Μέσα στην κρίση, μέσα σε αυτά τα Χριστούγεννα τι να ελπίσει κάποιος; Λίγο μουδιασμένες μοιάζουν αυτές οι γιορτές ποτισμένες από θανάτους, ανθρώπους που έχασαν τις ζωές τους, από άλλους που περπατάνε παραμιλώντας. Άνθρωποι που έφυγαν έξω.
Η ζωή μας στολισμένη με λαμπάκια. Πόσο δυνατά θα είναι άραγε ώστε να μας ταξιδέψουν για λίγες μέρες. Όχι τίποτα άλλο, να θυμηθούμε λίγο πως ήταν η ζωή μας μερικά χρόνια πριν. Όχι καλύτερη αλλά πιο ξένοιαστη, χωρίς τόση φρίκη ολόγυρα.
Χριστούγεννα, μπαζάρ, εκδηλώσεις. Να ξεγελαστείς και να γίνεις ένα μέρος αυτή της ψευδαίσθησης ή να σκεφτείς τον κόσμο που έφυγε, τον κόσμο που δεν έχει να φάει, τον κόσμο που δεν άντεξε και δεν είναι αυτά τα Χριστούγεννα μαζί μας.
Ίσως αυτές οι γιορτές να είναι πιο ανθρώπινες από κάθε άλλη φορά, αν σκεφτούμε πόσο κοντά είναι πια στον ανθρώπινο πόνο. Και τα προηγούμενα χρόνια υπήρχε δυστυχία όμως τώρα πια λείπει το περιτύλιγμα.
Και έρχεται το μεγάλο δίλημμα αν θα έπρεπε να καταθέσουμε τα όπλα ή να μαζέψουμε όσο θάρρος μας έμεινε και να βοηθήσουμε όσο μπορούμε. Και δεν θα πω τα κοινότυπα να βοηθήσουμε τους ξένους, όσους δε γνωρίζουμε. Θεωρώ πως μεγαλύτερη δύναμη από το να νιώσουμε πως στα δύσκολα δεν είμαστε- μόνοι μας δεν υπάρχει. Ας σηκώσουμε το τηλέφωνο και ας μιλήσουμε με τους γνωστούς μας, με όσους ξέρουμε και ας αρχίσουμε να βοηθάμε τους φίλους μας και όσους ξέρουμε πως το έχουν ανάγκη. Οι άνθρωποι που βρέθηκαν στο δρόμο, είχαν και εκείνοι φίλους και οικογένεια, που απλά δε νοιάστηκαν γι αυτούς την κατάλληλη στιγμή.
Και όσο και αν μας φαίνεται περίεργο υπάρχουν πολλοί που κρύβουν πίσω από τα σπασμένα χαμόγελα τις προσπάθειές τους για μια ύστατη αξιοπρέπεια. Που πίσω από τα αλλοτινά μεγαλεία προσπαθούν να σταθούν στα πόδια τους. Εμείς τι κάνουμε για όλους αυτούς, που ήπιαμε καφέδες μαζί τους, φάγαμε, γελάσαμε και τώρα μπορεί να μας χρειάζονται;
Φέτος, η μόνη μας δύναμη είναι να κάνουμε τους δικούς μας ανθρώπους να μην νιώσουν απροστάτευτοι, γιατί σε μια κοινωνία όταν τα μέλη της φροντίζουν για τα υπόλοιπα τότε μπορεί να υπάρχει συνέχεια.