Αθεράπευτα δημιουργικός, λάτρης του κάλλους και παθιασμένος με ότι καταπιάνεται, ο Σταμάτης Κραουνάκης, με τη νέα του παρέα έρχεται στη Θεσσαλονίκη για τρεις παραστάσεις στο «Radio City» (διαβάστε εδώ) και μας καλεί να γίνουμε «Όλοι ένα». Ο πολυτάλαντος Έλληνας μουσικοσυνθέτης, στιχουργός, ερμηνευτής, παραγωγός και συγγραφέας σε μια συνέντευξη που παραχώρησε στο cityculture.gr στον Χρήστο Μιχαλέρη
Τι σε γοητεύει στις φετινές σου εμφανίσεις;
Ο κόσμος που μπαίνει μέσα στα τραγούδια και περπατάει μαζί… Κυλάει η βράδια χωρίς να το καταλαβαίνω… πως… ξεχνιόμαστε στο ταξίδι… ναι αυτή είναι η λέξη… μου τόπε η Λύδια Κονιόρδου κι άλλοι αρκετοί βάλανε αυτή τη λέξη «ταξίδι». Φχαριστιέμαι πολύ που όλοι οι συνεργάτες, έχουν ο καθένας μια υψηλή στιγμή.
Έχεις νιώσει το «Όλοι ένα» στην ζωή; Κι εν τέλει ποιους ανθρώπους εκτιμάς;
Αυτή ήταν πάντα η καλλιτεχνική μου ζωή. Πολλοί μαζί με ένα όνειρο, ένα στόχο, μία φωνή. Μ’ άρεσε η παρέα πάντα. Μόνος δεν μου πολυάρεσε πότε. Ήθελα πάντα να το μοιραστώ ότι γεννιόταν. Εκτιμώ τους ανθρώπους που είναι διαθέσιμοι. Στη ζωή, στη δουλειά, στην αγάπη. Μ’ αυτούς τα βρίσκω.
Αν και καλλιεργούμε νέα ταλέντα δημιουργών ιδιαίτερα εκπαιδευμένων και καλλιεργημένων μουσικά, τι εμποδίζει ακόμα και σήμερα τα ταλέντα αυτά να αναδεικνύονται σε αυτήν την χώρα;
Θα το πω. Υπάρχει εκπαίδευση, αλλά δεν υπάρχει όραμα. Αυτό απουσιάζει. Οι ταχύτητες που γίνονται και στήνονται οι δουλείες παντού και στη μουσική και στο θέατρο δεν το επιτρέπουν… Όπου υπάρχει όραμα υπάρχει και αποτέλεσμα. Επίσης, για να εκτιναχτείς πρέπει κάποιος να στο ζητήσει. Δεν ζητιέται το παραπάνω. Ζητιέται μόνο ότι είναι άμεσα χρήσιμο για να γίνει η δουλίτσα. Δε φτάνει το ταλέντο. Χρειάζεται και το μυαλό, η μελέτη και μια δυνατή αίσθηση, η δόνηση του τι θέλω να πω και πως αποφασίζω να το επικοινωνήσω. Και συνήθως εκεί δουλεύει ένα μονοεπίπεδο copy paste… Δε γίνεται έτσι τίποτα.
Την καθολική αποδοχή και της ελευθερίας της έκφρασης σου από τον κόσμο, επί τόσα πολλά χρόνια πώς την διαχειρίστηκες;
Ωραίο. Μηδενίζοντας πάντα κοντέρ. Πάντα με το αυτί στην κάρδια των ανθρώπων και τα μάτια στο πως ζουν και που μπορεί η τέχνη μου να τους δώσει κάτι, στην παρηγοριά , στην λύπη, στη χαρά, στους έρωτες τους, στα ταξίδια τους, έτσι κάπως….
Η τελευταία πολιτική αλλαγή πώς σου φαίνεται; Σταμάτησαν να μας κυβερνούν οι μέτριοι; Αισιοδοξείς;
Είναι μια πολύ σκληρή στιγμή για την ανθρωπότητα. Δεν γίνεται να κοιτάει κανείς μονό το χωριό του. Όπως βλέπετε δεν τουμπάρει εύκολα μια αθλιότητα. Εδώ μιλάμε για εγκληματίες ετών που ακόμα κυκλοφορούν άνετοι ανάμεσα μας… Οι μόνοι που με κάνουν να ευελπιστώ είναι οι συμπατριώτες μου, Άνθρωποι, δεν εμπιστεύομαι τους πολιτικούς. Δεν τους εκτιμώ.
Με τις όποιες αρνητικές κριτικές ή σχόλια πώς τα πας;
Ή αδιαφορώ ή αντιδρώ ανάλογα την όρεξη. Αν χρειαστεί να αντιδράσω αντιδρώ. Είναι θέμα χαρακτήρα. Απ’ την άλλη μια αρνητική καλοπροαίρετη κρίση, με βάζει να σκεφτώ. Το μετρώ. Δεν μπορούν να μας αρέσουν ολονών όλα. Προτιμώ να σκέφτομαι αυτό που μας ενώνει. Αυτό που μας χωρίζει συνήθως έχει κάπου κάποιο προβληματάκι. Έτσι λέω. Αν κριθώ άσχημα για κάτι που έδωσα και το πιστεύω πολύ, θα το αναλύσω. Αν η αρνητική κριτική προέρχεται από πρόσωπα που δεν εκτιμώ, έφυγε πάει πέρασε. Πάντως καμιά κριτική δεν άφησε πίσω της Ιστορία… έκτος πιο παλιά..που η γνώμη των κριτικών μπορούσε ν’ ανεβάσει ή να κατεβάσει ένα έργο και που σπάνια πια γίνεται… Τα σχόλια πια είναι καθημερινότητα. Μικρό το χωριό. Αγάπη μόνο.
Τι σου δίνει χαρά και όρεξη σήμερα, ώστε να δημιουργείς;
Η ζωή. Οι άνθρωποι. Το πάρε δώσε μας με την καθημερινή μας Ιστορία. Η βόλτα μας επάνω στη γη. Καθένας στην αποστολή του.