Αν και σε τέτοιους δύσκολους καιρούς, κάθε κείμενο φαίνεται φτωχό, ωστόσο θα σας διηγηθώ μια ιστορία που συνέβη πριν από λίγο καιρό σε κάποιο χωριό του Νομού Θεσσαλονίκης και κατά τύχη υπήρξα αυτήκοος μάρτυρας. Κυριακή πρωί λοιπόν, κατευθύνομαι στην πλατεία του χωριού για να αγοράσω τον πολυπόθητο πρωινό καφέ. Απέναντι από το μαγαζί που θα προμηθευόμουν τον καφέ, βρισκόταν η εκκλησία του χωριού και όπως όλες οι εκκλησίες στην ελληνική περιφέρεια και όχι μόνο βρίσκονται στις πιο περίοπτες θέσεις.
Ξαφνικά, ακούγεται η φωνή του παπά από το μεγάφωνο (ασχολίαστο!) να ανακοινώνει:
«Χριστιανοί προσοχή!» μου κόβεται η ανάσα, ο καφές μου βγαίνει από τη μύτη και σε κλάσματα δευτερολέπτου περνά η σκέψη απ’ το μυαλό μου ότι κηρύχτηκε πόλεμος. Συνέρχομαι αμέσως θεωρώντας όλες μου τις σκέψεις ανυπόστατες και παρανοϊκές. Μου έρχονται στο μυαλό εικόνες από ελληνικές ταινίες το ΄60 και του ΄70, όπου οι καμπάνες της εκκλησίας προμήνυαν το κακό και ο κόσμος έτρεχε πανικόβλητος να σωθεί. Πριν προλάβω να σκεφτώ κάτι άλλο ο παπάς συνεχίζει:
«Προσοχή χριστιανοί! Στο χωριό μας κυκλοφορούν Ιεχωβάδες! Μην ανοίγετε τα σπίτια σας. Δεν έχετε τίποτα να τους πείτε, δεν έχουν τίποτε να σας πουν. Προσοχή Χριστιανοί, σας ομιλεί ο παπάς του χωριού. Μην τους ανοίξετε!».
Αφού συνέρχομαι από το σοκ, προσπαθώ να σκεφτώ λογικά, αν και είναι πολύ δύσκολο σε μια χώρα που πρυτανεύει ο παραλογισμός να σκεφτεί κάποιος λογικά, ωστόσο προσπαθώ.
Πρώτον, έχω την εντύπωση ότι ζούμε σε μια χώρα που είναι συνταγματικό δικαίωμα η ανεξιθρησκία, ανοχή δηλαδή που δείχνει το κράτος (ο μη διαχωρισμός κράτους-εκκλησίας εκφράζεται με την υποχρεωτική διδασκαλία συγκεκριμένης θρησκείας στα σχολεία, με την ορκωμοσία, με την υποχρεωτική αργία σε συγκεκριμένες θρησκευτικές γιορτές και άλλα γνώριμα) απέναντι στις θρησκείες που πρεσβεύουν οι πολίτες του, ενώ παράλληλα αναγνωρίζει και ανέχεται την ύπαρξη και λειτουργία διάφορων γνωστών θρησκειών.
Δεύτερον, αν θα ανοίξω ή όχι την πόρτα του σπιτιού μου αφορά στην ατομική μου ελευθερία και επιλογή, η οποία για πολλούς ανθρώπους χωρίς μεταφυσικές παραδοχές, είναι απόλυτα σημαντική. Αν οι εκπρόσωποι της ελληνορθόδοξης εκκλησίας, που με δόξα και τιμή, αλλά πάντοτε σεμνά και ταπεινά, αν και υπήρξαν ανέκαθεν λαλίστατοι, υιοθετούν τέτοιου είδους συμπεριφορές, είναι πολύ μακριά από τις διδαχές του Θεού τους, οι οποίες βασίζονται στην φιλευσπλαχνία, την ανεκτικότητα, την ελεημοσύνη και την αγάπη προς τον πλησίον. Το μόνο που κατορθώνει είναι να εντείνεται μια άχρηστη μισαλλοδοξία, που σε δύσκολους καιρούς ,όπως αυτοί που βιώνουμε παύει να είναι άχρηστη και μετατρέπεται σε επικίνδυνη!