Γράφει η Φρειδερίκη Παπαϊωάννου
Λένε πως αν χάσεις κάποιον Θεσσαλονικιό θα τον βρείς στην Χαλκιδική.
Έτσι και εγώ ως γνήσιο Θεσσαλονικιότικο παιδί, από κοιλιάς ακόμη είχα ένα εξοχικό να με περιμένει στη Χαλκιδική.
Εξοχικό που έγινε από τους παππούδες για να περνάν τα παιδιά τους τα καλοκαίρια τους και έπειτα τα εγγόνια τους.
Τυχερά λοιπόν και αξιοζήλευτα αυτά τα παιδιά , γιατί είμαι σίγουρη πως και τώρα εκεί είναι, κάθε χρόνο έχουν τον ίδιο πάντα καλοκαιρινό προορισμό να τους περιμένει.
Τα παιδιά αυτά εκεί έχουν παρέες, αδέρφια! που δεν τους χώρισαν ούτε οι παιδικοί/εφηβικοί καυγάδες, ούτε τα χειμωνιάτικα κρύα και βροχές, γιατί οι πρώτες ζέστες ήταν πάντα εκεί για να τα ζεστάνουν όλα από εκεί ακριβώς που τα άφησαν.
Από τα πρώτα κλάματα που χωριζόταν η παρέα, για την επιστροφή στις πόλεις, με τα ίδια και πιο δυνατά χαμόγελα την έβρισκαν με την επανασύνδεση τους. Με τους παππούδες να φωνάζουν να μαζευτούν από τη θάλασσα (που είχαν γίνει σαν αραπάκια) και από τις ατέλειωτες βραδινές βόλτες.
Μεγαλώνοντας ξεκίνησαν οι εξορμήσεις με ποδήλατα και αργότερα με αυτοκίνητα, τα βράδια καταλήγουν σε πρωϊνά με φωτιές στην παραλία, σε φιλικές αυλές, ταβέρνες, κλαμπ…και η φωνή που φώναζε να μαζευτείς εσύ, πλέον αντηχεί μόνο για τα μικρότερα ακόμα τις οικογένειας/ της γειτονιάς.
Ναι! Εδώ ακόμα υπάρχουν γειτονιές, μικροί, μεγάλοι κάθονται παρέα έξω, φιλεύοντας ο ένας τον άλλον “το κάτι τις τους”, με τα παιδιά τους ενός να είναι και “παιδιά” του άλλου.
Υ.Γ: Όπως, παρατήρησε χθές, πολύ σωστά, ένας φίλος στην καθιερωμένη απογευματινή βόλτα, “Σε αυτό το μέρος ο χρόνος είναι σαν να μην περνάει, σαν χθές θυμάμαι που ήμασταν επτά και παίζαμε με τις φαγάνες”.