Μέσα σ’ όλες αυτές τις εξελίξεις, είπα να γράψω ένα καλοκαιρινό μανιφέστο. Να κλείσω για λίγο τα μάτια, να πάρω μια γερή ρουφηξιά καθαρού θαλασσινού αέρα και να το γράψω. Δίπλα στη θάλασσα, κάτω από αυτόν τον υπέροχο μπλαβί ουρανό. Και θα μου πεις τι μπλαβί ουρανό θέλεις μες στον Ιούλιο. Αυτά είναι για Σεπτέμβρη. Ναι, μα να ‘ξερες πόσο γουστάρω αυτό τον καιρό δίπλα στη θάλασσα..! Τελοσπάντων. Ξεκινάω.
- Να πηγαίνουμε πιο πολύ στην ακροθαλασσιά, από την άλλη πλευρά που δεν έχει πολύ κόσμο και να καθόμαστε με τις ώρες χαζεύοντας τον απέραντο ορίζοντα και τη θάλασσα που κινείται σιωπηλά. Και να καθόμαστε μέχρι τη δύση του ήλιου με τα ροζ χρώματα και τα γκρι σύννεφα. Και να νιώθουμε την αρμύρα του αέρα στο πρόσωπο και στα μαλλιά.
- Να κάνουμε περισσότερες ποδηλατάδες για μπουγάτσα στο χωριό ή παγωτό μηχανής στο τέρμα της παραλίας.
- Να περπατάμε στην άμμο και να μαζεύουμε κουφάρια αχινών, πέτρες και ξύλα κι εγώ να τα κρεμάω στο λαιμό μου κι ας με κοροϊδεύουν τα παιδιά.
- Να πηγαίνουμε σ’ εκείνη την παραλία που μ’ αρέσει, αυτές τις κακές μεσημεριανές ώρες – ξέρεις- που όλες οι οικογένειες λείπουν και είναι ήσυχα και να ξαπλώνουμε λοιπόν στην αμμουδιά διαβάζοντας τα βιβλία μας.
- Να βγαίνουμε για ρακή με την παρέα και να κάνουμε ένα τσιγάρο που τόσο λαχταρώ ώρες ώρες.
- Να τρώμε βραστό καλαμπόκι και λουκουμάδες με μέλι.
- Να κόβουμε λίγα μπουμπούκια γιασεμί και να τα αφήνουμε να μαραίνονται στο τραπέζι.
- Να κάνουμε βόλτες με το αυτοκίνητο και να μου ζητάς να σου στρίβω τσιγάρα.
- Να καθόμαστε στην παραλία το βράδυ με την παρέα και με μια κιθάρα τσιμπολογώντας μαλακίες από το περίπτερο. Πολύ παιδικό το ξέρω, αλλά είναι ωραία πάντα.
- Να τρώμε καρπούζι και πεπόνι και ο μπαμπάς σου να μας λέει ποια σπόρια να αφήνουμε στην άκρη για να τα φυτέψουμε.
Κλείνω τα μάτια ξανά μπροστά σ’ αυτή την ασημένια θάλασσα και τον φορτωμένο γκρίζο ουρανό και σιγοτραγουδώ το sweet sixteen του billy idol (μου έχει κολλήσει από χτες) και εύχομαι τουλάχιστον τα 5 από αυτό το μανιφέστο, να εκπληρωθούν. Αυτά προς το παρόν. Δε θέλω πολλά. Και να με συγχωρείς που σε συμπεριέλαβα στο μανιφέστο μου, αλλά αυτό το πρώτο ενικό μου φαίνεται πολύ μοναχικό.
Γράφει η Τατιάνα Χριστιανούδη