια, δεν μας αναφέρει τη συνέχεια των ευτυχισμένων ζευγαριών μετά τους τίτλους τέλους.
Από τη μία ο Πλάτωνας και η θεωρία του για το άλλο μισό, που υποστηρίζει πως κάποτε υπήρχε ένα πλάσμα με δυο κεφάλια, τέσσερα μάτια και αυτιά, δυο στόματα και μύτες καθώς και τέσσερα χέρια και πόδια. Δυνατό, λόγω της σωματικής του διάπλασης και των δυο προσώπων του απειλούσε σε δύναμη τον Θεό, θέλοντας, έτσι, να τον ξεπεράσει. Ο Θεός, φοβισμένος από τη δύναμη του πλάσματος χώρισε το πλάσμα αυτό στα δυο και η ραφή του κατέληξε στον γνωστό σε όλους ομφαλό. Έτσι δημιουργήθηκαν από τα δυο μισά ο άντρας και η γυναίκα. Όλοι τους τη ζωή, λοιπόν, είναι αναγκασμένοι να αναζητήσουν τον άνθρωπο με τον οποίο, κάπου κάποτε, ήταν ενωμένοι στο ίδιο σώμα.
Από την άλλη η άποψη του Χόρχε Μπουκάι, ο οποίος υποστηρίζει πως οι άνθρωποι οφείλουν να βρουν έναν άνθρωπο ολοκληρωμένο κι όχι έναν μισό. Έναν άνθρωπο με προσωπικότητα, που δεν θα χρειάζεται εμάς τους ίδιους για να ολοκληρωθεί. Θα είναι ήδη ολοκληρωμένος.
Πάντα εκνευριζόμουν με τους ανθρώπους, που ήταν εξαρτημένοι από τον έρωτα. Αυτούς που θυσίαζαν όλη τους τη ζωή σε αποτυχημένες σχέσεις, ψάχνοντας με μανία το άλλο τους μισό.
Κι αν δεν υπάρχει το άλλο μισό; Ή ακόμη κι αν υπάρχει και βρίσκεται μακριά από εμάς; Σε πόσους ανθρώπους θα πρέπει να ανοίξουμε την καρδιά μας, μέχρι να καταλήξουμε στη “μία και μοναδική” σχέση; Άδειοι μέχρι να βρούμε αυτό, που μας αξίζει; Αυτό που εμείς θέλουμε να εξιδανικεύσουμε, γιατί τα χρόνια και οι πληγωμένες καρδιές μας δεν αντέχουν άλλες πληγές;
Για μένα το “άλλο μισό” δεν υφίσταται εφόσον έχεις μία ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Υπομονή χρειάζεται, ίσως, όταν θα συναντήσεις έναν άνθρωπο με μία , αντίστοιχα, ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Το σωστό “timing” θα πάψει να αποτελεί θεωρία στο μυαλό σου. Πάντα είναι σωστός ο χρόνος, όταν αυτό που έχεις μπροστά σου δεν μπορείς να το αφήσεις.
Χώρος και χρόνος στα δυο ολοκληρωμένα, ερωτευμένα όντα για να βρουν το χώρο και το χρόνο τους σε μία σχέση χωρίς εξαρτήσεις. Όταν εξάλλου αγαπάς δεν εξαρτάσαι. Όταν αγαπάς έχεις την πόρτα μπροστά σου ανοιχτή και δεν σκέφτεσαι να περάσεις το κατώφλι της. Όταν αγαπάς σου επιτρέπουν να έχεις ανοιχτή την πόρτα. Μόνο έτσι, εξάλλου, θα γνωρίζουν πως ζεις μαζί τους από επιλογή και όχι από ανάγκη.
Για όλους εκείνους που ψάχνουν “το άλλο τους μισό“, θα ήθελα να συμβουλέψω με την πολύ μικρή μου εμπειρία πως, όταν περιμένεις δεν έρχεται τίποτα στο δρόμο σου. Ή τουλάχιστον τίποτα αξιόλογο. Όταν αφήνεσαι στο παιχνίδι, που λέγεται ζωή ,τότε μόνο θα βρεις ανθρώπους να σου κινήσουν το ενδιαφέρον. Κι αν όντως είναι εκείνοι το “τέλος” σου θα το καταλάβεις από μία μικρή αλλά σημαντική λεπτομέρεια: Δεν θα έχεις την ανάγκη να αναζητήσεις ξανά κανέναν άνθρωπο για να περάσεις στιγμές μαζί του. Η άλλη ολοκληρωμένη προσωπικότητα, που κουβαλάει εμπειρίες και απόψεις δεν θα αποτελεί ένα κομμάτι του παζλ, που θα έχει εσένα ανάγκη για να το συμπληρώσεις, η προσωπικότητα αυτή θα είναι έτοιμη να σου δείξει το δικό της ολοκληρωμένο παιχνίδι, το οποίο δεν θα χρειάζεται τον συμπαίκτη του από ανάγκη για να κερδίσει αλλά θα τον θέλει για να είναι πιο όμορφη η διάρκειά του…
cityculture.gr / Γράφει ο Ελευθεριάδης Πυθαγόρας Κωνσταντίνος