Για τους περισσότερους από εμάς οι γιορτές σημαίνουν χαρά. Μας βρίσκουν στο σπίτι, στη ζεστασιά των φίλων, σε εορταστικά δείπνα με την οικογένεια μας ή σε μαγαζιά να διασκεδάζουμε με την παρέα μας. Αυτό όμως δεν ισχύει για όλους. Δεκάδες Σύριοι πρόσφυγες έχουν εγκλωβιστεί στην παγωμένη ύπαιθρο ζητώντας ταξιδιωτικά έγγραφα για να ταξιδέψουν στην Ευρώπη. Το δεδομένο για εμάς αποτελεί άπιαστο όνειρο για αυτούς και πάει λέγοντας…
Μια αποστολή ανθρωπιάς έχει ξεκινήσει τον τελευταίο μήνα στην Ειδομένη, με δεκάδες Σύριους πρόσφυγες να ζουν σε συνθήκες εξαθλίωσης σε υπαίθριους προχειροστημένους καταυλισμούς κοντά στον ποταμό Αξιό. Η ιστορία γνωστή, παρόμοια με αυτή των Συρίων στο Σύνταγμα. Άνθρωποι απεγνωσμένοι με στέγη τον ουρανό και με ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.
Το τελευταίο χρονικό διάστημα έχουν γίνει αρκετές εκκλήσεις για βοήθεια και για συγκέντρωση υλικών εφοδίων. Ενώ, έχουν πραγματοποιηθεί και αρκετές επισκέψεις για παροχή πρώτων βοηθειών από τα άτομα τα οποία γνωστοποίησαν το συγκεκριμένο ζήτημα εξ αρχής. Κουβέρτες, ρούχα, τρόφιμα, νερά, φάρμακα και η παρουσία γιατρού αναπτέρωσαν τουλάχιστον προσωρινά το ηθικό των ανθρώπων αυτών.
Τα εύσημα λαμβάνει μια ομάδα ανθρώπων που με γνώμονα το συνάνθρωπο τους έδρασαν τις τελευταίες εβδομάδες βοηθώντας τους με όποιο τρόπο μπορούσαν. Δε μπορεί να μη γίνει λόγος για την προσφορά των φαρμακείων της περιοχής που εθελοντικά εξόπλισαν την αποστολή αγάπης με τα απαραίτητα φάρμακα. Των μαγειρείων και τοπικών καταστημάτων που συνέβαλαν στη δημιουργία 250 δείπνων “αγάπης” δείχνοντας σε όλους εμάς πως είναι τόσο όμορφο όταν οι άνθρωποι ξυπνούν και βρίσκονται δίπλα στο συνάνθρωπο τους.
Αν θέλετε και μπορείτε να βοηθήσετε… Έτσι ξεκινούσε κάθε έκκληση για βοήθεια, αφού στην όχθη του Αξιού ποταμού, περισσότερα από εικοσιπέντε παιδάκια, από ενός έως οκτώ ετών, κοιμούνται στην ύπαιθρο μέσα στην υγρασία με πυρετό.
Μαρτυρία του Ιατρού που επισκέφθηκε τον καταυλισμό…
Έχω πυρετό,νιώθω καταβεβλημένος,προσπαθώ να καταλάβω από που την άρπαξα…Άραγε να ήτανε η προχθεσινή εφημερία ή η χθεσινή ημέρα στην Ειδομένη; Ολοι όσοι εξετάσαμε είχανε παρόμοια συμπτώματα .Αρνούμαι να χορηγήσω στον εαυτό μου οποιαδήποτε αγωγή.Καταβάλλομαι απο ένα περίεργο συναίσθημα,από τη μία ηθική ικανοποίηση κι από την άλλη τύψεις.Μισή μέρα άντεξα ,δεν άντεξα ,δεν ένιωθα τα πόδια μου από το κρύο,ήθελα πώς και πώς να φτάσω σπίτι …Δεν μπορώ όμως να ξεχάσω τα βλέμματα τους.Βήχας, πυρετός, πόδια στα πρόθυρα γάγγραινας, πόνος υπερβολικός.. να εκλιπαρούν στην κυριολεξία για ένα Depon.Ευτυχώς, είχαμε επάρκεια.Στο τέλος της ειδικότητάς μου έχοντας μια σχετική εμπειρία στην διαχείριση κι αναγγελία δυσάρεστων καταστάσεων συνέλαβα τον εαυτό μου ν αποφεύγει τα μικρά παιδιά,τα μωρά..έλεγα στους συναδέλφους: την Κατερίνα ,τον Λουάι, τον Στέργιο και τον Αλέξανδρο : παιδιά μπορείτε να υπολογίσετε σας παρακαλώ τη δοσολογία των αντιβιοτικών ;¨Δεν είχα τη δύναμη να τους αντικρίσω. Ο μικρός μου μεταφραστής Σαρτζάν, ακούραστος,δεν άντεξε δάκρυσε ,όταν προσπαθούσε να μου πει οτι το μικρό του αδελφάκι ,τη νύχτα ,δεν μπορούσε να ανασάνει,μάλλον κρύωνε είπε… ήταν η πιο κρύα νύχτα ,τις προηγούμενες δεν έκλαιγε, οι γονείς μου δεν ήξεραν τι να κάνουν… Ο ηλικιωμένος κύριος, με πίεση, πρησμένα γόνατα, σάκχαρο, αρρυθμία, υποβασταζόμενος…η έγκυος 7,5 μηνών,ένας νεαρός με έντονο ρίγος, είχε πιει νερό απο τον βούρκο παραδίπλα. Ο Αλή την πρώτη φορά ήταν δύσπιστος , ερειστικός, επιθετικός με άγριες διαθέσεις, δικαιολογημένος ίσως από τον ακατέβατο πυρετό ,τον βήχα και τη δύσπνοια.Αυτήν την όμως φορά μας ευχαριστούσε και μας έδινε τις καλύτρες ευχές,βοηθούσε τους ηληκιωμένους κατά την εξέταση και προς το τέλος, χόρευε, τραγουδούσε, τυλιγμένος στην κουβέρτα του έχοντας ξεχάσει παντελώς τη νύχτα που τον περίμενε. Με χαμόγελο ζωηρό μας χαιρετούσε μέχρι να εξαφανιστούμε εντελώς από το οπτικό του πεδίο…
“Eεε πιτσιρικά από την Αξιούπολη, η αποστολή εξετελέσθη!
Έδωσα το αγαπημένο σου παιχνίδι όπως μου είπες, χέρι χέρι …”
Τα αποτρόπαια περιστατικά είναι αρκετά για να συγκλονίσουν αφού μέσα σε αυτές τις οικτρές συνθήκες διαβίωσης τα πράγματα αγριεύουν. Όταν η ελπίδα στερεύει ξεκινούν οι κινήσεις απελπισίας…
Την Κυριακή όσοι πήγαμε εκεί στην Ειδομένη τον γνωρίσαμε, τώρα πια δεν είναι εδώ, αυτοκτόνησε…
Σας παρακαλώ, διαβάστε το ακόλουθο μήνυμα…
“Σήμερα ήρθε στο μαγαζί ένας Σύριος πρόσφυγας που γνωρίζω και μου είπε πως εχθές ένα νεαρό παιδί Σύριος, έβαλε τα ακουστικά στα αυτιά του, άκουσε το αγαπημένο του τραγούδι και έπεσε στις ράγες του τρένου… Αυτοκτόνησε… Ειλικρινά δεν έχω λόγια, ας βάλει ο θεός το χέρι του.”
Σήμερα αυτοί οι άνθρωποι είναι εκτεθειμένοι στην βροχή όπως βλέπετε… Χρειάζονται επειγόντως σκηνές. Παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας. Πήγα το πρωί για να επιβεβαιώσω το συμβάν και δυστυχώς, είναι αληθές, πρόκειται για τον δεύτερο νεκρό στις γραμμές του τρένου. Οι απόψεις είναι δυο, άλλοι λένε πως αυτοκτόνησε, ενώ άλλοι ότι δεν άκουσε το τρένο να έρχεται επειδή φορούσε ακουστικά. Όπως και να χει…άφησε την τελευταία του πνοή αβοήθητος.
Λίγα λόγια από τον Βασίλη Τσαρτσάνη μέλος της αποστολής αγάπης…
“Έλληνες πρόσφυγες στο Χαλέπι”
Χρέος προς τη μνήμη των ποντίων και Καππαδοκών παππούδων μας. 17.000 Έλληνες, το καλοκαίρι του 1923 ζήτησαν άσυλο από τους Σύριους.
Ο επικεφαλής των Ελλήνων προσφύγων στο Χαλέπι επικοινώνησε με το Υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας, αναφέροντας πως η κατάσταση είναι “ώς τραγική και αβέβαιη” καθώς “είναι αδύνατο να δεχτεί περισσότερους πρόσφυγες”. Η κατάσταση για τους Έλληνες πρόσφυγες του 1923, μπορεί να περιγραφεί όπως είναι και η κατάσταση με τους Σύριους στην Ελλάδα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, πως είναι, όπως ακριβώς οι πρόσφυγες από τη Συρια, δε θέλουν να βρίσκονται στην Ελλάδα, έτσι και οι Έλληνες πρόσφυγες το 1923 δεν ήθελαν να βρίσκονται στην Συρία. Ήθελαν να φτάσουν στην Ελλάδα, σε μια χώρα που ποτέ δεν είχαν δει, αλλά ήλπιζαν ότι τουλάχιστον θα τους γλίτωνε από τον κίνδυνο.
Βροχές, κρύο και έπονται χιόνια. Πρέπει άμεσα να βρεθεί λύση στο ζήτημα των Συρίων φίλων που έχουν παγιδευτεί στην περιοχή της Ειδομένης. Πρόσφυγες εγκλωβισμένοι στην Ειδομένη. Το μόνο που ζητούν είναι, ταξιδιωτικά έγγραφα να φύγουν.
- Να δοθεί ΑΜΕΣΑ μια Ευρωπαϊκή λύση!
- Να ακυρωθεί ο κανονισμός του Δουβλίνου, που εγκλωβίζει στις ευρωπαϊκές χώρες του νότου πρόσφυγες που δεν επιθυμούν να μείνουν σε αυτές…
- Να δοθεί παράταση ζωής στους συνανθρώπους μας.
- Να υπάρξει μέριμνα για αποφυγή παρόμοιων περιστατικών στο μέλλον.
- Κανένας άνθρωπος να μην αναγκάζεται να ζήσει έτσι
Βοηθήστε και κοινοποιήστε το ζήτημα. Επικοινωνήστε στα σχόλια παρακάτω ή στο inbox/facebook του Cityportal για να βοηθήσετε με όποιον τρόπο. Πρόσφατα εστάλη επιστολή στο Δήμαρχο Ν.Παιονίας να επιληφθεί του θέματος. Στις επόμενες ημέρες ΠΡΕΠΕΙ να βρεθεί λύση.
Πριν το κρύο πυκνώσει επικίνδυνα, πριν αποφασίσει ακόμη ένας άνθρωπος να τερματίσει τη ζωή του…
(εικόνες/στοιχεία: Bασίλης Τσαρτσάνης)