Ο συγκεκριμένος τίτλος καμία σχέση δεν έχει με την οικονομική κρίση. Αλλά με μια παρατήρηση. Περπατώντας κανείς στους δρόμους της Θεσσαλονίκης αυτές τις ημέρες δεν μπορεί να μην παρατηρεί την τρομερή κίνηση, τους ανθρώπους που στριμώχνονται απεγνωσμένοι προσπαθώντας να φτάσουν τις φωτεινές βιτρίνες των καταστημάτων και του γκλάμουρ. Είναι οι βιτρίνες που πουλούν χαμόγελα και ευχές που εκπληρώνονται τη στιγμή που ολοκληρώνεται η συναλλαγή στην ταμιακή μηχανή. Και, ναι, τότε θα είναι «καλές» οι γιορτές αφού ο γιορτινός σε συσκευασία στόχος επετεύχθη. Κομβικό σημείο κυμάτων κόσμου αποτελούν τα φανάρια της φετινής μίνιμαλ-αφαιρετικής σε στολισμό Αριστοτέλους επί της Τσιμισκή. Στριμωγμένοι, ανυπόμονοι άνθρωποι μαζεύονται και στριμώχνονται για να περάσουν το δρόμο με τις σακούλες τις οποίες χρησιμοποιούν περίτεχνα για να αποφύγουν να συγκρουστούν με τους απέναντι, να αποφύγουν κάποια ανεπιθύμητη επαφή.
Φέρνοντας στη μνήμη μου αυτόν τον πανικό σε fast forward η σκέψη μου σταματά πάντα στο ίδιο σημείο: σε αυτούς που παρκάρουν επάνω στο πεζοδρόμιο ή σε αυτούς που γενικά παρκάρουν όπου βρουν αρκεί οι ίδιοι να βολευτούν. Και, ναι, με ενοχλεί πολύ μια τέτοια σκέψη ως μια δεδομένη πραγματικότητα που επιβάλλεται ανεπαίσχυντα και αβίαστα από ασυνείδητους χωρίς αυτοί να έχουν καμία νομική συνέπεια προς χάριν της κατανάλωσης και της διασκέδασης. Λοιπόν αυτό που ενοχλεί εμένα που έχω τη δυνατότητα να ελιχθώ έστω μεταξύ των «παρκαρισμένων» οχημάτων δεν μπορεί να μην ενοχλεί σε δεκαπλάσιο βαθμό ένα άτομο με εδικές ικανότητες. Μπορεί κανείς μας άραγε να αναλογιστεί πόσο μπορεί να περιορίζεται η ελευθερία ενός ανθρώπου που βρίσκεται σε αναπηρικό καρότσι; Μπορεί κανείς να διανοηθεί πως αφήνοντας το αυτοκίνητό του στο δρόμο εμποδίζει την πρόσβαση ενός ΑμεΑ; Ακόμη και οι νέες μητέρες που προσπαθούν να κυλήσουν το καρότσι με το παιδί τους πάνω σε αυτό γίνονται θύματα της αδιαφορίας των οδηγών. Είναι λογικό σε αυτήν την πόλη και σε κάθε πόλη να βρίσκονται αυτοκίνητα επάνω στα πεζοδρόμια; Πότε θα μάθουμε να σεβόμαστε τον άλλο και τις ελευθερίες του; Βέβαια, εμείς ζούμε με αδιαπραγμάτευτες σταθερές στην καθημερινότητά μας, οπότε δεν τρέχει τίποτα αν χρειαστεί να περνούμε δρόμους μη σεβόμενοι τους σηματοδότες, τις διαβάσεις κ.λπ., κι αυτό «επειδή μπορούμε».
Όλοι θέλουμε να βγούμε έξω και να κάνουμε βόλτες την περίοδο των γιορτών. Η επιπολαιότητα και η απερισκεψία δεν χωρούν όμως σε όποιον θέλει να λέγεται άνθρωπος και πολίτης. Είναι τόσο δύσκολο άραγε να σκεπτόμαστε λίγο πιο πέρα από τον εαυτό μας; Γιατί δεν ανοίγουμε τα μάτια μας να δούμε πως πολλές δικές μας επιπόλαιες πράξεις μπορεί να επηρεάζουν τους άλλους; Γιατί η βολή μας πρέπει να ’ναι η μοναδική μας προτεραιότητα; Πόσο στριμωγμένοι νιώθουμε όταν αφαιρούν με ποικίλους τρόπους την ελευθερία μας; Πόσο στριμωγμένοι νιώθουν οι άνθρωποι που βρίσκονται σε καρότσι; Συνήθως μόνο αυτό νιώθει ο «στριμωγμένος» άνθρωπος, την ασφυξία. Και όλα αυτά σε ένα κόσμο όπου η έννοια του νόμου μπορεί να υφίσταται αλλά μόνο θεωρητικά. Η τήρηση των όποιων νόμων είναι επιλεκτική και η όποια ποινή αφήνει διαφόρων ειδών παραθυράκια «ανοιχτά» προς διαπραγμάτευση. Όπως μπορεί να συμπεράνει κανείς οι γιορτές δεν αποτελούν παρά αφορμή για τη συγγραφή του συγκεκριμένου κειμένου. Η γαϊδουριά των απερίσκεπτων οδηγών είναι φαινόμενο διαχρονικά σταθερό που απλώς εντείνεται μέσα στις γιορτές και προφανώς η νοοτροπία που τους χαρακτηρίζει δεν μπορεί να απαλειφθεί ούτε βέβαια να κλονιστεί με κείμενα σαν και αυτό. Ας ευχηθούμε για το νέο έτος περισσότερο χώρο στην ανθρωπιά και στον άνθρωπο που κάπου όλοι κρύβουμε μέσα μας.
cityculture.gr/ γράφει η Βασιλική Ρούσκα