Στου θεάτρου τα σκαλιά

Written by

Μέσα στο τρένο ο γιος μου ήταν επικίνδυνα ήσυχος (γιατί συνήθως οι ταλιμπάν μπροστά τουείναι πρόσκοποι). Είχε αρχίσει να με απασχολεί και προσπαθούσα να καταλάβω γιατί. Στην αρχή σκέφτηκα ότι ίσως να ήταν λίγο άρρωστος, μετά ότι ίσως επειδή ταξιδεύει με τρένο που του αρέσει πολύ. Σταμάτησα όμως να ασχολούμαι απολαμβάνοντας την αναπάντεχη και πολύτιμη ηρεμία. Κάποια στιγμή ένας κύριος τον ρώτησε που θα πήγαινε. Όταν ο μικρός απάντησε «Με πάει η μαμά μου στο θέατρο» τότε κατάλαβα γιατί ήταν τόσο ήσυχος. Το σκεφτόταν, προετοιμαζόταν. Τον γιο μου τον πάω θέατρο από 2 χρονών. Το λατρεύω το θέατρο και προσπάθησα να το περάσω και στο παιδί. Και τα κατάφερα. Βέβαια ίσως αυτή η αγάπη να μην οφείλεται μόνο σε εμένα ίσως να το είχε μέσα του και εγώ απλά να το ανέπτυξα, να το αναζωπύρωσα.

Φτάσαμε πολύ νωρίτερα (όπως πάντα) και είπαμε να πάρουμε τα εισιτήρια, να τα έχουμε σταχέρια μας. Με το που μπήκαμε στην εξωτερική πόρτα του Αριστοτελείου άλλαξε η διάθεσή μου. Αλλάζει η αύρα μου μόλις μπαίνω στο θέατρο. Μεταφέρομαι στον δικό μου κόσμο. Νομίζω ότι βλέπω την Τέχνη να με περιμένει χαμογελαστή και καθισμένη στα σκαλοπάτια με ένα άσπρο φόρεμα με ηρεμία και σιγουριά στο βλέμμα, με ανυπομονησία σαν να είμαστε μόνο η δυο μας, σαν να γίνεται η παράσταση μόνο για μένα και μόλις με δει να χαμογελάει με ανακούφιση και να με παίρνει από το χέρι για να με ξεναγήσει στα λημέρια της, σαν μεγάλη αδερφή που θέλει να σου μάθει τα κόλπα, τα κατατόπια αλλά ταυτόχρονα και να σε ρίξει απότομα στα σκυλιά αν χρειαστεί μόνο και μόνο για να μάθεις να παλεύεις.

Μέχρι να περάσει η ώρα αδράξαμε της ευκαιρίας να κάνουμε βόλτες στην πόλη που λατρεύουμε και οι δύο. Μόνο μια βόλτα κάτω από τον Λευκό τον Πύργο με βοηθάει να γεμίσω μπαταρίες, να αναδιοργανώσω τις σκέψεις μου και να δω τα πράγματα πιο θετικά. Όλα είναι θέμα ψυχολογίας και οπτικής γωνίας. Συνήθως τα προβλήματα βρίσκονται στις σκέψεις και όχι στην πραγματικότητα. Οι δράκοι και τα τέρατα θα γίνουν τεράστια μόνο αν τα ταΐσεις. Το έχω παρατηρήσει όταν αισθάνομαι καλά αυτομάτως ανοίγει το μυαλό μου και για κάτι που πριν φάνταζε άλυτο μου έρχεται η λύση ως δια μαγείας. Μήπως τελικά αυτό εννοούσαν οι αρχαίοι «ο από μηχανής θεός»? Μήπως τελικά ο «ο από μηχανής θεός» είμαστε εμείς?

Ο μικρός καθ’όλη την διάρκεια της αναμονής είχε το μυαλό του συνέχεια στην παράσταση.
Φοβόταν μην παρασυρθούμε, ξεχαστούμε και την χάσουμε. Με ρωτούσε συνέχεια «Μαμά το
ασχημόπαπο άρχισε?» και φυσικά έπαιρνε πάντα την ίδια απάντηση. Όταν ήρθε η ώρα ήταν όλο χαρά και σχεδόν έτρεχε στον δρόμο μην τυχόν και δεν προλάβει. Έχω τόση μεγάλη χαρά που αγαπάει το θέατρο. Θα έχει τόσα να πάρει αν συνεχίσει και ως ενήλικας πια να το παρακολουθεί. Θα τον βοηθήσει να σμιλεύσει την ψυχή του όταν άθελα του θα της έχει δώσει περίεργο σχήμα. Για να μην κρύβομαι όμως, κι εγώ είχα μεγάλη χαρά, κι εγώ το περίμενα πώς και πώς.

Ακόμα και τώρα που γράφω όταν το φέρνω στο μυαλό μου έχω το ίδιο συναίσθημα. Ίσως είναι και αγάπη δεν ξέρω. Ίσως γιατί με βοηθάει να μεταφέρομαι στην προσωπική μου ονειροχώρα, εκεί που όλα είναι πιο γνώριμα, πιο οικεία.
Στην παράσταση περάσαμε τέλεια. Ακόμα κι εγώ, κι ας ήταν παιδική. Αααχχ είχα τόσο καιρό να πάω σε θέατρο. Με τις συνεχείς μετακινήσεις, την οικονομική και γενική αβεβαιότητα.μ’αυτά και μ’αυτά το είχα αφήσει στην άκρη, το θεωρούσα πολυτέλεια. Έκανα όμως λάθος. Είμαι ακόμα εκεί. Αν μου πεις να ταξιδέψω νοερά σε εκείνη την ημέρα θυμάμαι να σου πω και την παραμικρή λεπτομέρεια. Την μαλακή μοκέτα, τα αμφιθεατρικά καθίσματα που όλα είναι κόκκινα αλλά παραδόξως δεν σε ενοχλούν καθόλου στο μάτι, τα πολύχρωμα φώτα που υπό άλλες συνθήκες ίσως θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και κιτς αλλά στην προκειμένη περίπτωση δένουν τόσο αρμονικά στο όλο σκηνικό σαν το φως που ανάβεις για να διαβάσεις καλύτερα. Το λιτό και απέριττο σκηνικό που ούτως ή άλλως έτσι μ’αρέσει γιατί ταιριάζει γάντι στην προσωπικότητά μου και τέλος η βαριά, βελούδινη αυλαία που όταν ανοίγει σου μεταδίδει όλη αυτή την ενέργεια και όταν κλείνει παίρνει μαζί της και τις ιστορίες των ηθοποιών, αυτές που κουβαλάνε από την στιγμή που μετατρέπονται σε κανονικούς ανθρώπους και μετά. Γιατί στην σκηνή δεν είναι άνθρωποι. Αλλάζουν ξαφνικά και γίνονται οι μάγοι με τα δώρα, το δώρο που τους έκανε ο Θεός αυτοί το υπερπολλαπλασιάζουν και το δίνουν απλόχερα στους ταπεινούς θεατές.
Αυτό που μπορώ όμως να περιγράψω καλύτερα είναι οι μυρωδιές. Όχι, όχι δεν εννοώ την μυρωδιά της καθαρής αίθουσας, ούτε την μυρωδιά του ηθοποιού όταν περνάει από δίπλα σου, αυτή του πολυκαιρισμένου κοστουμιού που θυμίζει ξεχασμένο κέδρο βρασμένο σε γάλα. Μιλάω για την μυρωδιά της δύναμής τους. Γι αυτό θέλω να κάθομαι πάντα στις πρώτες θέσεις, όχι για να βλέπω καλύτερα, αλλά για να έχω όσο πιο κοντά μου γίνεται τους ηθοποιούς.για να μυρίζω τα συναισθήματά τους.
γράφει η Νόνα Μπελίδου

 

Υ.Γ.
Κλείνοντας θέλω να πω ένα μεγάλο μπράβο στα παιδιά της παράστασης «Το ασχημόπαπο» του Αριστοτελείου θεάτρου Θεσσαλονίκης. Ήταν καταπληκτικοί σε ένα θεατρικό είδος που είναι πολύ δύσκολο γιατί πολύ απλά έχεις να κάνεις με θεατές που δεν έχουν τακτ, τα παιδιά. Αν βαρεθούν ή αν δεν τους αρέσει δεν θα κάτσουν σε καμία περίπτωση να περιμένουν υπομονετικά να τελειώσει. Μπορεί να αρχίσουν να μιλάνε, να γκρινιάζουν ή ακόμα και να σηκωθούν να φύγουν.
Αντιθέτως ο γιος μου όπως και τα άλλα παιδάκια καθόντουσαν εκστασιασμένα καθ’όλη την
διάρκεια και περνούσαν και πολύ καλά. Κράτησαν το ενδιαφέρον των απαιτητικών θεατών τους τόσο ψηλά που ακόμα και όταν τελείωσε κανένα δεν ήθελε να φύγει παρά ορμήσανε στην σκηνή για να πλησιάσουν τους ηθοποιούς και τα συγκρατήσαμε οι γονείς. Έδωσαν όμως την ευκαιρία στους μικρούς θεατές να τους γνωρίσουν στο φουαγιέ και ήταν και γλυκύτατοι μαζί τους. Και πάλι μπράβο τους!!!!!!!

Γράφει η Νόνα Μπελίδου