Είναι τελικά τόσο ασύλληπτα εύκολο να κάνει κανείς μια σχέση;
Μήπως η ευκολία του θέματος το καθιστά περίπλοκο σε έναν αδυσώπητο βαθμό;
Κι αν τελικά είναι όντως τόσο δύσκολο όσο κάποιοι άλλοι ισχυρίζονται; Και τι είναι αυτό που καθορίζει την επιτυχημένη σχέση;; Ποιοι είναι οι παράγοντες, ποιες οι προϋποθέσεις; έρωτας, μόρφωση, κοινωνική θέση, δουλειά, λεφτά, σεβασμός, αγάπη, συνήθεια, ειλικρίνεια, συμφέρον, βόλεμα, πάθος.
Μια φορά κάποιος μου είχε πει “το ζήτημα είναι απλό Θέλω-θέλεις ..το πρόβλημα έγκειται στο ποιος θα έχει το πάνω χέρι”. Είναι άραγε αλήθεια ; Αρκεί το ότι θέλουν και οι δύο;; Και τι σημαίνει θέλω;; Γιατί θέλω;; Πώς το θέλω αυτό που θέλω;;
Τον θέλω γιατί είναι όμορφος;; Ικανοποιεί ένα τέτοιο γεγονός τον εγωισμό μου. Εξυπηρετεί τη ματαιοδοξία μου. Τον θέλω γιατί είναι ήσυχος;; Δεν θα με απατήσει άρα.. Τον θέλω γιατί έχει λεφτά;; Μια άνετη ζωή με περιμένει χωρίς άγχη για επιβίωση, χωρίς ενδεχόμενα βιοποριστικών ζητημάτων,χωρίς το άγχος για το αν θα μπορέσω να σπουδάσω τα παιδιά μου. Τον θέλω γιατί κουράστηκα να είμαι μόνη μου;; Θα έχω παρέα, συντροφιά, κάποιον να τρώω μαζί του βρώμικο στις τρεις τα ξημερώματα ( διόλου ευκαταφρόνητο κίνητρο, αν μη τι άλλο ). Τον θέλω γιατί έχει τη δουλίτσα του και είναι νοικοκυρεμένο παιδί;; -όπως θα έλεγε και η γιαγιά μου: βγάζει τα λεφτουδάκια του, κοιτάει το σπιτάκι του και δεν ασχολείται με τίποτα άλλο. Δουλίτσα, λεφτουδάκια, σπιτάκι, όλα υποκοριστικά. Τον θέλω γιατί είναι μορφωμένος;; Είναι κάποιος στην κοινωνία μπορεί να βρει το δρόμο του εύκολα, έναν δρόμο που ίσως τον οδηγήσει στην ευρύτατη αποδοχή και καταξίωση. Έπειτα θα πάρω και εγώ λίγη από τη δόξα που θα τον περιβάλει “πίσω από έναν μεγάλο άντρα κρύβεται μια γυναίκα” θα λένε όλοι ή “ο άντρας είναι το κεφάλι αλλά η γυναίκα ο λαιμός” και άλλα τέτοια, που δεν τα σαρκάζω, τα πιστεύω τα ρητά αλλά νομίζω ότι όλα αυτά τα ρητά και τα γνωμικά και οι διαφόρων λογιών παροιμίες χρησιμοποιούνται δυστυχώς αδόκιμα.
Η εσφαλμένη χρήση τους είναι ένα σύνηθες φαινόμενο το οποίο λαμβάνει χώρα σε κάθε μικροαστική κοινωνία… Τον θέλω γιατί έτσι απλά δεν μπορώ να μην τον κοιτάω, η καρδιά μου όταν τον βλέπω χτυπάει πιο γρήγορα, δεν υπάρχει τίποτα και κανένας, είναι για μένα ο πιο ωραίος άντρας του κόσμου, τα μάτια μου αστράφτουν και χαμογελάω και χαμογελάει κι αυτός και τότε τον θέλω πιο πολύ… Για αυτό τον θέλω και για αυτό θα τον ακολουθούσα στην άκρη της γης κι ας μην είχα τίποτα άλλο, θα είχα αυτόν.
Κι αν αυτός δεν θέλει;; Τότε τι κάνεις;; Κλαις τη μοίρα σου;; Προσπαθείς;; Κι αν προσπαθήσεις και αυτός εξακολουθεί να μην θέλει ,κι εσύ τον θες ακόμα με την ίδια ένταση και με το ίδιο πάθος, τότε τι κάνεις;; Την κλαις τότε τη μοίρα σου;; Περιμένεις ;; Φεύγεις;; Συμβιβάζεσαι με την ιδέα ότι δεν σε θέλει, ή με την ιδέα ότι πρέπει να συμβιβάσεις την καρδιά σου και να ξεχαστείς σε άλλες αγκαλιές;; Μπορείς να το κάνεις;; Μπορείς;; Μπορείς να αφεθείς σε άλλες αγκαλιές και να νιώθεις όμορφα;; Κι αν ναι,είναι σαν την δική του;; Με αυτήν την αγκαλιά παρέα θα πήγαινες στην άκρη του κόσμου;; Μάλλον όχι… Αλλά τι σημασία έχει, αφού αυτός δεν σε θέλει κάτι πρέπει να κάνεις.Δυο δρόμοι υπάρχουν σε αυτές τις περιπτώσεις. Ο πρώτος είναι να ξεχαστείς σε άλλα χάδια, όσο είναι αυτό δυνατόν, να προσπαθήσεις να ξεχαστείς και να κοροϊδέψεις λιγάκι τον εαυτό σου (λίγο, όχι πολύ τόσο δα όσο να πεις ότι τα κατάφερες). Να βολευτείς σε κάτι άλλο, λοιπόν, και να μην πονάς. Δεν θα χαίρεσαι, -δηλαδή μπορεί και να χαίρεσαι αλλά η χαρά αυτή θα είναι χαρά συμβατική, συμβιβασμένη χαρά- αλλά τουλάχιστον δεν θα πονάς κιόλας.Ο δεύτερος ο δρόμος είναι αυτός που σου υπαγορεύει να μην συμβιβαστείς, να τον ζήσεις και τον πόνο, κι όταν έρθει η χαρά να είναι αυθόρμητη και γνήσια, να γεμίζει την καρδιά και το μυαλό και να κάνει το σώμα να τρέμει. Αλλά σε αυτόν τον δρόμο θα ξανάρθει ο πόνος. Δέκα πόνοι θα έρχονται και μια χαρά… Άλλοι πέντε πόνοι και άλλη μια χαρά. Αλλά κι όταν πονάς θα ζεις, δεν θα αμφιβάλλεις για το αν ζεις. Και το κυριότερο δεν θα αμφιβάλλεις ότι χαίρεσαι όταν θα έρχεται η πολυπόθητη χαρά!!
Ο κάθε άνθρωπος εναποθέτει τα θέλω του σε μια πλάστιγγα και αποφασίζει ποιόν δρόμο θα διαλέξει… Πρέπει όμως να προσέξει πολύ για την επιλογή του γιατί η μεταμέλεια φοράει ξυλοπάπουτσα. Αν διαλέξεις τον πρώτο δρόμο θα διαβείς ένα ήρεμο μονοπάτι, εξασφαλίζεις μια ήσυχη ζωή, αλλά ποτέ δεν θα πας στη άκρη του κόσμου και πάντα στο νου σου θα είναι η Ιθάκη. Αν διαλέξεις τον δεύτερο δρόμο μπορεί και να είσαι τυχερός και να φτάσεις σαν τον Οδυσσέα στο νησί, έπειτα από ταξίδι μακρύ και δύσκολο, πλούσιος από όσα κέρδισες στο δρόμο. Πρέπει τώρα να σκεφτείς αν σε καλύπτει το μπορεί. Το βέβαιο πάντως είναι πως θα σου μείνει το ωραίο ταξίδι!!!
γράφει η Νότα Παπαδημητρίου