Σκηνοθεσία: Ιβάνο Ντε Ματέο
Παίζουν: Αλεσάντρο Γκάσμαν, Τζιοβάνα Μετζοτζιόρνο, Λουίτζι Λο Κάσκιο, Μπάρμπορα Μπομπούλοβα
Διάρκεια: 92′
Ο Μάσιμο και ο Πάολο είναι αδέρφια. Οι σχέσεις τους , τυπικές στο όριο της ανάγκης για “σεβασμό” στην παράδοση και στις αξίες. Λόγω λοιπόν των τύψεων τους, μία φορά τον μήνα γευματίζουν σε ένα σικάτο εστιατόριο μετά των γυναικών των. Συζητούν περί ανέμων και υδάτων, άτονα, άνευρα, αναγκαστικά. Δύο αδέρφια που πέραν του κοινού τους αίματος δεν τα συνδέει τίποτα άλλο. Ο ένας, γιατρός, με δυναμική σύζυγο και αποξενωμένο γιο. Ο άλλος ένας χωρίς ηθική μεγαλοδικηγόρος, ξαναπαντρεμένος, με μία κόρη συνομίλη με τον γιο του αδερφού του. Και τι γίνεται όταν σ’ αυτην την άνευρη και αδιάφορη ατμόσφαιρα του σύγχρονου δυτικού κοινωνικού περιβάλλοντος της πρόζας και της καθαρότητας σκάει μύτη ένα έγκλημα με θύτες τα παιδιά δικά τους παιδιά;
Η εσφαλμένη οπτική της διαπεδαγώγησης σε πρώτο πλάνο, ευτυχώς όχι σε πρώτο πρόσωπο καθώς ο Ντε Ματέο παίρνει την απαραίτητη απόσταση από το υποκείμενο και πλάθει ένα δράμα που πατά στην αλαζονεία των γονιών απέναντι τόσο στα παιδιά τους όσο και στην ίδια την βιολογική τους αναγκαιότητα διαιώνισης του είδους. Το εστιατόριο είναι ο κλειστός κόσμος της απολυμάνσης. Ένας κλειστός κόσμος που παρεισφρείει η πραγματικότητα και η συνενοχή στο έγκλημα αυτοπροσδιορίζεται ως καθαρτήριο ψυχών.
Ο Ντε Ματέο στήνει αριστοτεχνικά το δράμα γύρω από τα πρόσωπα. Ισορροπεί τις ερμηνείες των ηθοποιών του και με σταθερά βήματα τους οδηγεί προς την τελική έκρηξη. Εμβαθύνει στους χαρακτήρες δίνοντας τους τον απαραίτητο χώτο για να αναδείξουν την τυπικότητα των σύγχρονων σχέσεων και τελικά τον κρυφό ανταγωνισμό που ανασαίνει σιγανά στο υπόστρωμα του συν-ΕΓΩ μας. Η ευγένεια κρύβει το μίσος, η πατρότητα κρύβει την ανάγκη για προσδιορισμό της ταυτότητας και η σιωπή των παιδιών κρύβει την έκρηξη.
Η κριτική δημοσιεύτηκε στο Φιλμ Νουάρ