Ήταν χαλαρός, σπιρτόζικος, επικοινωνιακός, τρυφερός, δυναμικός.
Μίλησε βιωματικά για σχέσεις μουσικών και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες γεννήθηκαν τραγούδια.
Έκανε συγκρίσεις για να υπο-δείξει το μέγεθος του ταλέντου άλλων, σε σχέση με τη δική του έμπνευση και τραγουδοποιΐα.
Ανέσυρε με χάρη αναμνήσεις μουσικών από την εποχή της λογοκρισίας. Και την ανάμνηση λογοκρισίας για « τα κορίτσια που πάνε δυο-δυο…»
Αφηγήθηκε ιστορίες υποδυόμενος τους «σουρρεαλιστικούς» διαλόγους.
Τραγούδησε, δυστυχώς μερικά μόνο από, τα προφητικά νεανικά του τραγούδια.
Τραγούδησε λαϊκά τραγούδια μεγάλων συνθετών και άλλα -ορισμένα -παρεξηγημένα, με μια υπαινικτική θυμοσοφία.
Αφιέρωσε τραγούδια, με εξομολογητική και υποδεικτική διάθεση, στην ανάμνηση των γονέων μιας παλαιότερης εποχής και στους συνθέτες της, με κοινωνιολογική αναφορά στις εικόνες των στίχων τους και την αισθητική της ζωής άλλοτε.
Μας σύστησε την νεανική του ορχήστρα και τον μοντέρνο της ήχο.
Άφησε τον απόηχο των μουσικών φράσεων να διαπεράσουν το σώμα του, με δυναμικές κινήσεις. Διηύθυνε και την ορχήστρα, ακόμα και με τους αγκώνες του.
Μας παρακίνησε να τραγουδήσουμε μαζί του πολιτικούς και αισθηματικούς στίχους. Μας υπέδειξε με χιούμορ και μας συμβούλεψε με τρυφερότητα να θυμόμαστε, να αγαπάμε και να προσέχουμε αυτούς που μας αγαπούν.
Ήταν στη σκηνή με την Ελένη Βιτάλη.
Ήταν αβρός μαζί της. Τη χειροκρότησε και της κράτησε το χέρι. Την επαίνεσε.
Τραγούδησαν και οι δυο τους, μαζί με τους μουσικούς της ορχήστρας τους.
Και το κοινό τους χειροκρότησε θερμά.
Ήταν αυτός , αυτή και μια ορχήστρα στη σκηνή, μαζί με το κοινό τους.
Ήταν αυτός, ο Διονύσης Σαββόπουλος, με τους ροκ στίχους του και τη δυναμική του μουσική μελαγχολία.
Και είμασταν και μεις εκεί μαζί του.
Χρόνια Πολλά ακόμα, Διονύση.