«Η σιωπή είναι καμωμένη από λέξεις, που δεν έχουν ειπωθεί».
(Marguerite Yourcenar)
Περνάνε οι ώρες, οι μέρες, οι μήνες και ζω στη σιωπή, που εσύ με οδήγησες. Με περιόρισες, με φυλάκισες, με εγκλώβισες. Μια σιωπή που με διέλυσε, με σάρωσε, με εξοστράκισε από το ευαίσθητο είναι μου, με έκανε μια ξένη.. Τι είναι πιο εύκολο, να μιλήσεις ή να σιωπήσεις; Και τα δύο έχουν συνέπειες που ad hoc διαφοροποιούνται. Το να μιλήσεις σε μία έκρυθμη στιγμή, μπορεί να δημιουργήσει έντονα φορτισμένη ατμόσφαιρα, να υπάρξει καυγάς, θυμός, να μαλώσεις, να παρεξηγηθείς, αλλά ξεσπάς, εκτονώνεσαι.
Η σιωπή σε χτυπάει κάτω από τη μέση. Δεν μπορείς να την πολεμήσεις, δυσκολεύεσαι να βρεις επιχειρήματα, γιατί ο λόγος είναι απών. Προσπαθείς να καταλάβεις, διαισθάνεσαι, πλανάσαι, εξιδανικεύεις, απογοητεύεσαι, θυμώνεις, αρνείσαι, αποδέχεσαι και συγχωρείς. Και περνάνε οι μέρες, περνάει ο καιρός και η σιωπή είναι ακόμη εκεί παρούσα.. βρυχάται σε κάθε προσπάθεια να προσεγγίσεις την ανθρώπινη πλευρά, γιατί η ζωώδης προβοκατόρικη άμυνα του ανθρώπου κυριαρχεί, όταν νομίζει πως ξέρει, πως νιώθει. Ξέρεις; Νιώθεις; Βλέπεις; Διαισθάνεσαι; Θεωρείς όλες τις πράξεις σου σωστές; Κάνεις την αυτοκριτική σου ή περιμένεις να αλλάξεις σελίδα κι όλα καλά;
Η σιωπή πληγώνει. Είναι το πιο αποτελεσματικό όπλο για να απορρίψεις, να απομακρύνεις, να πεις όχι, να παραδεχθείς κάτι, να ομολογήσεις. Τόσες εκδοχές υποβόσκουν στην έννοια της σιωπής. Η προσπάθεια ερμηνείας της είναι ευφάνταστη. Ωστόσο η διαίσθηση, μας δίνει πάντα την απάντηση, όσο σκληρή και να είναι. Αυτός που σιωπά, προσπαθεί να αποφύγει το λόγο, ίσως γιατί πιστεύει πως ο λόγος είναι πιο σκληρός και ωμός ή με τη σιωπή μπορεί αργότερα να επανορθώσει. Πόσο λάθος κάνει!! Σκοτώνει τον εγωισμό και την αυτοπεποίθησή σου, αρνείται ακόμη και να σου μιλήσει, δεν σε κοιτάζει καν στα μάτια και εξαφανίζεται… σιωπά… δεν υπάρχει… Κι αν για σένα ακόμη υπάρχει;
Πόσα αποσιωπητικά να αφουγκραστείς, πόσες τελείες να χαϊδέψεις, πόσα ερωτηματικά να αγαπήσεις, όταν η επικράτειά της καταργεί κάθε αδιαπέραστο σύνορο! Και εγώ προσπαθώ να ανοίξω ξανά το παράθυρο, να μπει λίγο φως και εσύ τραβάς πάλι με βία την κουρτίνα, λες και έχεις γεννηθεί μ’ αυτό το σκοτάδι να σε συντροφεύει. Σκοτεινή μοναξιά, σκοτεινές επιλογές, σκοτεινές στιγμές, σκοτεινοί διάλογοι.. σ’ αυτό το σκοτάδι αναπαράγεις τη σιωπή σου.
Ως πότε αναρωτιέμαι… ως πότε έχεις τον εγωισμό να τη διατηρείς, ως πότε έχεις τη δύναμη να αρνείσαι συναισθήματα, να γειώνεις ανθρώπους, να υπερασπίζεσαι ευτελείς και σαθρούς έρωτες, να αυταπατάσαι με εφήμερες έλξεις και να σιωπάς μπροστά στην αλήθεια της αγάπης. Ως πότε; Κι αν ξεφυλλίζοντας τη σιωπή σου, δεν κατάλαβες κάτι.. ξεσκέπασε το εγώ σου από τα ξέφτια με τα οποία το έχεις ντύσει και βγάλε την ψυχή σου στο ξέφωτο.
Εγώ εκεί είμαι… σε περιμένω ακόμη κρυμμένη στη σιωπή σου.
γράφει η Αναστασία Νάννου