«Άκου φίλη, δύσκολα χωρίς αυτόν. Αλλά ούτε με αυτόν. Τον διεκδίκησα όσο κανέναν. Μου τα άργησε τα χατίρια μου. Πολύ. Άκου φίλη, εγώ χωρίς αυτόν πεθαίνω, πνίγομαι. Και δεν με νοιάζει τίποτα. Δεκάρα δεν δίνω. Μην εκτεθώ στα μάτια σου. Να εκτεθώ. Γι’ αυτό και τόσο ανοιχτά. Παντού να το πω. Φώναξέ τες όλες. Να το μάθουν.. Και πως το μεγαλύτερο πράγμα στον κόσμο της γυναίκας είναι να διεκδικεί και να εκτίθεται. Τα έκανα και τα δύο. Μου άργησε το χατίρι μου. Δεν θα τον ξαναδώ ποτέ.» (Μαλβίνα Κάραλη)
Ξύπνησα πολύ πρωί σήμερα για τα δεδομένα μου, ξεπροβόδισα τη φίλη μου εκ Λουξεμβούργου ερχόμενη, απ’ το κρεβάτι μη φανταστείτε.. έφτιαξα ένα καφεδάκι και σκεφτόμουν… τι να γράψω άραγε; Η μέρα βροχερή, σκοτεινή, με μια διάχυτη μελαγχολία και αυτή την ησυχία, που μόνο οι βροχερές μέρες έχουν! Και ναι, σκέφτηκα τα εντέχνως μελαγχολικά του μάτια. Του ταιριάζουν αυτές οι μέρες, είναι σιωπηλές, μελαγχολικές, τις φοβάσαι λίγο.. κι όταν αποφασίσεις να βγεις, ξέρεις ότι θα βραχείς, αλλά δεν σε νοιάζει, έχεις έναν προορισμό. Υποθέτω και η άνοιξη θα του ταιριάζει, το καλοκαίρι ίσως πιο πολύ, καθώς ο ήλιος θα φιλάει το κορμί του.. αλλά ποιος ξέρει! Εγώ σίγουρα, όχι. Δεν μου έκανε το χατίρι. Αλλά το ‘χω αυτό το κουσούρι, να ερωτεύομαι τα μάτια και τα δικά του ήταν τόσο ξεχωριστά, με τις βλεφαρίδες να κρύβουν τόσο αριστοτεχνικά αυτό το βλέμμα… Έρωτας! Τα ερωτεύτηκα αυτά τα μάτια, τα διεκδίκησα, εκτέθηκα, στραπατσαρίστηκα. Γι’ αυτό λέω να μιλήσουμε, για την έκθεση, εγώ δηλαδή να μονολογώ και εσείς να με σκέφτεστε, όταν το διαβάζετε! Επικοινωνία είναι κι αυτή, μη νομίζετε!
Οι γυναίκες πάλεψαν για τη σεξουαλική απελευθέρωση από τα ταμπού των προηγούμενων δεκαετιών και για την ίση αντιμετώπιση με το ισχυρό φύλο. Η κατάργηση ή ίσως η αντιστροφή των ρόλων, πραγματοποιήθηκε με τη γυναίκα να πρωτοστατεί κυρίως στο μιντιακό περιβάλλον και πέρα από το πρότυπο της «νοικοκυράς», να παρουσιάζεται πλέον ως μία αυτοδημιούργητη επαγγελματίας, σύζυγος, μητέρα και νοικοκυρά, οδηγώντας την κοινωνία στη δημιουργία ενός γυναικείου προτύπου, που συνδυάζει πολλούς κοινωνικούς ρόλους. Η γυναίκα απελευθερώθηκε και έμαθε να διεκδικεί, όπως ακριβώς και ο άντρας. Δεν είναι πλέον η επιλογή, αλλά η επιλέγουσα. Μεταξύ μας, πάντα ήταν. Η επιλογή και η διεκδίκηση στον έρωτα αποτελούν τις απαραίτητες συνιστώσες για την ικανοποίηση της ψυχικής μας ισορροπίας και της συναισθηματικής αγαλλίασης. Στόχος της διεκδίκησης είναι φυσικά η κτήση, όσο κι αν η έννοια της κτητικότητας,μας ξενίζει.
Η διεκδίκηση προσαρμόζεται πάντα στην προσωπικότητα εκείνου που διεκδικεί. Οι τρόποι έκφρασης της συγκεκριμένης ανάγκης, γιατί έτσι θα τη χαρακτηρίσω, εκφράζοντας το πρωτόγονο ένστικτο της επιβίωσης, διακυμαίνονται από τρυφερούς σε ακραίους. Κάθε ένας μας, έχει μία μοναδικότητα, μία ατομική υπεραξία που διαμορφώνεται από πολυπαραγοντικές μεταβλητές του περιβάλλοντός του. Οι προσωπικές αξίες, η οικογένεια, τα πιστεύω, τα χαρακτηρολογικά στοιχεία και η παιδεία, κατευθύνουν τη διεκδίκηση. Να διεκδικείτε όμορφα τους άλλους, να αφήνετε πάντα μια γλυκιά ανάμνηση φεύγοντας, τίποτε πικρό, τίποτε στενάχωρο, μίζερο ή αναξιοπρεπές. Να είστε πρωτότυποι, συναισθηματικοί, βαθιά συνδεδεμένοι με τα θέλω σας και να διαβάζετε. Διαβάστε ποίηση, θα σας κάνει καλύτερους. Θα νιώσετε πιο «ΆΝΘΡΩΠΟΙ». Εγώ, την αγαπώ και μου αρέσει να τη μοιράζομαι. Αυτό είναι έρωτας, να μοιράζεσαι τις στιγμές είτε είναι πάθους, είτε έντασης, είτε τρέλας, είτε νοσταλγίας.Η συναισθηματική νοημοσύνη του ατόμου, σε συνδυασμό με την εξατομικευμένη μορφή έκφρασης των συναισθημάτων του,καθιστούν τη διεκδίκηση μοναδική. Γι’ αυτό σε κάποιους ταιριάζει, σε κάποιους άλλους όχι. Άλλοι την αποζητούν, άλλοι την απεχθάνονται, άλλοι δεν την αντέχουν, άλλοι τη φοβούνται και για άλλους είναι τρόπος ζωής. Θέλω να ανήκω στους τελευταίους. Όπως μου αρέσει να λέω: «Η ζωή είναι πόλεμος!»
Αναγκαίο επακόλουθο της διεκδίκησης, είναι η έκθεση. Όταν διεκδικείς, βγαίνεις από το καβούκι σου, ξεμπροστιάζεις τους φόβους σου, απεκδύεσαι των ανασφαλειών σου και εκτίθεσαι. Δεν είναι μόνο η έκθεση στους άλλους, τους ξένους, τους τρίτους, αυτοί δεν πρέπει να σε αφορούν. Όλα τα βολιδοσκοπούν στη σφαίρα του κουτσομπολιού. Είναι η έκθεση του εαυτού σου, εκείνη που πρέπει να σε απασχολεί. Όταν αποκαλύπτεις μια τόσο μύχια πλευρά σου, έναν βαθύτερο πόθο σου, όταν ξεσκεπάζεις την αλήθεια σου, αφοπλίζεσαι σ’ έναν πόλεμο που δεν έχει τελειώσει. Γίνεσαι ευάλωτος, γιατί μπορεί να χτυπηθείς σε κάθε σημείο του ακάλυπτου κορμιού σου και κυρίως σε κάθε πτυχή του απροστάτευτου εγωισμού σου. Κι εκεί, είσαι μόνος, εσύ και η έκθεση. Η συνειδητοποίηση της πληγής και η επούλωση των «όχι».
Οι άνθρωποι φοβούνται την έκθεση, τόσο αυτοί που εκτίθενται, όσο και αυτοί που τους εκτίθεται συναίσθημα ή επιθυμία. Τα χάνουν στην ευθύνη της διαχείρισης αυτής της κατάστασης. Μένουν εμβρόντητοι μπροστά στην αλήθεια του συναισθήματος. Έχουμε μάθει στα συνηθισμένα και στα ευκόλως διαχειρίσιμα. Τι θα ήταν η ζωή μας χωρίς λίγες εκπλήξεις; Έχουμε και μία κακή συνήθεια όμως, δεν ξέρω αν την έχουμε ως λαός ή είναι κάτι που καλλιεργείται στον καθένα μας με το πέρας των ετών, την αμετροέπεια. Όριο είναι φυσικά η αξιοπρέπεια. Τι να σου πει κι αυτή μπροστά στον έρωτα; Πρέπει να επιστρατεύσεις τη λογική σου, κάτι που χάνεται. Είναι όμορφο να εκτίθεσαι… στα χέρια εκείνα που αγαπούν την έκθεσή σου.Και θα συνεχίσω με το υπέροχο απόσπασμα από το «Του έρωτα μέγα κακό» της Μαλβίνας:
«Κάποιος άλλος. Που δεν θα τον αγαπώ. Που θα μπορώ να κάτσω μαζί του δέκα χρόνια. Γιατί έτσι γίνεται όταν δεν αγαπάς. Μπορείς και μένεις. Αυτό είναι όλο. Σημασία έχει να είσαι ήρεμη. Ψέματα. Σημασία έχει να αγαπάς.. Δεν ξέρω.. Μπερδεύτηκα. Φθινόπωρο σε λίγο φίλη. Εξαγνιστική βροχή, σώμα που πάλι θα άπτεται. Με ό,τι το ανατριχιάζει. Και ένα βράδυ θα κρυφτώ μόνη μου στο κρεβάτι, θα είμαι ήρεμη σαν πεθαμένη. Τότε θα ανοίξω τα κλειστά του γράμματα. Αδύνατον ακόμα. Η παιδική του φωτογραφία στο κομοδίνο μου. Θα τη γυρίσω για λίγο ανάποδα. Να μη με δει να κλαίω. Χριστούγεννα μετά. Οι ευχές του στον τηλεφωνητή μου. Είμαι σίγουρη. Θα ακούσω τη φωνή του. Θα θέλω να σηκώσω το τηλέφωνο και να του φωνάξω: Ηλίθιε. Τίποτα άλλο. Μόνο: «Ηλίθιε.. Σε αγαπώ.» Και δεν θα το σηκώσω… Ξάπλωσε στο κρεβάτι της, αγκάλιασε τους ώμους της. Κι αυτό είναι το αγκάλιασμα εκείνης που δεν έχει αυτόν, που δεν έχει κανέναν..»
γράφει η Αναστασία Νάννου