Την πρεμιέρα της μουσικόχορευτικόθεατρικότσιρκολάνικης παράστασης “Quidam” παρακολουθήσαμε στο Π.Α.Ο.Κ.Sports Arena μαζί με πλήθος κόσμου. Ναι, μπορεί να μην ήταν sold out αλλά σίγουρα είχε πολύ κόσμο, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι το Cirque de Soleil θα παραμείνει στην πόλη μας μέχρι και την Κυριακή.
Η αλήθεια είναι πως πήγα με πολύ μεγάλη αγωνία για το τι θα παρακολουθήσω, με πραγματική ανυπομονησία μπορώ να πω. Ήδη από τον Μάιο που ανακοινώθηκε η έλευση του “Τσίρκου του Ήλιου” για τρίτη φορά στη χώρα μας, αλλά για μόλις πρώτη στη Θεσσαλονίκη, παρακολουθώντας βίντεο από τις προετοιμασίες των χορευτών-ακροβατών και σκηνές από άλλες παραγωγές είχαν δημιουργηθεί μέσα μου ποικίλλες προσδοκίες και κυρίως ήλπιζα ότι παρακολουθώντας την παράσταση θα ένιωθα την ίδια ανάγκη για δημιουργία και το ίδιο πάθος και πείσμα για αυτό που κάνω.
Δυστυχώς διαψεύστηκα. Δεν ήταν αυτό που περίμενα. Θα μου πείτε, τι περίμενες. Περισσότερη μαγεία, περισσότερη καλαισθησία, καλύτερη αίσθηση σκηνοθεσίας και εικαστικού χώρου. Αντ’ αυτού, παρακολουθήσα πολλά ακροβατικά , τα οποία ναι μεν και περίμενα αλλά η πολύ μεγάλη διάρκειά της με έκανε να βαριέμαι και τα πλέον εντυπωσιακά. Θεωρώ πως ένα θεματάκι με τη διαχείριση του χώρου το είχανε, ενώ παράλληλα δεν δημιουργούσαν και όμορφες αισθητικά εικόνες. Παρακολουθήσαμε συνολικά 11 σκηνές- νούμερα. Κατά την άποψή μου, κι αν κρίνω από τα χειροκροτήματα και το γέλιο και των υπόλοιπων θεατών, η πιο επιτυχημένη ήταν η σκηνή του κλόοουν που σήκωσε κόσμο από το κοινό να συμμετάσχει στα δρώμενα. Υπέροχος κλόουν, πολύ διασκεδαστική σκηνή. Από τα ακροβατικά τώρα, με κομμένη την ανάσα είδαμε την εναέρια συστολή, όπου μια ακροβάτις πραγματοποιεί εναέρια ακροβατικά κρεμασμένη από ένα μακρύ, κόκκινο, μεταξωτό ύφασμα, ενώ η σκηνή με το σχοινάκι, αυτό το παιδικό παιχνίδι που όλοι έχουμε παίξει πήρε άλλες διαστάσεις όταν μια ομάδα 20 ατόμων πραγματοποίησαν μια “τρελή” χορογραφία με άλματα σε σχοινάκι – όλοι με όλους ταυτόχρονα. Σύμφωνα με το δελτίο τύπου της παράστασης, το “Quidam” έχει ένα θέμα και κάποιους χαρακτήρες, ένας από τους οποίους είναι ο ίδιος ο Quidam. Από τους 7 χαρακτήρες της παράστασης, ο Τζον, ένας σύγχρονος κλόουν ήταν η ενδιαφέρουσα φυσιογνωμία από όλους και είχε γκελ στο κοινό. Βέβαια, προσωπικά ενθουσιάστηκα με τον ακέφαλο άνθρωπο με την ομπρέλα. Θα μπορούσα να τον κοιτάω ώρες – σε αντίθεση με τα ακροβατικά που δεν με πολυσυγκινούν.
Τα περίφημα κοστούμια που τόσα πολλά μας είχανε πει δεν μπόρεσαν να φανούν -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- όπως θα ήθελα να τα δω, λόγω κυρίως του φωτισμού που δεν μας επέτρεπε να βλέπουμε λεπτομέρειες. Το καλύτερο στοίχειο της παράστασης ήταν η μουσική, για την οποία διατείνονται ότι είναι ζωντανή ομολογώ όμως ότι δεν είμαι σίγουρη, αλλά γιατί να μην τους πιστέψω; Η μουσική, λοιπόν, που συνέθεσε ο Benoit Jutras γι’ αυτήν την παράσταση που πρωτοπαρουσιάστηκε τον Απρίλιο του 1996 στο Μόντρεαλ ήταν εξαιρετική και ειδικά η κύρια θεματική υπόκρουση. Φεύγεις σφυρίζοντάς την. Τα σκηνικά δεν με εντυπωσίασαν, ήταν απλώς ο προθάλαμος της σκηνής τίποτα το ιδιαίτερο.
Εν κατακλείδι, θεωρώ πως το μεγαλύτερο μειονέκτημα απ’ όλα, εκείνο που δεν με άφησε να αφεθώ στη μαγεία του Τσίρκου του Ήλιου (αν και πρέπει να παραδεχτώ πως το δεύτερο μισό της παράστασης κύλησε ευχάριστα) ήταν ο χώρος. Αν το Cirque de Soleil έστηνε μια παραδοσιακή κυκλική τέντα, όπως κάποιες από αυτές που συνηθίζει σε άλλες παραγωγές του κι έφερνε τον κόσμο και πιο κοντά μεταξύ τους και πιο κοντά με το θέαμα νομίζω πως τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα. Το κακό με το P.A.OK. Sports Arena είναι ότι είναι γήπεδο, κι όσο κι αν το αλλάξεις και το πειράξεις, το γήπεδο θα είναι ένας πάντα κρύος χώρος για τέτοιου είδους θεάματα.
Σίγουρα το διάσημο παγκοσμίως και πολυδιαφημισμένο Τσίρκο του Ήλιου, που φέτος κλείνει 30 χρόνια παρουσίας, έχει το κοινό του. Το μόνο που μένει είναι να συναντηθούν.