Στην αγάπη πηγαίνεις γυμνός, χωρίς αρματωσιές
Ξέρεις το να σ’αγαπώ ήταν για μένα τόσο φυσικό σαν την αναπνοή. Φυσικό κι αβίαστο.
Περισσότερο απ’ όλες τις καθημερινές μας στιγμές αγαπούσα την ώρα του βραδινού ύπνου.
Όταν γδυνόμασταν από τις έγνοιες της μέρας, όταν βάζαμε στην άκρη μαζί με τα ρούχα μας ανησυχίες, ανασφάλειες και μάσκες.
Ναι, μάσκες!
Μην σου κάνει εντύπωση. Όλοι φοράμε, όταν δεν θέλουμε να δείξουμε τον αληθινό μας εαυτό.
Όταν δεν θέλουμε και όταν δεν πρέπει. Ανάμεσα στα θέλω και στα πρέπει, άλλωστε, η ζωή μας δεν πορεύεται; Ας μην ξεστρατίζει, όμως, η σκέψη μου σε φιλοσοφικά μονοπάτια.
Θέλω να σταθεί εδώ στην ωραιότερη ώρα της μέρας, την νυχτερινή.
Τότε που ο χρόνος γινόταν σύμμαχος και διπλασιαζόταν σε όγκο για να χωρέσει την ανάγκη μου να σε κοιτώ.
Τότε που ξεκούραζα το βλέμμα μου στα γαλήνια χαρακτηριστικά σου καθώς όνειρα πλέκονταν στα κλειστά σου βλέφαρα.
Τότε που σε κοίταζα και στο στήθος μου, παλίρροια, η αγάπη ένιωθα να φουσκώνει.
Εσύ, δικός μου απόλυτα κι ας μην ήσουν αίμα μου.
Τόσο δικός μου που δεν σε ξεχώριζα από τον ίδιο μου τον εαυτό.
Τόσο πολύτιμος κι απαραίτητος σαν την ζωή που μου χάρισε η μάνα μου στην γέννα.
Κι ήταν η πιο γλυκιά ώρα εκείνη που αφηνόσουν στη αγκαλιά μου μέχρι το ξημέρωμα.
Σαν να μου εμπιστευόταν ο Θεός τα Χερουβείμ του.
Κι ας έφερνε το επόμενο πρωί μια μικρή κόλαση. Εγώ την άντεχα γι’ αυτές τις στιγμές που εσύ μου παραδινόσουν ολότελα.
Κι όλο το βράδυ σε νανούριζα με λόγια αγάπης κι ας μη τ’άκουγες.
Λόγια ασπίδες να σε φυλάνε από την κακία του κόσμου.
Ας αφοπλιζόμουν εγώ. Ας έμενα ευάλωτη κοντά σου.
Στην αγάπη πηγαίνεις γυμνός, χωρίς αρματωσιές. Δεν τις χρειάζεσαι.
Στην αγάπη χαρίζεσαι. Προσφέρεσαι οικειοθελώς. Κι αναγεννιέσαι.
Κάθε βράδυ λοιπόν, έτρεφα το δικό μου θαύμα.
Αντλούσα δύναμη από τους χτύπους της καρδιάς σου.
Το ζέσταινα με την θέρμη του σώματός σου.
Κάθε βράδυ ήταν και μία ερωτική εξομολόγηση κι ας μην την άκουσες ποτέ.
Τα όνειρά σου, ξέρεις, ήταν φτιαγμένα από το νήμα των δικών μου άηχων λόγων.
Αέναα, ακοίμητα, ακούραστα…
cityculture.gr / Στην αγάπη πηγαίνεις γυμνός, χωρίς αρματωσιές / Σαντίνα Δεναξά (Λίκνον )