Μεγάλη εμπορική αλλά και καλλιτεχνική επιτυχία της χρονιάς φαίνεται να είναι η παράσταση “Ρωμαίος και Ιουλιέτα για δύο” που παρουσιάζεται στο χώρο του BlackBox, έναν χώρο πέρα για πέρα ταιριαστό με το εγχείρημα αυτό καθώς, όπως έχει ήδη αναφερθεί, επιτρέπει τις μεταμορφώσεις και τις μεταπλάσεις περισσότερο από κάθε άλλο θεατρικό χώρο της πόλης.
Η διασκευή και η σκηνοθεσία του έργου ανήκει και στους τρεις συντελεστές της παράστασης: τον Κώστα Γάκη, την Αθηνά Μουστάκα και τον Κωνσταντίνο Μπίμπη. Η ομάδα προσάρμοσε το κλασικό έργο του Σαίξπηρ έτσι ώστε να παρουσιαστεί μόνο ο πυρήνας του έργου, ο καρπός και μάλιστα μόνο από τους δύο ηθοποιούς. Χρησιμοποιώντας τεχνικές του σωματικού θεάτρου και του θεάτρου της επινοήσης, με πολλά σκηνικά αντικείμενα και έντονο το στοιχείο της ζωντανής μουσικής αλλά και με στιβαρό το στίγμα της τεχνολογίας, χτίσανε μια παράσταση από τις πιο κεφάτες και δυναμικές της χρονιάς (σε ό,τι αφορά τη Θεσσαλονίκη). Ισορροπώντας τέλεια ανάμεσα στα τραγικά και τα κωμικά σημεία του κειμένου, αποτέλεσε, κατά το μεγαλύτερο μέρος, μια παράσταση που σε κρατούσε σε εγρήγορση και που πάνω απ’ όλα σ’ ενδιέφερε. Κατά την προσωπική μου άποψη, υπήρξε ένα μικρό χάσμα στη ροή της παράστασης όπου και το ενδιαφέρον από το κοινό χάθηκε αλλά και η ιστορία του έργου μπερδεύτηκε. Επιπλέον, άλλη μια λεπτομέρεια είναι η χρήση του μικροφώνου ως σήμα κατατεθέν για τον Πρίγκιπα. Γιατί να το χρησιμοποιεί και ο Ρωμαίος μετά, ειδικά όταν η φωνή που βγαίνει ακούγεται το ίδιο; Λεπτομέρεια, βέβαια.
Οι δύο ηθοποιοί της παράστασης, Αθηνά Μουστάκα και Κωνσταντίνος Μπίμπης ήταν σωστοί σίφουνες. Γεμάτοι ενέργεια, απόλυτα συγκεντρωμένοι στο σκοπό τους, εκμεταλλεύτηκαν (ο Μπίμπης στον υπέρτατο βαθμό) όλα τους τα εκφραστικά μέσα και κέρδισαν το κοινό με τις ταχύτατες εναλλαγές του. Θα μπορούσε κανείς να τους χαρακτηρίσει, θεατρικούς ακροβάτες, κι όχι τόσο λόγω της ανάπτυξης των σωματικών τους δυνατοτήτων. Εντυπωσίασαν.
Η ζωντανή μουσική (Κώστας Γάκης – Κώστας Λώλος – Άκης Φιλιός) θύμιζε έντοντα τραγούδια μεσαιωνικών τροβαδούρων κι είχε πολύ ενδιαφέρον η σχέση που αναπύσσοταν ανάμεσα στον μουσικό και τους ηθοποιούς. Τα σκηνικά και τα κοστούμια της Έλλης Λιδωρικιώτη ήταν πολύ λειτουργικά και υπαινικτικά, δημιιουργούσαν αμέσως χαρακτήρες. Ήταν άλλωστε τόσο σημαντικός ο ρόλος που έπαιζαν, θα μπορούσαμε να πούμε πως ήταν ένας τρίτος πρωταγωνιστής.
Εν κατακλείδι, περνάς δύο πολύ ευχάριστες ώρες. Βλέπεις κάτι διαφορετικό απ’ τα συνηθισμένα, γελάς, παραμυθιάζεσαι. Όμως το highlight της παράστασης είναι, για μένα, το τέλος. Το τέλος, με την ειλικρίνεια της ατμόσφαιρας που δημιουργεί, συγκλονίζει και συγκινεί. Σαν να μην ξέραμε πως ο Ρωμαίος κι η Ιουλιέτα τελικά πεθαίνουν…