Πρόσωπο ανθρώπινο, δεν μπορώ
να σ’ αγγίξω, με ζαλίζει τόση επιθυμία,
που χάνομαι, δίχως τη χαρά ν’ ακουμπήσω
το χέρι μου απάνω σου.
Η στέρησή σου
σε όνειρα με φέρνει πολύ δυνατά
κι’ απείραχτα. Αν σε πειράξω,
με την δική μου έννοια, σε χάνω,
σαν την όμορφη φαντασία.
Γιατί με πτοεί η δική σου
πραγματικότητα; Πέρ’ από σένα
μαίνεται η δική μου επιθυμία,
τόσο, που γίνεσαι πρόφαση
κι’ είσαι απ’ αρχής όλα τα πρόσωπα.
Της απαντοχής αθλιότητα.
Δεν είμαι αρκετός να σε καλέσω,
να μοιραστείς την ορισμένη μου
οντότητα. Όμως, όσο φεύγω,
τόσο, πιο κοντά σου
έρχομαι.
Από τη συλλογή Της μοναξιάς και της έπαρσης (1951)